حنيف حيدرنژاد / كاهش ساليانه شمار پناهندگان آلمان

آقای حیدرنژاد، چند نفر در یکسال گذشته تقاضای پناهندگی از آلمان کرده‌اند؟

حنیف حیدرنژاد: اگر منظورتان تعداد افرادی است که در آلمان درخواست پناهندگی داده‌اند، خارجی‌ها در کل ۲۱۰۲۹ نفر بودند که در سال ۲۰۰۶ درخواست پناهندگی آنها ثبت شده است.

و به چه تعداد از این متقاضیان پناهندگی داده شد؟

حنیف حیدرنژاد: تعداد افرادی که درخواست پناهندگی آنها پذیرفته شده در سال ۲۰۰۶، ۲۵۲ نفر بودند که مطابق ماده‌ی A۱۶ قانون اساسی آلمان با درخواست اینها موافقت شده که این رقم در واقع می‌شود ۸/ ۰ درصد در کل قبولی‌ها. ولی یک قبولی دیگر هم وجود دارد که آن براساس ماده‌ی ۶۰ بند یک قانون اقامت است که تعداد افرادی که به آن ترتیب قبولی گرفتند ۱۰۹۷نفر بوده که این برابر با ۳،۶ درصد در مجموع کل پناهجوها بوده است.

متوجه نمی‌شوم. تفاوت این دو معیار، یا هرچی که هست، چيست؟

حنیف حیدرنژاد: بله. در آلمان براساس دوتا قانون درخواست پناهندگی مورد بررسی قرار می‌گیرد. یکی ماده‌ی A ۱۶ براساس قانون اساسی است و یکی هم براساس ماده‌ی ۶۰ بند یک از قانون اقامت. یعنی افرادی که می‌آیند درخواست پناهندگی می‌دهند ادارات Bundesamt برای بررسی پناهندگی متقاضی پناهندگی باید این دوتا ماده را مورد بررسی قرار بدهند. بعد افرادی که ماده‌ی ۱۶ قانون اساسی به آنها تعلق می‌گیرد و دسته‌ی دیگر در واقع الان قبولی آنها با هم تفاوت جدی ندارد. در گذشته ولی این تفاوت خیلی زیاد بود. به این ترتیب که افرادی که قبولی A ۱۶ می‌گرفتند اولا اقامت آنها نامحدود یا unbefristet حساب می‌شد، دوم اينكه اجازه داشتند افراد خانواده‌ی خودشان را هم بیاورند، به آن می‌گویندFamilienzusammenführung و سوم اينكه از یکسری مزایای sozial یا تامین اجتماعی برخوردار می‌شدند که دسته‌ی دیگر نمی‌توانستند به همان میزان از آن برخوردار باشند. اما درحال حاضر این شرایط دیگر برداشته شده، یعنی اینکه این دوتا دسته قبولی با همدیگر تفاوت زیادی ندارند.

اگر این تعداد پذیرفته‌شدگان را با سالهای گذشته مقایسه بکنیم ، ارزیابی‌تان چيست، یعنی از نظر آماری چه چیزی را نشان می‌دهد؟

حنیف حیدرنژاد: هرسال تعداد قبول‌شده‌های پناهندگی در آلمان کاهش پیدا می‌کند، به این ترتیب که وقتی درخواست پناهندگی آنها بررسی می‌شود، تعداد افرادی که قبولی می‌گیرند کمتر می‌شود. برای مثال من می‌توانم بگویم که سال گذشته، سال ۲۰۰۵ این تعداد کمی بالاتر از قبولی‌های امسال بود، آنقدر که من یادم هست ۹/۰ درصد بود، سال ۲۰۰۶ این رقم ۸/۰ درصد شد. یعنی هرسال، حداقل در ۶ـ۵ سال گذشته، به این ترتیب بوده که هرسال اولا تعداد متقاضیان پناهندگی در آلمان کاهش پیدا کرده، دوما میزان قبولی داده شده به متقاضیان پناهندگی هم کاهش پیدا کرده است.

آیا این سیاست آلمان است که الان کمتر پناهنده داشته باشد یا تعداد پناهجوها كلا کمتر شده است؟

حنیف حیدرنژاد: تعداد پناهجوها کاهش پیدا کرده، ولی کاهش تعداد پناهجوها و کاهش میزان قبولی از نظر من ربط به سیاست آلمان دارد. به این ترتیب که افرادی که می‌آیند اینجا به دو ترتیب در مقابل آنها سختگیری می‌شود. اولا به لحاظ اعطا و دادن پناهندگی به آنها سختگیری خیلی خیلی شدیدتر از گذشته است، در نتیجه تعداد افراد پایین می‌آید. دوما به لحاظ امکانات زندگی و تامین اجتماعی که به افراد پناهجو یا پناهنده تعلق می‌گیرد، این میزان بسیار بسیار نسبت به گذشته کاهش پیدا کرده، در نتیجه این موضوع از طریق این افراد بازتاب پیدا می‌کند به افراد خانواده‌های آنها در کشورهای دیگر و در کشور محل سکونت‌شان و همین مانع می‌شود از اینکه افراد جدیدی به آلمان بیایند. به همین دلیل این یک سیاست آگاهانه است که با اتخاذ فشارهای روانی و ایجاد مانع و سختگیری بیشتر در پذیرش پناهندگی از ورود افراد جدید جلوگیری بشود.

الان بیشترین تعداد پناهندگان آلمان مال چه کشورهایی هستند؟

حنیف حیدرنژاد: بیشترین متقاضی‌ها در سال گذشته از کشور ترکیه بوده، ولی از کشورهای مختلفی می‌آیند. برای مثال من می‌توانم مال سال ۲۰۰۶ را برای شما به این ترتیب بگویم که از کشور ترکیه ما حدود ۱۹۰۰ نفر متقاضی پناهندگی داشتیم، از کشور عراق ۲۱۰۰ نفر متقاضی پناهندگی داشتیم و از یوگسلاوی سابق، از روسیه و از کشورهای شوروی سابق، از ویتنام و چین، از ایران و سوریه. و ایران با ۶۱۱ نفر در سال ۲۰۰۶ در رتبه‌ی هفتم هفت کشور اولی بوده که متقاضی پناهندگی در آلمان داشتند.

دلایلی که ایرانی‌ها برای درخواست پناهندگی عرضه کردند چه بوده؟

حنیف حیدرنژاد: اصلی‌ترین دلایل ایرانی‌ها مشکلات مربوط به آزادی‌های فردی آنهاست. یعنی سرکوب و محدودیت‌های سیاسی که در زندگی آنها اعمال می‌شود، چه به لحاظ آزادی اندیشه و فکر و چه به لحاظ محدودیت‌هایی که به لحاظ زندگی خصوصی اینها ایجاد می‌شود، همچنین به لحاظ افکار، عقاید یا دین و آیینی که می‌خواهند بطور خصوصی داشته باشند.

و تا چه حد این دلایل را پذیرفتند؟

حنیف حیدرنژاد: همانطور که گفتم، تعداد پذیرش پناهندگی خیلی خیلی پایین آمده. در مورد ایرانی‌ها سال ۲۰۰۶ این رقم ۲/۲ درصد قبولی افراد به‌اصطلاح متقاضی ایرانی بوده. به این ترتیب که از هر ۱۰۰نفر ایرانی در مجموع کل پناهجوهایی که درخواست داده بودند،‌ ۲/۲ درصد شانس قبولی داشتند براساس ماده‌ی A ۱۶ و براساس ماده‌ی ۶۰ بند یک ، که قبلا توضیح دادم چيست، معذرت می‌خواهم ۳/۸ درصد ایرانی‌ها شانس قبولی داشتند. اگر خلاصه بخواهم بکنم به این ترتیب می‌شود که در مجموع در سال ۲۰۰۶، ۵/۱۰ درصد ایرانی‌ها در مجموع کل پناهجوها شانس قبولی داشتند. سوال شما این بود که بیشتر به چه دلیلی بوده. همانطور که گفتم در رابطه با مسایل مربوط به محدودیت‌های آزادی‌های سیاسی و فعالیت‌های سیاسی که این افراد در کشورشان ایران انجام داده‌اند و از طریق دولت و ارگانهای دولتی مورد تعقیب قرار گرفته‌اند و جانشان در خطر بوده. اینها یک دسته هستند. این فعالیت‌ها می‌تواند فعالیت‌های دانشجویی باشد، فعالیت‌های سندیکایی باشد و الى آخر. دسته‌ی دوم افرادی هستند که به دلیل روش و نوع زندگی‌یی که داشتند مورد سرکوب و محدودیت قرار گرفته‌اند، بخصوص در رابطه با زنها، و دسته‌ی سوم افرادی هستند که یا به دلیل گرایشات قومی و یا به دلیل گرایشات جنسیتی‌شان باز مورد سرکوب قرار گرفته‌اند و در نتیجه وقتی که جانشان به خطر افتاده، ناچار شده‌اند که ایران را ترک بکنند.

آقای حنیف حیدرنژاد از شما براى توضیحاتی که دادید بسیار سپاسگزارم.