خاطرات پیروزی ۰-۱۷ در نخستین گام فوتبال ایران برای جام جهانی ۲۰۱۴

برای شنیدن این گفت‌وگو، اینجا را کلیک کنید.

مهدی‌جان، پس از گذشت ۱۴ سال از پیروزی تاریخی هفده‌ـ هیچ ایران مقابل مالدیو، تیم ملی ایران بار دیگر در مقدماتی جام جهانی به مصاف مالدیو می‌رود. تو ۱۴ سال پیش عضو تیم ملی بودی. تفاوت‌های عمده‌ فوتبال ملی آن دوران با فوتبال الان که بازهم به مصاف مالدیو می‌رود، چه بوده است؟

راستش وضعیت فرق کرده است. ۱۴ سال گذشته است و مالدیو هم واقعاً رشد کرده و دیگر نمی‌توانیم آن نتیجه را رقم بزنیم و این دو مورد قابل مقایسه هم نیست. فوتبال ما نه می‌گویم پیشرفت کرده و نه می‌گویم پسرفت کرده است. به‌هرحال هر زمانی شرایط خودش را دارد. تنها چیزی که من می‌توانم بگویم این است که آن‌ها پیشرفت‌شان خیلی بیشتر از ما بوده است. شرایط فرق کرده است. با سرمربی جدید قدمی تازه برمی‌داریم، ولی باز نمی‌توانیم حسابی بکنیم. ایران از قبل محکوم به بُرد است. حالا این بُرد چند چند شود، نمی‌شود حدس زد. ولی حتماً بالای یکی دو گل می‌تواند باشد. پنج یا شش‌تا هم می‌تواند باشد.

دیدار با مالدیو در مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۴ همچنین به معنای نخستین دیدار رسمی سرمربی جدید تیم ملی فوتبال ایران، «کارلوش کیروش» پرتقالی است. از دیدگاه تو آیا کیروش توانسته در چهار ماه اخیر فوتبال متزلزل ایران را یک‌مقدار متحول کند؟

راستش الان خیلی زود است ما راجع به آقای کیروش صحبت کنیم و راجع به برنامه‌شان نتیجه‌گیری کنیم و این که اصلاً توانسته یا نه. من فکر می‌کنم ما بعد از یکسال تازه می‌توانیم نتایج‌اش را ببینیم. من الان چون خودم مربی هستم، می‌دانم واقعاً سخت است. در این که ایشان تفکرات جدیدی دارد و کسی است که می‌تواند این تحولات را به‌وجود آورد شکی نیست. تا آنجایی که من شنیدم و تحقیق کردم و چند موردش را هم خودم از نزدیک شاهد بودم، وقت خیلی خوبی گذاشته است. تمام جوانب را در نظر می‌گیرد و برنامه‌ریزی می‌کند و به فدراسیون برنامه می‌دهد. این فدراسیون است که باید با ایشان هماهنگ شود تا بتوانند تأثیر خوبی بر فوتبال ما بگذارند. برنامه‌هایش را پسندیدم، همچنین وقت گذاشتنش را و همه چیز را محاسبه کردن او را. درست مثل فوتبال اروپا همه چیز را محاسبه می‌کند و در نظر می‌گیرد. به‌هرحال خیلی فعال است. وقت به اندازه کافی و بیشتر هم می‌گذارد. خب مربی‌های‌قبلی وقت نمی‌گذاشتند، شاید خیلی کم، یا یکجوری ماست‌مالی می‌کردند؛ ولی ایشان نه. خودش بالای سر همه کارها هست و همه چیز را کنترل می‌کند.

به پسرفت‌های فوتبال ایران در طول ۱۴ سال اخیر اشاره کردی، از زمان هفده‌ـ هیچ مقابل مالدیو تا امروز. این پسرفت‌ها چرا به این شدت بوده و باعث شده است که حتی علی‌ر‌غم بلیط رایگان هم کمتر تماشاگری برای تماشای دیدارهای تیم ملی ایران به استادیوم برود؟

راستش فوتبال ما شده مثل گوشت قربانی. انداختند آن وسط و بالاخره هر کسی می‌آید، یک تکه می‌کند و می‌برد. در آن زمان فوتبال این قدر حاشیه به این صورت نداشت. الان حاشیه فوتبال از اصلش بیشتر و مهم‌تر شده است. یعنی هر جوری شما هر قدمی می‌خواهید بردارید، باید سیاست به‌خرج بدهید، باید مواظب باشید، و این دلچسب طرفداران نیست. آن دوران واقعاً بازیکنان و طرفداران اصل فوتبال را بیشتر دوست داشتند و به آن اهمیت می‌دادند. الان متأسفانه نه. فصل نقل و انتقال‌هایشان هم برای یک بازیکن با چهارتا باشگاه صحبت می‌کنند. دو هفته پیش که من قراردادم را امضاء کردم، سفید امضاء کردم رفتم بیرون. گفتند چرا سفید دادی؟ گفتم راستش من هنوز در ایران روی خودم قیمت نگذاشته‌ام. قیمت من خیلی بالاست. این را از قبل یاد گرفته‌ام. من در "استقلال" که بودم، هیچ وقت قیمت نمی‌نوشتم. همیشه سفید امضاء می‌کردم و "استقلال" برای من از هر چیزی بالاتر بود. ولی خب شما می‌بینید که الان فرق کرده است.

بازیکن می‌آید با "استقلال" قرارداد می‌بندد، می‌رود با "پرسپولیس" یک قرارداد دیگر می‌بندد. زمان ما این فاجعه بود که اصلاً شما بروید صحبت کنید. چیزهایی احترام داشت، اصل بود. ولی الان نه. الان دیگر اصلاً اهمیت ندارد و این‌ها روی تماشاگرها تأثیر دارد. ما طرفدارهایی داشتیم که فقط اسم بازیکنان را دوست داشتند و به بُرد و باخت‌شان هم کاری نداشتند. به خاطر یک‌سری بازیکن‌ها و یک‌سری شخصیت‌ها می‌‌آمدند به استادیوم که ببینند و روزشان خوب باشد. الان وقتی می‌بینند بی‌ثباتی هست، وقتی می‌بینند بی‌شخصیتی در فوتبال ما هست، وقتی می‌بینند دروغ هست و هر روز تلویزیون، رادیو، اینور، آنور و در رسانه‌ها به‌هم بدوبیراه می‌گویند، خب احترام خودمان را کم می‌کنیم و این احترام پیش طرفدارها هم کم می‌شود و نمی‌آیند. نتایج‌مان هم که دیگر اصلاً مزید برعلت شده است. نتایجی که آن موقع ما می‌گرفتیم، همین هفده‌ـ هیچ خودش انگیزه بود. هفده‌تا یک تیم بزند به یک تیم. این یک انگیزه بود. بله، بازی بعدی معلوم است. بعد ما می‌رویم مثلاً با یکسری تیم‌هایی که اصلاً هیچ است، مساوی می‌کنیم و می‌بازیم. معلوم است که طرفدار هم نمی‌آید.

چه چشم‌اندازی را برای حضور ایران در مرحله‌ی مقدماتی جام جهانی فوتبال ۲۰۱۴ می‌بینی؟

راستش متأسفانه در این چند سال که همه‌اش منفی بوده است. یعنی هنوز شروع نکرده، ۵۰ درصد می‌گفتند که این تیم نمی‌رود و اگرهم برود، هیچی نمی‌شود. همه منفی بودند. ولی الان یک شرایط به‌خصوصی با کیروش به‌وجود آمده که همه امیدوارند. من هم امیدوارم که با آقای کیروش بتوانیم به جام جهانی برویم و فوتبال‌مان رشد کند. چون رفتن به جام جهانی به نفع همه‌ی فوتبالی‌هاست. من امیدوارم. نمی‌شود چشم‌اندازی داشت که بگوییم آره می‌رود یا نمی‌رود. صددرصد می‌تواند، این قابلیت را دارد هم از لحاظ بازیکن و هم از لحاظ مربی. امیدوارم که بشود.

فرید اشرفیان
تحریریه: کیواندخت قهاری