تصميم جديد رئيس جمهور آمريكا در مورد عراق

رئيس جمهور آمريكا جورج بوش در انستيتوى بين المللى حزب جهوريخواه، يعنى در واقع در جمع هم مسلكان سياسى خود تصديق كرد كه در امر بازسازى عراق مشكلاتى وجود دارد كه با توسل به اقدامات نظامى نميتوان آنها را رفع كرد و اينست كه تصميم گرفته يك واحد ضربتى غيرنظامى به عراق بفرستد كه كار را به انجام برساند.
دولت آمريكا براى اين مآموريت ۲۴ ميليون دلار بودجه در نظر گرفته و يكصد ميليون دلار ديگر هم براى تشكيل گروه عكس العمل در قبال بحران براى انجام وظيفه در هر نقطه جهان فراهم كرده است. اگر بخواهيم با لحن ريشخند در اينباره اظهار نظر كنيم ميتوانيم بگوئيم با صرف اين مبالغ نسبتآ اندك گروههائى از غيرنظاميان آمريكائى مآمور ميشوند آنچه را كه نظاميان خراب كرده اند مرمت كنند.

ولى سخن جدى اينست:هر چند نفس عمل يعنى تشكيل گروهى غيرنظامى براى مبارزه با بحران صحيح و منطقى است، ولى اعلام اين مطلب در زمان حال از نظر سياسى خلاف اصول شرافت و حقيقت خواهى است، چونكه نشان ميدهد دولت بوش در مبارزات انتخاباتى چه بازى مزورانه اى به نمايش گذاشته بود. هنگام سخنرانى رئيس جمهور مردى در ميان حضار نشسته بود كه بوش زمانى وى را دوست خوب خود ميخواند و اين مرد پل برمر بود كه تا يكسال قبل رئيس تشكيلات غيرنظامى آمريكا در عراق بود ولى در گرماگرم مبارزات انتخاباتى سازمان تحت سرپرستى وى منحل و ادعا شد كه قدرت حكومت و ادره عراق به خود عراقيها سپرده ميشود.

در زمان مبارزات انتخاباتى حزب دمكرات با ملاحظه و لحن ملايم از سياست بوش در قبال عراق انتقاد ميكرد و منجمله ميگفت كه وى يعنى بوش برنامه روشنى براى عراق بعد از جنگ ندارد. جواب دولت به حزب اقليت اين بود كه: در عراق كارها كاملآ مرتب است و ما از نظر نظامى مسلط بر اوضاع هستيم و مردم آن كشور هم از شر استبداد خلاص شده اند. حالا كه شش ماه از انتخابات ميگذرد نظاميان مردد شده اند و رئيس جمهور به فكر افتاده كه افراد غيرنظامى را براى بازسازى عراق به آنجا بفرستد. مردم آمريكا هم بايد با اين فكر خو بگيرند كه هنوز مدتى طول خواهد كشيد تا سربازان آمريكائى خاك عراق را ترك كنند.
درست است كه همه مسائل را نميتوان از قبل پيش بينى كرد و همه پيش آمدهاى سياسى و نظامى را نميتوان از پيش حدس زد، ولى قبل از شروع جنگ هم بقدر كافى كارشناس وجود داشت، هم در آمريكا و هم در دولت بوش، كه به وى هشدار ميدادند كه دراين كار دقت و ملاحظه بيشترى بخرج دهد. ولى چنانكه ديديم در آخر كار كسانى پيروز شدند كه به سربازان آمريكائى وعده ميدادند كه مردم عراق با دسته هاى گل و آغوش باز پذيراى آنها خواهند شد.
اگر كسى خطرات جنگ را گوشزد ميكرد اگر از دولتيان بود به حاشيه سوق داده ميشد و اگر از حزب مخالف بود به او برچسب خيانت يا جبن ميزدند.