دیپلمات سابق اسرائيلی خواستار فشار اروپا بر اسرائيل شد
۱۳۹۲ شهریور ۱۵, جمعه
روزهای ششم و هفتم سپتامبر نشست وزیران خارجه اتحادیه اروپا در لیتوانی برگزار میشود. جان کری وزیر خارجه ایالات متحده آمریکا نیز به این نشست دعوت شده است. از جمله مسایلی که در این نشست به بحث گذاشته میشود گفت‌وگوهای صلح خاورمیانه است.
آلون لیل، سفیر پیشین اسرائیل در آفریقای جنوبی و دبیرکل سابق وزارت خارجه این کشور، در مقاله‌ای که برای هفته‌نامه اشپیگل آلمان نوشته از اتحادیه اروپا خواسته‌است، برای آن که جلوی شکست دوباره مذاکرات صلح گرفته شود، به فشار بر اسرائیل ادامه دهد. به عقیده او اسرائیل تنها در این صورت ممکن است تن به توافق دهد.
با تلاش‌های وزیر خارجه آمریکا مذاکرات صلح میان طرفین اسرائیل و فلسطین در اواخر ماه ژوئیه پس از سال‌ها رکود مجددا از سرگرفته شد. با این حال از چند وچون این گفت‌وگوها چیز زیادی به بیرون درز نمی‌کند.
آلون لیل در مقاله‌اش می‌نویسد که یکی از مسایل مورد مشاجره حضور "مارتین ایندایک"، فرستاده ویژه آمریکاست. فلسطینی‌ها می‌دانند که او به شدت جانبدار اسرائیل است. مارتین ایندایک تاکنون نقش قابل توجهی در مذاکرات ایفا نکرده است. جالب است که طرف فلسطینی خواهان حضور قوی‌تر ایندایک در مذاکرات است و اسرائیلی‌ها ترجیح می‌دهند او نقشی کم‌رنگ داشته باشد.
بازوی قوی‌تر اهرم در دست اسرائيل
به نظر آلون لیل درست این اختلاف نظر بر سر نقش فرستاده ویژه آمریکا بیان واقعی گره‌ای است که در همه این سال‌ها نگذاشته گفت‌وگوهای صلح به نتیجه برسد.
آلون لیل از جمله نوشته است که بحران میان اسرائیل و فلسطین دچار عدم توازنی شدید است. اسرائیل در همه عرصه‌ها قوی‌تر است و با هر وسیله‌ای تلاش می‌کند این نابرابری را حفظ کند. به همین خاطر هم هست که اسرائیل تمایلی به حضور نماینده آمریکا ندارد، چون نمی‌خواهد هیچ نیرویی وزنه را به نفع فلسطینی‌ها تغییر دهد.
لیل براین باور است که اتحادیه اروپا و آمریکا باید بدانند که مذاکرات تاکنون شکست خورده است، زیرا همیشه از این نقطه شروع شده که گویا میان طرفین توازن قوایی برابر وجود دارد.
دیپلمات سابق اسرائیل در مقاله‌اش تاکید کرده که جامعه جهانی نمی‌تواند نقش میانجی را برعهده گیرد و باید یک پای مذاکرات باشد و در قبال پیشبرد آن مسئولیت برعهده گیرد.
اسرائيل و مانور در بن‌بست
آلون لیل نوشته است که بسیاری از دولت‌های پیشین اسرائیل در یک بن‌بست مانور داده‌اند. این درست است که ایران، حزب‌الله و حماس یک خطر واقعی‌اند، اما بزرگترین خطر برای دمکراسی یهودی زیرپاگذاشتن مرزهای به‌رسمیت شناخته شده جامعه جهانی در سال ۱۹۶۷ است.
به نوشته آلون لیل این اسرائیل است که این مرزها را پاک می‌کند و در ورطه‌ای فرو می‌رود که نتیجه‌اش نه رسیدن به دو دولت بلکه نوعی آپارتاید است. درحالی‌که موضوع صلح تئوریزه میشود، واقعیت‌های سخت در عمل رسیدن به صلح را ناممکن می‌سازند.
تنها فشار بین‌المللی و اقدامات روشن می‌توانند جلوی قوام‌گرفتن بیشتر اشغال را بگیرند. به این صورت که جامعه جهانی در تعیین محتوای گفت‌وگوها، نتیجه آن و رسیدن به یک توافق نهایی نقش ایفا کند.
آلون لیل می‌نویسد که این باور اشتباه در اروپا نیز وجود دارد که فشار بر اسرائیل و پیشبرد گفت‌وگوهای صلح در تضاد با یکدیگرند. درست برعکس فشار زیربنای مذاکرات است. فشار حتی ضرورت پیشبرد هر مذاکره‌‌ای است. بویژه زمانی که نیروهای طرفدار صلح در اسرائیل در خوابی عمیق فرورفته یا سکوت کرده‌اند.
تاثیر مثبت فشار اتحادیه اروپا
به نوشته دیپلمات سابق اسرائیل یک مثال خوب در این زمینه مقرراتی هستند که برای تامین مالی موسسات اسرائیلی در مناطق اشغالی فلسطین اخیرا وضع شد. اتحادیه اروپا به تازگی دستورالعملی تدوین کرده که بر اساس آن حمایت مالی این اتحادیه از پروژه‌های در حال اجرا در شهرک‌های یهودی‌نشین و نهادهایی که در مناطق تحت کنترل اسرائیل فعالیت می‌کنند٬ ممنوع میشود.
به این ترتیب حمایت‌های مالی اتحادیه اروپا از ابتدای سال ۲۰۱۴ به بعد تنها به آن دسته از نهادهای اسرائیلی اعطا میشود که در درون مرزهای تعیین شده پیش از سال ۱۹۶۷ – موسوم به خط سبز – فعالیت می‌کنند.
اما اسرائیل این خط سبز را نادیده می‌گیرد. در این جاست که اتحادیه اروپا باید بر دستورالعمل خود و پذیرش خط سبز از سوی اسرائیل پافشاری کند. این فشار هم‌چنین باید متوجه شرکت اسرائیل در «چشم‌انداز ۲۰۲۰» نیز باشد که برنامه بودجه اروپا برای تحقیق و نوآوری است.
آلون لیل به وزرای خارجه اتحادیه اروپا که در این هفته در لیتوانی گردهم می‌آیند توصیه می‌کند که بر این فشارها بیفزایند. حالا که مذاکرات دوباره از سرگرفته شده، نباید گذاشت که دست آخر تنها به دادن یک بیانیه منتهی شوند.
دیپلمات پیشین اسرائیل به اتحادیه اروپا می‌گوید که باید در قبال اسرائیل یک سیاست تحریک‌آمیز در پیش گیرند، شهامت و درایت خود را بکاربندند و نقشی را برعهده گیرند که تنها اروپا می‌تواند ایفا کند. به باور او بدون این فشار، دو طرف بحث بر سر مسایل جدی از جمله مسئله مرزها را حتی شروع هم نخواهند کرد.