جمع‌بندى از سفر وزير امور خارجه آلمان به امريكا
۱۳۸۳ مهر ۴, شنبه
فيشر كه حدود پنجاه گفتگوى مختلف را در نيويورك پشت سر گذاشته است چنين جمع‌بندى‌اى از گفتگوهاى خود كرد: ”من نه خوش‌بينم، نه بدبين، بلكه مصمم‌ام تلاش كنم تا از امكانهاى موجود استفاده شود.“
فيشر مدام تكرار مىكند كه با موافقت بسيارى مواجه شده است و اين به خاطر آن است كه آلمان از آغاز سال ۲۰۰۳ به عنوان عضو غيردائم شوراى امنيت پذيرفته شده است، و اين امتيازهاى بسيارى به همراه آورده است. بسيارى از همتايان فيشر در راهرهاى دراز ساختمان سازمان ملل پشتيبانى خود را از وى اعلام كرده‌اند. ژاپن، برزيل و هند با آلمان به گونه‌اى صورى متحد شده اند، چون اين كشورها هم مايل‌اند به عضويت دائم شوراى امنيت درآيند.
بريتانيا و فرانسه هم، كه اعضاى دائم شوراى امنيت هستند، از طرح آلمان حمايت مىكنند. اما در برابر مخالفان سرسختى وجود دارند، چون دولت ايتاليا، و دولت امريكا نيز سكوت اختيار كرده است. فيشر در اين باره مىگويد: ”آلمان و امريكا شريك يكديگرند و مى‌توانند به هم اعتماد كنند، اما اين دو كشور به عنوان كشورهاى دموكراتيك راههاى خود را ميروند و فكر ميكنم كه اين را دوستان امريكايى ما نيز مى‌فهمند.“
چون فيشر در باره به عضويت درآمدن كشورى افريقايى در شوراى امنيت هم تبليغ نمود، از سوى كشورهاى افريقايى نيز صداهاى موافق شنيده مىشد. استدلال اصلى فيشر اين بود كه تنها هنگامى كه نمايندگان همه منطقه‌هاى مهم جهان در شوراى امنيت حضور داشته باشند است كه تصميمهاى اين شورا در آينده به عنوان امر حقوقى‌اى الزام‌آور پذيرفته خواهند شد.
فيشر گفت: ”تنها اينكه كشورى افريقايى يا امريكاى لاتينى در شوراى امنيت حضور داشته باشد موجب خواهد شد كه به مشكلهاى اين دو قاره بيشتر توجه شود. همچنين مهم است كه كشورهايى مانند ژاپن كه بخش بزرگى از بار مالى را حمل مىكنند و تعداد زيادى سرباز در اختيار قرار مى دهند، بتوانند نماينده‌اى در اين شورا داشته باشند. به نظر من ايجاد چنين دگرگونى‌اى در نهايت باعث خواهد شد كه نيروى تصميمهاى شورا و حقانيت آنها بيشتر شود.“
وزير امور خارجه آلمان همواره ميان درخواست آلمان براى عضويت در سازمان ملل و انجام اصلاحات در تمامى اين سازمان پيوند ديده و اين رابطه را مطرح كرده است. فيشر انتقادهايى را نمىپذيرد كه مىگويند بهتر مىبود اگر آلمان در بيان درخواستهايش خوددارى بيشتر به خرج مىداد. وى در اين مورد مىگويد: ”بديلى كه براى آلمان وجود دارد اين نيست كه يا تبديل به ابرقدرت شود يا خود را پنهان كند. كسى فكر نمىكند كه ما ابرقدرت هستيم، اما همه مىدانند كه ما توانايى‌هاى بسيار داريم و همه به كوششها و مواضع دموكراتيك ما احترام مىگذارند.“
در چشم فيشر كرسى دائم در شوراى امنيت براى آلمان هدفى است مهم در چارچوب سياست خارجى اين كشور. در نيويورك ديگر براى همه روشن است كه آلمان در ميان كشورهايى كه كمك مالى به سازمان ملل متحد مىكنند در مقام سوم قرار دارد و ارتش آلمان در بسيارى از ماموريتهاى سربازان پاسدار صلح سازمان ملل شركت دارد.
اما به نظر فيشر اينكه آلمان به عضويت دائم شوراى امنيت سازمان ملل متحد درآيد به معناى آن نيست كه آلمان سربازان بيشترى در اختيار سازمان ملل قرار دهد. در اين باره فيشر مىگويد: ”اين بحث درستى نيست. چين قدرتى است اتمى و عضو شوراى امنيت و تا جايى كه من اطلاع دارم سربازان خود را به ماموريتهاى سازمان ملل نمىفرستد. اما ما نشاتن داده‌ايم كه در اين مورد كوشا هستيم و اين در آينده نيز چنين خواهد بود.“
آنجا كه از فيشر پرسيده شد كه آيا با كرسى‌اى مشترك براى كشورهاى اروپايى در شوراى امنيت موافق است يا نه، وى پاسخ داد كه چنين چيزى را نمىتوان متحقق كرد.
اينكه آلمان تا چه حد امكان عضو شدن دائم در شوراى امنيت را دارد مرحله پراهميت بحث در باره اصلاحات نشان خواهد داد كه در فصل زمستان آغاز خواهد شد.