جوانان و تدارک سالگرد اعدامهای جمعی زندانیان سیاسی در کلن
۱۳۸۷ شهریور ۳, یکشنبه
مصاحبه با امین حصوری یکی از سازمان‌دهندگان این مراسم:
دویچه وله: آقای حصوری، مطلع شدیم که “کانون ۶۷“ برنامه‌ای را به مناسبت بیستمین سالگرد اعدامهای جمعی زندانیان سیاسی ایران در شهر کلن آلمان برگزار می‌کند. می‌توانید نخست برای ما بگویید که “کانون ۶۷“ چه انجمن یا سازمانی است؟
امین حصوری: بیشتر شاید بتوانیم بگوییم که “کانون ۶۷“ یک انجمن است، چون جمع بسیار کوچکی است و نمی‌شود اسم سازمان را بر آن گذاشت، و در چارچوب تعریف یک سازمان نمی‌گنجد. ولی جمع کوچک و مستقلی است از بچه‌هایی که عمدتا دانشجو و عموما از نسل بعد از انقلاب هستند. کسانی از ما نیز هستند که عزیزانشان را در سالهای اعدام از دست داده‌اند.
دویچه وله: چه چیزی کلا این اعضا را به هم نزدیک کرده و از کی این کانون به وجود آمده است؟
امین حصوری: می‌شود گفت که شکل‌گیری این کانون تا حد زیادی خودجوش و تصادفی بوده است، به این معنی که تعدادی از اعضای فعلی یکدیگر را بر حسب تصادفها و به واسطه‌هایی پیدا کردند. معمولا در این گونه موارد اگر آدمها علائق مشترکی داشته باشند، سعی می‌کنند که دست به کاری اجتماعی، مدنی، سیاسی یا هر چیز بزنند. با توجه به گرایش غالبی که در جمع بود، اتفاق نظر در مورد کار کردن روی این مسئله بود، به این خاطر که کشتار زندانیان سیاسی در ایران، به طور مشخص در تابستان ۶۷، یک نقطه کانونی یا نقطه عطف در وجه سرکوبگرانه جمهوری اسلامی بوده و تا زمانی که این مسئله به طور کامل بازخوانی نشود، منظورم بازخوانی عمومی است به طوری که همه جامعه از این مسئله و دلایل و زمینه‌های آن آگاه بشوند، نمی‌توانیم بگوییم که ما نسبت به زمان گذشته پیش رفته‌ایم. بدین خاطر تصمیم گرفتیم که راجع به این موضوع کار بکنیم.
دویچه وله: یعنی شما در اصل فعالیتهای دیگری هم دارید، ولی الان روی این موضوع متمرکز هستید؟
امین حصوری: افراد کمی که این جمع را می‌سازند، طبعا هر کدام پیشاپیش درگیر فعالیتهای مدنی و اجتماعی بوده‌اند. البته ما هیچگاه سابقه تعلقات حزبی نداشتیم. ولی هر کدام در بخشی فعال بوده‌ایم. ما کارمان را در واقع با این مسئله شروع کرده‌ایم. این اولین اقدامی است که این جمع دارد انجام می‌دهد. تصمیم داریم که هدفمان را محدود نگاه داریم تا بتوانیم به آن عمق بیشتری بدهیم.
دویچه وله: حال می‌توانید برایمان بگویید که برنامه شما در کلن در کجا و چه موقع برگزار می‌شود؟
امین حصوری: برنامه ما روز شنبه، سی‌ام اوت، از ساعت چهار تا ساعت هشت و نیم بعدازظهر در سالن انترناسیونال کاریتاس برگزار می‌شود. اخیرا اعلام برنامه کرده‌ایم. دوستانی هستند که سخنرانی خواهند داشت. برخی از دوستان بازگو کننده تجربه شخصی خود از دوران شکنجه و سرکوب و زندان هستند. برخی مطالب تحلیلی است. برنامه هنری خواهیم داشت که عبارت است از اجرای موسیقی توسط گروه تپش ۲۰۱۲ و شاهین نجفی. برنامه ما دو محور دارد. یک محور آن متمرکز است روی مسئله بازخوانی ماجرا. این مسئله نسبت به ابعاد بسیار گسترده‌ای که دارد، هنوز به قدر کافی شناخته نشده، یا اگر شکافته شده، در معرض عموم قرار نگرفته است. وجه دیگر قضیه مسئله دادخواهی حقوقی است، تمرکز روی این مسئله که دادخواهی چه بوده و چیست. چگونه می‌شود از این مرحله عبور کرد و به این مرحله رسید که مثل پرونده‌های مربوط به جنایت علیه بشریت در کشورهای دیگر، بشود مسئله را در عرصه بین‌المللی به مرحله دادخواهی رساند.
دویچه وله: شما خودتان، اعضای “کانون ۶۷“ بیشتر جوانان هستید. مخاطبان شما نیز جوانان‌اند؟
امین حصوری: بله، ما خودمان مشخصا نسل بعد از انقلاب هستیم. ولی مخاطبان ما لزوما نسل جدید نیستند. گر چه بسیار مایل هستیم که بتوانیم از نسل جوان دعوت کنیم که در مسئله بازخوانی گذشته به طور فعال شرکت کنند. چون متاسفانه به دلیل فضای سرخوردگی‌ای که در جامعه ما حاکم است، بخصوص در میان نسل جوان، هر گونه بازخوانی مسائل گذشته، به نوعی شاید در مقوله کارهای تکراری و عبث می‌رود، که این اصلا درست نیست. چون ما اعتقاد داریم که تا زمانی که یک جامعه نتواند به گذشته معاصر خودش نگاه کند، هیچ وقت نمی‌تواند از معضلاتی که درگیر آن است، و در مورد جامعه ما به طور مشخص به بحرانی مزمن تبدیل شده، فراتر برود. بنابراین هر چقدر هم این مسئله تکراری و از دید جوانان سرخورده امروز ما عبث به نظر برسد، ما باید این مرحله را طی بکنیم. بنابراین امید ما این است که برنامه ما، و نه فقط برنامه ما، بلکه برنامه همه دوستانی که دارند در این عرصه تلاش می‌کنند، بتواند اهمیت موضوع را به مخاطبان جوانمان هم گوشزد کند و این مسئله بتواند به یک گفتمان تبدیل شود.
دویچه وله: و برای اینکه کمک کنید تا این مسئله به گفتمان تبدیل شود، از چه سخنرانانی دعوت کرده‌اید؟
امین حصوری: ما، بخصوص به دلیل جوان و ناشناس بودن‌مان، شاید برای خیلی‌ها قابل اعتماد نبودیم، یا شاید به هر دلیل دیگری. بنابراین ما محدودیت داشتیم که بخواهیم طیف سخنرانان‌مان را بسیار متنوع تشکیل بدهیم. ولی مجموعه‌ای از سخنرانان لطف کردند و وقت و انرژی‌شان را در خدمت این برنامه گذاشتند. این سخنرانان عبارتند از آقای رضا معینی، فعال حقوق بشر، آقای دکتر نیکفر، نویسنده و پژوهشگر، خانم مرجانه افتخاری، فعال مدنی و نویسنده، آقای مهدی اصلانی، نویسنده و شاهد عینی و از زندانیان سیاسی سابق، آقای پژمان سلیم، یکی از بچه‌های جمع خودمان که حقوقدان هستند و پدرشان را در سالهای کشتار از دست دادند و ایشان هم مسئله دادخواهی را مطرح خواهند کرد، و نیز یکی دو تا مقاله از طرف بچه‌های خود کانون خواهد بود. باضافه اجرای همان موسیقی که در واقع ما اسمش را گذاشته‌ایم “موسیقی اعتراض“، که به درستی هم برازنده گروه تپش ۲۰۱۲ و شاهین نجفی است.
دویچه وله: با اینکه می‌گویید شما شناخته‌شده نیستید، ولی به هر حال افرادی شناخته‌شده از دعوت شما برای سخنرانی استقبال کرده‌اند.
امین حصوری: این نشان دهنده اعتمادی است که به ما کردند. می‌شود تجسم کرد که در این فضایی که می‌توان گفت برای فعالیت سیاسی مسموم است، به خاطر تلاشهایی که خود جمهوری اسلامی در این سالها کرده تا در درون اپوزیسیون شکاف ایجاد بکند و هر نوع حرکتی را عبث جلوه دهد، می‌شود حدس زد که چهره‌های جدید معمولا دیرتر پذیرفته می‌شوند.