دگرگونی‌های جهان تنیس • گپی با منصور بهرامی
۱۳۹۰ تیر ۱۴, سه‌شنبه
دویچه وله: قهرمانی جوکوویچ در مسابقات گرند اسلم ویمبلدون جهان تنیس را بهت‌زده کرد. آیا به نظر شما ستاره‌‌ی جدیدی به صورت درازمدت در دنیای تنیس ظاهر شده؟
منصور بهرامی: جوکوویچ از زمان پیروزی‌اش در دیویس کاپ در مقابل فرانسویان تا کنون فقط یک بازی بیشتر نباخته است. یعنی ۴۸ بازی برده و تنها در یک بازی آن هم در مقابل روجر فدرر بازنده بوده. شما اگر دقت کنید، اصولاً او از اعتماد به نفس فوق‌العاده‌ای بهره‌مند است و الان طوری شده که دیگر فکر می‌کند از همه بازیکنان می‌تواند بهتر باشد. در تمام نتایجی که او در این چند ماه اخیر به‌دست آورده، می‌بینیم که در تمام آن‌ها از بازیکنان دیگر بهتر بازی کرده و از امروز همان طور که می‌دانید قله رده‌بندی تنیس‌بازان برتر جهان را فتح کرده.
ویژگی‌های فنی جوکوویچ را چه طور می‌بینید؟ به نظر شما او چرا توانست در چمن که می‌شود گفت خانه و قلعه‌ی فدرر است، سرانجام پیروز شود و در دیدار فینال هم بر نادال بزرگ غلبه کند؟
من از بازی فینال را از نزدیک دیدم. نادالی که ما معمولاً می‌دیدیم نبود. به نظر من روز بدی داشت. ولی همان طور که گفتم جوکوویچ در این ماه‌های اخیر فوق‌العاده خوب بازی کرده و اصلاً از نظر فیزیکی از همه‌شان بیشتر روی فرم است و آن تیزهوشی و دیدی که دارد و آن سریع‌رفتن‌اش به طرف توپ‌ها و تیزیی که در این چند وقت به دست آورده، می‌توانم بگویم که ۱۰ تا ۱۲درصد بازیش از سال قبل پیشرفت کرده و به همین دلیل می‌بینیم که نفر اول است.
شما در گفت‌وگوهای پیشین‌مان همیشه به این نکته اشاره می‌کردید که روجر فدرر کامل‌ترین تنیس‌باز تاریخ این ورز‌ش می‌آید. اما در ماه‌های گذشته ما دیدیم که رافائل نادال یا نواک جوکوویچ عملکرد درخشانی داشتند و توانستند از فدرر هم پیشی گیرند. آیا به نظر شما روند تکاملی فدرر متوقف شده یا رقبایش توانسته‌اند از دیدگاه مهارتی از توانایی‌های فدرر نیز سبقت بگیرند؟
بازیکنان معمولاً به نزدیک ۳۰ سال که می‌رسند، کمی بازی‌شان افت می‌کند. بازیکنان جوان‌تر مثل جوکوویچ یا نادال چهار پنج سال از فدرر جوان‌تر هستند. ببینید، وقتی کسی به آن مرحله می‌رسد که مثل فدرر می‌شود، شما فکر کنید الان پنج شش سال است که تمام بازیکنان تمام هدف‌شان این است که از فدرر ببرند و آن بالا ماندن کار ساده‌ای نیست. یعنی همه می‌خواهند از شما ببرند. به همین دلیل فدرر به نظر من یک کمی بازیش افت کرده، ولی با این حال من فکر می‌کنم که بزرگترین بازیکن تاریخ تنیس است و فکر می‌کنم که می‌توانیم بازهم روی فدرر در مسابقات US Open حساب کنیم.
شما اشاره کردید که از سن ۳۰ سالگی مهارت‌ها و توانایی‌های یک تنیس‌باز رفته رفته کمتر می‌شود. اما در دوران سابق ما به یاد داریم که تنیس‌بازانی مانند مارتینا ناوراتیلووا یا جیمی کونرز و یا جان مک اندرو نیز تا مرز ۴۰ سالگی در سطح بسیار بالای بین‌المللی به فعالیت تنیس‌شان ادامه می‌دادند. آیا پس این آن معنا را دارد که سقف اوج توانایی تنیس‌بازان در طول سال‌های اخیر پایین‌تر آمده و به ۳۰ سالگی رسیده است، همان طور که شما گفتید؟
ببینید جیمی کانرز تا ۴۰ سالگی بازی کرد، ولی در ۴۰ سالگی مسابقه ویمبلدون را نبرد. فدرر هم می‌تواند تا ۴۰ سالگی بازی کند، ولی آیا برایش جالب است که تا ۴۰ سالگی بازی کند و مثلاً نفر سی یا چهلم دنیا شود؟ من فکر نمی‌کنم. کسی که ۱۶ عنوان گرند اسلم برده است، برایش جالب نیست که بیاید نفر بیست یا سی‌ام شود. همان طور که شما گفتید بازیکنانی مثل جیمی کانرز بازیکنانی استثنایی هستند. جیمی کانرز در ۳۹ سالگی به مسابقات نیمه نهایی US Open رسید. ولی جیمی کانرز در آن سن هفت یا هشت‌تا مسابقه بازی نمی‌کرد و شما وقتی تمام هفته بازی می‌کنید، هر هفته پشت سرهم، از نظر فیزیکی فشار روی آدم بیشتر است.
با برگزاری مسابقات گرنداسلم استرالیا، فرانسه و حال ویمبلدون در انگلیس تورنمنت از چهار گرند اسلم سال ۲۰۱۱ برگزار شده و به پایان رسیده است. ارزیابی شما از تورنمت‌هایی که تا کنون انجام گرفته چیست؟
خیلی خوب بوده، برای این که به‌هر صورت می‌گویند دست بالای دست بسیار است. شما اگر از اول سال حساب می‌کردید، فکر می‌کردید که مثلاً نادال ممکن است اصلاً چهارتا گرنداسلم را ببرد. ولی همان طور که دیدیم این طور نبوده. رویهم‌رفته بازی‌های خیلی خوبی بود. مسابقات ویمبلدون خیلی خیلی خوب برگزار شد و خیلی خوب تمام شد. الان هم درست است که جوکوویچ یک کمی شگفتی آفرید و در مسابقات اول شد، ولی راستش من خودم فکر می‌کردم که به فینال همان فدرر و نادال برسند. ولی خب اشتباه کردم. فکر می‌کنم واقعاً جوکوویچ مردی است که تا آخرین لحظه ایستاد و از همه دوامش بهتر بود و حق‌اش هم بود که ببرد. او در روز فینال خیلی خوب بازی کرد، ولی باز می‌گویم نادال در بازی فینال آن نادالی نبود که ما اصولاً می‌شناختیم.
کیفیت راکت‌ها و توپ‌های تنیس در طول ده پانزده سال گذشته چه تغییراتی داشته است؟
بیست بیست و پنج سال پیش شما با راکت چوبی بازی می‌کردید، این راکت‌ها وزن‌شان نزدیک پانصد یا ششصد گرم بود. امروزه وزن راکت‌ها حتی به دویست گرم می‌رسد. تمام این‌ها به‌هر صورت حساب می‌شود. خود من در این سن سروهایم خیلی قوی‌تر از آن موقعی‌ست که ۲۵ ساله بودم. توپ‌ها خیلی فرق کرده و خیلی سریع‌تر شده ا‌ند. ۳۰ سال پیش با راکت چوبی بازی می‌کردید، در یک بازی ممکن بود چهارتا راکت را بشکنید. ضربه‌هایی که می‌زدید، آن راکت اصلاً خرد می‌شد. الان ممکن نیست شما بتوانید راکت‌تان را بشکنید. با این ماتریال جدیدی که آورده‌اند، دوام راکت‌ها خیلی بیشتر شده و خیلی وزن‌شان پایین‌تر است و اصولاً برای کتف و شانه و آرنج ورزشکارها خیلی راحت‌تر است.
آیا شما هنوز به‌خاطر دارید اولین راکتی که در دوران بچگی داشتید، به چه شکلی بود و از چه مارکی بود؟
بله. یک راکت چوبی بود. دقیقاً یادم نیست چه مارکی بود اما می‌دانم که یک کیلو نیم وزنش بود.
آیا این راکت را هنوز نگه داشته‌اید به‌عنوان خاطرات دوران بچگی‌تان یا دیگر نه؟
نه متأسفانه. اما در موزه‌ی فدراسیون تنیس فرانسه کپی آن راکتی که من داشتم با آن داستان اولین راکت من، موجود است.
مصاحبه‌گر: فرید اشرفیان
تحریریه: شهرام احدی