دستگيرى كارگردان و اعضاى گروه رقص نمايش آمين

اين پرونده از روز شنبه ادامه خواهد يافت.

همه اعضاى اين گروه را زنان تشكيل مى دادند و اجراى نمايش رقص نيز ويژه بانوان بوده است.

در خبرى كه سايت اينترنتى زنان ايران از اين ماجرا منتشر كرده، آمده است: “در نمايش جشنواره آمين كه با طراحى و كارگردانى فرزانه كابلى از سه شنبه گذشته تنها براى زنان به روى صحنه رفته بود، گروه فرزانه كابلى به اجراى رقصهاى محلى و سنتى خراسان و كهگيلويه و بوير احمد ، سيستان و كردستان مى پرداخت.

اما چهارشنبه عصر، جشنواره آمين با حكم قضايى در نيمه اجرا تعطيل شد و اعضاى گروه به همراه جمعى از مسئولان وزارت ارشاد كه در ميان آنها مجيد شريف خدايى رييس مركز هنرهاى نمايشى، على آيينه ساز حراست كل ارشاد اسلامى، على مراد خانى رئيس بنياد رودكى ، مسعود شاهى، مسئول حراست تالار وحدت و اعضاى گروه از جمله فرزانه كابلى كارگردان، ژيلا مهرجويى طراح لباس ، گيتى روحانى مجرى، هادى مرزبان و نزديك بيست نفر از دختران گروه رقص به چشم مى خوردند به دادسرا برده شدند.

برپايه همين گزارش احمد مسجد جامعى وزير ارشاد نيز به علت صدور مجوز اين نمايش به دادگاه فراخوانده شده است.”

و اما معلوم نيست كه چرا اجراى رقص توسط گروه زنان براى زنان عملى غير قانونى بوده است. اين در حالى است كه هنوز هم انتشار عنوانى چون “نمايش آمين فقط براى زنان” در روزنامه ها تعجب برانگيز است. اين عنوان يك روز پيش از قرار اجراى نمايش در روزنامه شهروند چاپ شده بود.

نمايش آمين در سال گذشته با نام جشنواره آمين در جشنواره فجر براى همگان، زن و مرد، به صحنه رفت، اينك پس از يك سال مجوز اجراى اين نمايش تنها براى زنان داده شده بود. در جشنواره فجر و در اجراى عمومى بازيگران اين نمايش در دو دسته زن و مرد با هم اجراى نقش مى كردند. اما امسال جاى بازيگران مرد را هم زنان گرفته بودند.

نويسنده روزنامه شهروند در اين رابطه مى پرسد: “شايد كه در جشنواره فجر بازيگران زن و مرد و تماشاچيان عمومى محرم هستند و اكنون و در اجراى عمومى نامحرم؟”

از جمله اصولى كه پس از انقلاب ۱۳۵۷ قانون و قاعده گزاران سعى در تثبيت آن و كارگزاران آنان سعى در اجراى آن داشته اند، اصل جدا كردن فضاى اقامت و گفتار و رفتار براى دو جنس زن و مرد بوده است. جدا كردن فضاهاى كنش زن و مرد در دانشگاهها، اتوبوسها و مجالس ميهمانى خارج از پهنه خصوصى نتيجه تلاشهاى خشونت بار براى تثبيت اين اصل بوده است.

بيش از دو دهه از زمان انقلاب مى گذرد و در اين ميان بسيارى به جدايى فضاها عادت كرده اند. براى برخى ممكن است كه اين تقسيم فضا پديده اى طبيعى باشد و جز آن هم چيزى را نشناسند. اما حتى براى بسيارى از جوانان ايرانى كه از هنگام چشم گشودن به روى جهان چيزى به جز فضاهاى مختص دو جنس در محيط زندگى شان تجربه نكرده اند، اما با ماهواره، ويدئو و اينترنت از شيوه هاى ديگر فضابندى در جامعه هاى جهان آگاه اند، اين پرسش مطرح مى شود كه چرا اين جدايى در ايران صورت مى گيرد و به معضلاتى اجتماعى دامن مى زند، به تبعيضها، به پوشيده ماندن جهان زن و مرد بر يكديگر و در نتيجه به ترسها و نابهنجاريها.

گفتيم پرسشى كه مطرح است اين است كه چرا حال كه گروه رقص زنان تن به تقسيم فضاى زن و مرد داده و رقصندگان و تماشاگران مرد اين گروه را حذف كرده، باز گروه رقص را به دادسراى رسيدگى به جرائم منكراتى جلب كرده اند؟

گويا مشكل تنها بر سر تقسيم فضا نيست، بلكه تلاش براى محدود كردن فضاى حركت و عمل زنان است به عنوان گروهى از جامعه كه با وجود همه تبعيضهايى كه در دو دهه اخير متحمل بوده اند، باز از حركت بازنايستاده و شوق به پيشرفت و عمل خود را از جمله در نمادى چون رقص نشان مى دهد.

سايت اينترنتى زنان ايران عكسهايى زيبا اثر اميد صالحى كه رقصندگان را در لباسهايى به رنگ سرخ آتشين، رنگ شوق به زندگى، و در حركت نشان مى دهد منتشر كرده است.