جنبش مقاومت عراق از چه گروههائى تشكيل ميشود؟

آنها از فرماندهان متوسط حزب در هم شكسته بعث منشا ميگيرند. به عبارتى آنهائى كه، رشته روابط و وفادارى خود را، تا كنون با رژيم سابق حفظ كرده و به اين اميد دارند كه، روزى بار ديگر، به جايگاه قدرت بازگردند. اميدى كه، با دستگيرى صدام حسين تا حد بسيار كاهش يافت، اگر هنوز كاملآ نيست و نابود نشده باشد. نقش صدام در جنبش مقاومت، كه آمريكائيان آنرا “قيام” مينامند، فقط ميتواند بسيار اندك باشد. تنها به اين منظور كه، ديكتاتور اسبق عراق، به شيوه بهترى از پيگرد نيروهاى آمريكائى در امان بماند. اما صدام هنوز هم به اندازه كافى، ازطرفداران وفادار برخوردار است، كسانى كه يا از سر اعتقاد و يا بخاطر فرصت طلبى، به هوادارى از او ادامه ميدهند و معتقدند بايستى مبارزه اى را به انجام رسانند كه، هرگز در آن پيروز نخواهند شد.

ژنرال Abizaid تعداد افراد درگير در اين مبارزه را، حدود ۵۰۰۰ نفر تخمين ميزند و او اظهار تاسف ميكند كه، آمريكائيها وقت بسيارى تلف كرده اند زيرا، اطلاعات كافى در مورد اين افراد موجود نبوده و هنوز هم بدست نيامده اند. اما در اين ميان، تاكتيك واحدهاى ارتش آمريكا و سرويسهاى سازمان مخفى اين كشور، تغيير كرده است و موفقيتهاى اخير، خود نشانگر اين امر ميباشند. چندين نفر از سازمان دهندگان جنبش مقاومت دستگير شده اند. گفته ميشود كه، يكى از همين افراد، صدام حسين را “لو داده است” و اطلاعات مقامات مسئول، امروز بيش از ماههاى گذشته است.

اما جنبش مقاومت در عراق، تنها از سوى اعضاى رژيم سابق انجام نميگيرد. اينها در بهترين صورت ميتوانند واحدها و گروههاى سازمان يافته باشند، كه بخاطر ساختار فرماندهى خود اما، همچنين با برخى زيركيهاى نيروهاى پيگرد، بسادگى كشف و نابود ميگردند. دشوارتر، گروههائى هستند و خواهند بود كه، به اين منظور تشكيل شده اند و قوه برانگيزنده آنها، از طبيعت بسيار متفاوتى برخوردار است.

اينجا بايد از سنيها نام برد كه، خود را نمايندگان رژيم سابق حساب نميكنند كه، موقعيت سنتى حكمروائى آنها، براى هميشه پايان يافته است زيرا، شيعيان، اكثريت مردم عراق را تشكيل ميدهند. شيعيان برخلاف به همين دليل، تا كنون بسيار آرام بوده اند، زيرا آنها ميدانند كه، نيازى به مبارزه، براى دست يافتن به قدرت در كشور ندارند. وابستگان نيروهاى نظامى سابق عراق هستند كه، امروزه شغل خود را از دست داده اند و سرخوردگى خويش را از طريق اقدام به سو قصدها التيام ميبخشند. علاوه بر اين بايد از عراقيهائى اسم برد كه از بى تفاوتى و غرور نيروهاى آمريكائى خشمگين و عصبانى اند، كه موارد آن اندك هم نيستند. و غير از اين همچنين “تروريستهاى خارجى” هستند كه، دولت آمريكا اخيرا اغلب در مورد آنها سخن ميگويد، البته بدون اينكه بتواند، مدركى دال بر وجود آنها ارائه دهد.

از زمان در هم شكستن رژيم صدام و پيش از اينكه نظم جديدى در اين كشور بر قرار گردد، عراق به نقطه جذب همه گونه از تروريسم سياسى مبدل شده است، كه در آنجا ”به خرج” و ميل خود ميتواند، با يك دشمن بزرگ مبارزه كند، كه همگى مشتركآ با انگشت بسوى او اشاره ميكنند. يعنى آمريكا.