تعليم درمدارس براى مواجهه با سوانح طبيعى
۱۳۸۳ دی ۲۶, شنبه
به همين خاطر هم يك مدرسه در پرت بلر هرروز با دانش آموزان تمرين چگونگى برخورد با چنين حوادثى را ميكند تا اگر زمانى سانحه اى واقعى بوقوع پيوست آنها آمادگى برخورد با شرايط را داشته باشند و بجاى فرياد و دست پاچه شدن بدانند چه بايد بكنند.
در مدرسه Governmental Model Senior School كه يك دبستان و دبيرستان دولتى است، هنگاميكه صداى سوت خطر شنيده ميشود، همه ۸۰۰ نفر دانش آموز آن ميدانند چه بايد بكنند. آنها بدون آنكه دستپاچه شوند در حياط مدرسه گرد ميايند. ونا پارك مدير اين مدرسه با غرور ميگويد:
”ما براى اين تمرينات هيچ ساعت معينى را مشخص نكرده ايم. گاهى در ساعت ۱۰ صبح، گاهى ۱۱ پنج معلم ورزش مدرسه در گوشه هاى مختلف سوتشان را به صدا در مياورند. بدنبال اين صدا دانش آموزان از كلاسهاى درس بيرون ميايند و در جاهاى مختلف جمع ميشوند. آنها بهيچ عنوان نبايد همگى دريك مكان گرد آيند. برنامه اين طور چيده شده كه بخشى از دانش آموزان جلو مدرسه و قسمتى ديگر در پارك نزديك به در ورودى و تعدادى ديگر از آنها در شرق مدرسه جمع شوند. با اين ترتيب همه آنها در معرض خطر قرار نخواهند گرفت”.
اين تعليمات را مدير مدرسه بلافاصله پس از بروز سونامى شروع كرد. آموزش ها البته تنها براى مواجه با زلزله در نظر گرفته نشده. دانش آموزان ياد ميگيرند براى روبرو شدن با مثلا آتش سوزى هم درست رفتار كنند و دچار ترس و دسپاچگى نشوند. اين مدرسه از دو هفته پيش تاكنون ۳۰۰ دانش آموز از مناطق زلزله زده گرفته است. اين دانش آموزان كه همه چيز خود را از دست داده اند، نه فقط محتاج كتاب، لباس و وسايل زندگى هستند، بلكه به احساس امنيت هم بى اندازه نياز دارند. در اينجا اين سوال پيش ميايد كه آيا اين دانش آموزان آيا با ديدن چنين تعليماتى همه چيز، حتى خطر واقعى را به شوخى نميگيرند ويا همه چيز برايشان چنان عادى نميشود كه ديگر احساس خطر نكنند؟
” به ما گفته اند كه تا زمانى كه لايه هاى زمين حالتى مستحكم پيدا كنند، مدتى طول خواهد كشيد و تا آنزمان احتمال زلزله هاى خفيف وجود دارد. كسى صلح ميخواهد بايد خود را براى جنگ هم آماده كند. بهمين دليل ما بايد خود را از نظر روانى براى بروز مخاطرات جدى آماده كنيم”.
خود دانش آموزان هم اين تعليمات را جدى ميگيرند. سيلوى ۱۷ ساله است و ميگويد:
”وقتى صداى صوت بلند ميشود ما قمقمه هاى آب و نان هاى مان برميداريم و به بيرون ميدويم. اين تعليمات براى اين هستند كه بهنگام بروز يك حادثه بتوانيم جانمان را نجات دهيم”.
و بابى پسر ۱۵ ساله ايست كه در رفتارش از ترس خبر چندانى نيست:
”وحشت به معناى واقعى ما نداريم. با اينحال هيجان سرجايش باقى است و ما از اين تعليمات براى زنده ماندن ميتوانيم استفاده كنيم”.
پس از فاجعه زلزله دريايى مقرر شده كه درهاى كلاسها، دفاتر و راهروهاى مدرسه ديگر بسته نباشند. شايد اينها كارهاى كوچكى باشند كه در آينده كمك كنند تا آسيب هاى ناشى از فجايع حد اقل كمتر شوند.