دولت جديد عراق؛ موفقيت توأم با ابهام
۱۳۸۵ خرداد ۱, دوشنبه
جهت بى‌ثبات كردن اوضاع عراق در تلاشند و امكانات و اسلحه زيادى در اختيار دارند و از حمايت مادى بسيارى نيز برخوردارند. ولى درست اين امر با ادعاى عدم وابستگى دولت عراق در تناقض قرار مى‌گيرد. تفسيرى در اين‌باره از پتر فيليپ، كارشناس خاورميانه صداى آلمان:
دولت جديد عراق مرحله به مرحله تشكيل شد. حتى اگر وزراى كشور و دفاع نيز تا بحال تعيين نگرديده‌اند، ولى در هر صورت اين دولت كار خود را آغاز كرده است. نورى مالكى، نخست وزير جديد، عراق مى‌تواند از بدست آوردن يك موفقيت در كشورش نام ببرد و به خود ببالد كه بالاخره بعد از گذشت سه سال از سقوط صدام، دولت منتخب عراق تشكيل شده و اينكه ديگر اين دولت مجبور نيست الفاظى مانند انتقالى و موقت را همراه خود يدك بكشد.
تا به اينجا خوب پيش رفته است، اما تعيين نام وزراى جديد كافى نيست. حال مى‌بايد با مشكلات عمده اين كشور، كه كم هم نيستند، درگير شد. مالكى اعلام كرد كه قاطعانه عليه تروريسم مبارزه خواهد كرد. ولى شايد ضعف اصلى‌اش درست در همين نكته نهفته است. نيروهاى امنيتى عراق تا به امروز در موقعيتی نيستند كه بتوانند آرامش و امنيت را در كشور مستقر گردانند و تا زمانى كه دولت عراق ناگزير از گرفتن كمك از نيروهاى نظامى آمريكايى باشد، به عنوان همكار آنان تلقى شده و مورد حمله و خصومت نيروهاى شورشى قرار خواهد گرفت.
ضعف ديگر دولت جديد را شايد بتوان در انتخاب وزرا از گروه‌هاى مختلف و قرار دادن نيروهائى گوناگون در كنار هم دانست. مالكى در دولت خود كه بيش از سى وزير و تعداد زيادى مسئولان دولتى را دربرمى‌گيرد، سعى كرده تمام گروه‌هاى سياسى و مذهبى، از مسلمانان سنى تا شيعه و كردها و گروه‌هاى سياسى ديگر را بكار گيرد و همين نمايش "اتحاد ملى" مى‌تواند خيلى سريع به تخاصم ميان گروه‌ها و از هم پاشيده شدن دولت جديد بيانجامد.
اتقاق نظر مهمترين گروه‌هاى مختلف كه حاكميت را مشتركا برعهده گيرند، قابل تحسين است. اما سئوال اينجاست كه تا چه مدت اين همكارى دوام خواهد آورد. آيا مى‌تواند طرح بازنگرى قانون اساسى را از سر بگذراند؟ و يا با انجام اولين حمله به يك گروه اجتماعى از هم نخواهد پاشيد؟ و آيا چنين ائتلافى مى‌تواند در مقابل نيروهاى آمريكايى موضع‌گيرى واحدى را اتخاذ نمايد؟
آمريكا مى‌داند كه دولت جديد عراق دير يا زود مى‌بايد درباره ادامه حضور نيروهاى آمريكايى در اين كشور تصميم‌گيرى كند. آنچه كه مشخص است، اين است كه در بغداد و يا ساير نقاط عراق مردم نمى‌خواهند كه تحت سلطه نيروهاى خارجى زندگى كنند. اما اين موضوع براى آمريكا به اين معنى است كه مى‌بايد اهداف جنگى‌اش، لااقل آنچه را كه از آن باقى مانده، كاهش دهد. دولت جديد عراق محصول روند به قيمت‌گران دموكراسى در اين كشور از جانب نيروهاى آمريكايى و عراقى است. به همين جهت اين دولت نمى‌تواند به عنوان ابزار دست قدرتمندان واشنگتن بكار گرفته شود.