حضور پليس در مدارس براى مبارزه با مواد مخدر
۱۳۸۴ بهمن ۱۴, جمعه
وقف شود. اما آيا اين راه حلى موثر است؟
تصوير غريبى است هنگامی كه در مدارس اسپانيا افراد پليس را با سگهاى آموزش ديده شده براى پيدا كردن مواد مخدر می‌بينيم. آنها قبل از شروع ساعت درس وارد مدرسه می‌شوند و به ميان دانش آموزان می‌روند تا كسانى را كه مواد مخدر دارند پيدا كنند.
اين طرح تنها بصورت آزمايشى اجرا می‌گردد و پس از آن تصميم گرفته می‌شود كه چه اقداماتى براى مبارزه با رايج شدن مواد مخدر در ميان جوانان گرفته شود. محصلين با كنجكاوى و گاه با بدبينى به آنها نگاه می‌كنند. عده‌اى هم احساس مزاحمت می‌كنند. يكى از دانش آموزان می‌گويد:
”ما با هر وسيله‌اى كه در اختيار داشته باشيم از آزادى مان كه لازمه رشد و خلاقيت ماست دفاع می‌كنيم.”
اما زمانی‌كه پاى مواد درميان باشد، مسئولين بسرعت جلوى آزادى و به اصطلاح ”خلاقيت” را می‌گيرند. ايناسيو كالدرون از انجمن مبارزه با اعتياد معتقد است كه:
”آمار جوانانى كه مواد می‌زنند به طرز بى‌سابقه‌اى زياد شده. استفاده از كانابيس دو برابر و كوكائين چهار برابر شده. و سن جوانانى كه به دام استفاده از اين مواد می‌افتند رو به كاهش است.”
اين روزها دانش آموزان اسپانيايى در سن ۱۴ ــ ۱۵ سالگى مصرف مواد مخدر را شروع می‌كنند. اين آمار نگران كننده‌ای‌ست. حكومت سوسياليست اسپانيا خود را موظف می‌بيند كه حداقل از خريد و فروش مواد مخدر در مدارس جلوگيرى كند. به همين دليل از هنگام پايان گرفتن تعطيلات كريسمس بيش از سه هزار پليس مراقبت از مدارس را به عهده گرفته‌اند. يك مدير مدرسه می‌گويد:
”ما متعقديم كه اين طرح در دراز مدت نتايج خوبى ببار خواهد آورد.”
اما ماموران پليس در همه مدارس با يونيفرم و سگهاى آزموده شده وارد نمی‌شوند. در بسيارى مدارس كار آنها مخفى‌تر است. دولت روى نقشه مناطق بحرانى را علامت زده. وزير كشور اسپانيا خوزه آنتونيو آلونسو بر اين عقيده است كه:
”نبايد داخل مدارس شد. حضور پليس در اطراف محيط‌هاى آموزشى كافى است تا مبادله مواد را كنترل كند.”
اين اما بدان معناست كه ماموران پليس حق ورود به مدارس را نداشته باشند و باز اين معنايش اين است كه هرچه در حياط مدرسه، راهروهاى آن، كلاس‌ها و توالت‌هاى آن می‌گذرد از چشم مسئولين پنهان می‌ماند. يك دانش آموز می‌گويد:
”وقتى دلالان مواد مخدر در بيرون مدرسه موفق به رد وبدل كردن مواد نشوند، آنوقت در داخل مدرسه كارشان را می‌كنند. بهمين خاطر اين طرح كارايى ندارد و تنها نتيجه‌اش اين است كه جوانها بيشتر براى مصرف مواد مخدر حريص شوند.”
مانوئل دولافوئنته از اتحاديه مدارس هم بر همين نظر است و معتقد است كه طرح‌هاى اين چنينى براى مبارزه با مواد مخدر اصلا كفايت نمی‌كنند. به نظر او:
”با مواد مخدر بايد با طرح‌هاى اجتماعى به مبارزه رفت. با تربيت صحيح در مدارس و نه با زور.”
اين سوال اما باقى می‌ماند كه اين طرح‌ها، چه طرح‌هايى بايد باشند؟ و تربيت دانش آموزان با كدام روشها تاثيرگذار است. ايناسيو كالدرون از انجمن مبارزه با اعتياد معتقد است كه مهمترين نقش را خانواده بازى ميكند. او می‌گويد:
”والدين بايد به فرزندانشان خيلى نزديكتر شوند. بايد به آنها ارزش‌هايى را بياموزند كه از افتادنشان بدام اعتياد جلوگيرى كند. بايد خود را با زمان تطبيق دهند، از مسائل جديد باخبر باشند و از مشكلات فرزندشان. همه موظفيم به جوانان كمك كنيم، اما والدين وظيفه كليدى را دارند.”
با اين حال دولت اسپانيا قصد دارد موثر بودن طرحش را حتى اگر تاثير كمى هم داشته باشد، به آزمون بگذارد. حتى براى مدتى زمانى محدود!