تجمع اعتراضی با فراخوان گروهی از زندانیان سیاسی دهه‌ی ۱۳۶۰
۱۳۸۸ تیر ۲۸, یکشنبه
همبندان جان‌به‌دربُرده از کشتار ۱۳۶۷، بار دیگر در شعارهای خود به اعدام، شکنجه و دستگیری به خاطر داشتنِ عقیده‌ای خاص، و هرگونه سرکوب سیاسی و اجتماعی، نه گفتند. یکی از مادران زندانیان سیاسی آن سالها در سخنان خود به جوانان ایرانی درود فرستاد که بیباکیشان در برابر زور و ستم، هر سالمندی را جوان و امیدوار می‌کند.
مریم نوری که از سال ۱۳۶۴ تا ۱۳۶۹ در زندان بوده، در پاسخ به این پرسش که تأثیر اینگونه گردهمآیی‌ها چه می‌تواند باشد، به دویچه وله گفت: «آنها می‌خواهند هیچکس از دستگیری و سرکوبهایشان خبردار نشود. وقتی ما در بند بودیم، دیواری میان ما و اخبار بیرون کشیده بودند که ما خیال کنیم هیچکس از وجود ما آگاهی ندارد. اما آن زمان هم اعتراضات بیرونی‌ها بود که مأموران سازمان ملل را برای سرکشی و بازرسی به زندانهای ایران کشاند.»
بخش نخست گردهمآیی زندانیان سیاسی و پشتیبانان ایشان، با اجرای موسیقی توسط چند هنرمند به پایان رسید. سیما سید در ترانه‌سرودهای خود از یاران خواند که هرچه و هر که هستند، باید «خانه‌ی ویران‌شده‌شان» را آباد سازند و پاس دارند.
در بخش دوم این تجمع، میکروفون آزاد در اختیار گروهها و سازمانهای گوناگون قرار گرفت تا دیدگاه‌های خود درباره‌ی دستگیری‌ها و اعدام‌های اخیر را بیان کنند.
اسکندر آبادی
تحریریه: رضا نیکجو