ده فرمان، موضوع نمايشگاهى در شهر درسدن

بيزن باخ فضاى نمايشگاه ده فرمان را آكنده از آهنگ كرده است، كه از ۴۰ بلندگو، چهل آهنگ و آوا به بيرون مى تراود، چنانچه بازديدگنندگان را به يك جهان معنوى و آسمانى مى كشاند. در نخستين تالار انجيل هاى گوناگون و گرانبها و نيز تابلوهاى قرون وسطايى به چشم مى خورند كه به گونه اى پيش درآمد نمايش ۱۰ فرمان است. و آنگاه ۱۰ فرمان و هنر.

سيلوى فلورى تصاوير پشت جلد يك نشريه ى ويژه ى مردان را در ابعاد تابلو بزرگ كرده كه بر روى آنها تصاوير مردانى ديده مى شوند كه در زيبايى تن و پيكر نمونه و دلخواه هستند. و اين نمايشگر فرمانى است كه : «نبايد خداى ديگرى را افزون بر من پرستش كنى.»

مارتين هونرت نيز در يك مكعب انباشته از نور مردى را در بستر نشان مى دهد كه چگونه بى آنكه از چهره و نگاهش چيزى خوانده شود، به صفحه ى تلويزيون خيره شده است. و اين فرمان ديگرى است كه : «نبايد تصوير و تنديش سازى كنى».

ائيرى داويد نيز سه پرتره از ياسر عرفات، شارون و بوش را به عنوان نمايندگان سه آيين جهانى در كنار يكديگر نهاده و با دستكارى در تصوير در چشمان آنها اشك گذارده است، و اين فرمان سوم است كه: «نبايد از نام خدايت سوء استفاده كنى». و بدينگونه بازديدكننده از تالارى به تالار ديگر برده مى شود.

ده فرمان انگيزه اى براى دگرنگرى ژرف اخلاقى در روزگار امروز به دست مى دهد. نه تنها هر يك از آثار به تنهايى كه پيوستگى آنها با يكديگر و با فرمانهاى ۱۰ گانه هركس را به انديشيدن وامى دارد.

در كنار تصاوير ويدئويى از فاجعه ى ۱۱ ستپامبر كار تونى اروسلر فيلم ديگرى نمايش داده مى شود كه چگونه نيروى ايمان مى تواند به درستى كوه را از جاى بر كند.

و سرانجام يك سرى عكس از پرستو فروهر، هنرمند ايرانى، به نمايش گذارده شده است كه چادرى را نشان مى دهد كه از ميان شكاف آن، نه چهره ى زنى، كه پس سر بى موى مردى نمايان است. مرد با آن جايى را آشكار كرده است كه بر پايه ى سنت ها مى بايستى پوشيده بماند. يك بازى طنز در جابجايى ها. در پوشش و برهنگى از ديدگاه يك زن مسلمان.

پرويز حمزوى