تجمع فعالين حقوق بشر ايرانى مقيم اروپا و آمريكا در برابر دفتر سازمان ملل
۱۳۸۳ اسفند ۲۶, چهارشنبه
دكتر بهرام بيگدلى مسئول «جمعيت دفاع از زندانيان سياسى در ايران» در شهر كلن آلمان كه در اين گردهمايى شركت داشته از اين مراسم گزارش داده است.
آقاى بيگدلى در پاسخ به اين سوال كه چه كسانى در اين گردهمايى سخنرانى كردند و خواستهاى اين تجمع چه بود گفتند:
خانم پرستو فروهر صحبت کردند، خانم سارا دهکردی، فرزند زنده ياد دهکردی قربانی فاجعه ی ميکونوس در برلين و آقای حسين دوانی برادر آقای پيروز دوانی که در قتلهای زنجيره ای کشته شدند صحبت کردند، دختر آقای رزافشان که در زندان هستند صحبت کردند، و خانواده هايی اينجا حضور دارند با عکس عزيزانشان که در سالهای اخیر در زندانهای جمهوری اسلامی و يا بيرون از زندانها به قتل رسيده اند. اعلاميه پخش می کنند و در داخل اين جمع شصت و يکمين اجلاس کميسيون حقوق بشر سازمان ملل که مسئله ی نقض حقوق بشر در ايران را نيز، بررسی خواهد کرد جلسه دارد و خانم شيرين عبادی نیز اينجا بودند که رفتند. و در واقع تلاش این گردهمايی در اين است که از سرتاسر دنيا در آن شرکت کرده اند، از آمريکا، کانادا و اروپا، که کميسيون حقوق بشر سازمان ملل را بتوانند امسال با وجود ترکيب نامناسبی که دارد و در سال گذشته متاسفانه بر نقض حقوق بشر در ايران چشم بست و به آن توجه نکرد، امسال در جهت محکوميت جمهوری اسلامی ايران بتواند حرکتش بدهد. در اينجا بطور تقريبی می توان گفت که ۳۰۰ نفر حضور دارند. اکنون صحبت آقای پيروز دوانی، برادر آقای حسين دوانی قربانی قتل های زنجيره ای، تمام شد خودشان می توانند علت حضورشان را در اين مراسم برای شما بگويند.
«من حسين دوانی برادر پيروز دوانی هستم. خواست ما اين است که يک ناظر هميشگی برای ايران تعيين بشود از طرف کميسيون حقوق بشر که بتواند در دادگاههای بين المللی حضور داشته باشد، با استفاده از وکلای آزاديخواه مثل آقای ناصر زرافشان که الان در زندان است و می دانيم که بخاطر پيگیری پرونده ی قتلهای زنجيره ای به زندان افتاده است. درخواست ما در اينجا اين است که همه ی زندانيان سياسی، همه ی دگرانديشان، همه کسانی که کارهای فرهنگی و هنری می کنند و تحت فشار و ستم هستند آزاد شوند. به اميد آن روز.»
"با سلام من زويا زرافشان هستم. دختر ناصر زرافشان وکيل پرونده ی قتلهای زنجيره ای. ما خواهان محکوميت نقض حقوق بشر در جمهوری اسلامی هستيم و اينکه يک نماينده ی ويژه، دائمی و ثابت برای ايران تعيين شود و به ایران بيايد. و در ضمن خواسته ی ديگرمان اين است که خواهان آزادی بی قيد و شرط همه ی زندانيان سياسی و امنيت جانی تمام دگرانديشان و فعالين سياسی ايران هستيم. و فکر می کنم که ثمره ی اين حرکت مان را، يعنی تجمع در مقابل دفتر سازمان ملل می تواند اين باشد که زير فشارهای جهانی شرايط سرکوب برای عوامل سرکوب در جامعه ی ايران سخت تر باشد. هرچند می دانيم که ما صددرصد نمی توانيم جلوی اين سرکوبها را بگيريم و حداقل می توانيم با فشارهای بين المللی شرايط سرکوب را سخت تر کرد.”
در کنار من خانم پروستو فروهر نيز هستند.
”تجمع امروز که با حمايت تعداد گسترده ای از بازماندگان قربانيان قتل های سياسی و همچنين اعدامهای سالهای ۶۷ و ۶۰ و قربانيان خشونت در ايران برپا شده است، ما واقعا اميد داريم که چنين تجمع هايی جدای از اختلافات انديشه ای بتواند ما را بهم پيوند بدهد، نيروی ما را در کنار هم افزايش بدهد، به اميد روزی که بتوانيم در ميهن مان استقرار دمکراسی و همچنين پيشبرد مسئله ی حقوق بشر را داشته باشيم. در پی همين هدف همه ی ما کنار هم آمده ايم و از ۲ خواسته ی اساسی که محکوم کردن حکومت در ايران به دليل نقض سيستماتيک حقوق بشر، تعيين نماينده ی دائمی برای ديده بانی وضعيت حقوق بشر در ايران و همچنين رسیدگی به تمامی جنايت های ضد حقوق بشر در ايران محور اساسی اين گردهمايی بوده است. تمامی کسانی که امروز اينجا گردهم آمده اند برای پشتيبانی اين قضيه بوده است و از جمله خود من”.