زنان، بردگان جنسى در جنگ

ر ۱۲ سال سن، وجود داشتند. آنان مجبور به ارضاء جنسى روزانه ۳۰ تا ۴۰ سرباز بودند.

جنگ فاجعه ايست با ابعاد بسيار وسيع و عميق كه تا نسل ها بعد اثرات خود را بر روى قربانيان به شكل مستقيم و غير مستقيم باقى مى گذارد. امسال شصتمين سالگرد پايان جنگ جهانى دوم در كشورهاى مختلف برگزار گرديد. اين فاجعه جهانى كه منجر به كشته شدن بيش از پنجاه ميليون انسان شد، از ديدگاه هاى مختلف موضوع مورد بحث امسال محافل صلخواه جهان بود. از جمله سازمان هاى مبارز زنان در كشورهاى مختلف جهان مركز توجه خود را به زنان كره اى اختصاص دادند كه در طى جنگ جهانى دوم به عنوان بردگان جنسى، به روسپيگرى و ارضاء جنسى سربازان ژاپنى مجبور شدند. به آنان نام ”زنان تسلى دهنده“ را داده بودند. تاريخدانان تعداد اين زنان را تا بيش از ۲۰۰ هزار نفر حدس مى زنند كه در ميانشان تعداد زيادى دختران حداكثر ۱۲ ساله يافت مى شدند. آنان مجبور به ارضاء جنسى روزانه ۳۰ تا ۴۰ سرباز بودند. هنوز بطور رسمى دولت ژاپن از بازماندگان اين جنايات پوزش نخواسته و به آنان خسارات لازم پرداخته نشده است.

اريكو ايكدا صفحات دفتر بزرگ و قطور زندگى اين زنان را ورق مى زند. او يكى از زنان ژاپنى موسس آرشيو زنان موزه جنگ و صلح در توكيو است. اين سازمان اقدام به جمع آورى نام و سرگذشت زنانى كرده كه در طى جنگ توسط سربازان ژاپنى از تمامى نقاط مختلف مورد تصرف خود به اردوگاه هاى سربازان حمل گردند. برخى از آنان دانش آموزان مدارس بودند كه هنوز ۱۲ سال نيز نداشتند.

”اين زنان عمدتا كره اى بودند ولى در ميان آنان زنانى از تايوان، اندونزى، ، تيمور شرقى، فيليپين و چين نيز يافت مى شدند كه براى ارضاء جنسى سربازان ژاپنى، به عنوان بردگان جنسى به اردوگاه هاى نظامى فرستاده مى شدند.“

يكى از اين زنان كره اى سونگ شين دو نام دارد. او زمانى كه بدست نيروهاى ژاپنى در منطقه ماندشوراى اسير شد فقط شانزده سال داشت و حتى يك كلمه ژاپنى نمى دانست.

”آنان به من مرتب مى گفتند كه بايد براى سرزمين پدرى كار كنم. ما مى بايد هر روز و هر شب، گاهى اوقات وسيله ارضاء جنسى ۴۰ تا ۵۰ سرباز ژاپنى باشيم. تنها اميدوارى من روزى بود كه جنگ پايان يابد. و من مرتب از خود مى پرسيدم كه چرا مى بايد براى ژاپن اين زجر را متحمل شوم.“

در اين زمان ارتش ژاپن بطور رسمى شبكه اى از فاحشه خانه ها را با استفاده از كار روسپى هاى اجبارى تأسيس كرده بود. اين زنان مورد آزار و سوء استفاده جنسى وحشيانه واقع مى شدند. تعداد زيادى از آنان به بيمارى هاى شديد دچار شدند و يا به دليل سوء رفتار درگذشتند. براى باقيماندگان اين فجايع پايان به اصطلاح كارشان در سال ۱۹۴۵ ، بعد از قبول و اعلام شكست ژاپن به عنوان متحد آلمان بود.

بعد از اعلام پايان جنگ جهانى دوم اين زنان به خانه هاى خود بازگشتند. اما آنجا نه تنها تحت فشار و رنج ناشى از بيمارى هاى جسمى و روحى بودند، بلكه بسيارى از آنان از طرف جامعه، خانواده و خويشاوندان به عنوان روسپى طرد شدند.

بسيارى از شرم و ترس در ابتدا فقط سكوت اختيار كرده بودند و با كسى از سرنوشت غم انگيز خود سخنى به ميان نمى آوردند. كابوس اين سال ها برخى را واداشت كه بلافاصله بعد از جنگ اقدام به خودكشى كنند. تعدادى ديگرى هرگز ديگر توان بازگشت به زندگى عادى را نيافتند.

بسيارى از اين زنان درگذشتند، بدون آنكه كسى و يا سازمانى بطور رسمى از آنان دلجويى كند. براى اولين بار در سال ۱۹۹۱ ميلادى، يعنى چهارده سال پيش بود كه تعدادى از زنان شجاع بازماندگاه از اين فجايع لب به سخن گشودند و موجب آشنا شدن افكار عمومى جهان نسبت به سرگذشت غم انگيز خود گريدند. در اين سال اتحاديه مشاوره زنان كره اى تشكيل شد تا به وضعيت زنان بازمانده از اين جنايات رسيدگى كند. عمل آنان نمونه اى براى ساير زنان زجرديده اى بود كه بعد از گذشت تمام اين سال ها از انجام اين جنايات پرده بردارند.

از اين تاريخ به بعد هر چهارشنبه زنان كره اى مورد تجاوز و آزار قرار گرفته كه اكنون برخى بين ۸۰ تا ۹۰ سال سن دارند، در جلوى سفارت ژاپن در سئول تجمع مى كنند تا صداى اعتراض خود را به گوش جهانيان برسانند تا شايد از تكرار اين فجايع جلوگيرى كنند. آنان همچنين خواستار احقاق حقوق خود، پرداخت غرامت و پوزش رسمى اين كشورند. امسال سازمان هاى زنان زيادى در كشورهاى مختلف جهان به نشانه همبستگى با اين زنان به خيابان ها آمدند و در تظاهرات شركت كردند. از جمله در برلين ۴۰ سازمان زنان در اين اعتراضات حضور يافتند.

با تلاش كميسيون حقوق بشر سازمان ملل متحد حساب خصوصى براى كمك به اين زنان افتتاح شد. خانم ايكدا از موسسان آرشيو موزه زنان توكيو در اين باره مى گويد:

”در سال ۱۹۹۵، يعنى ده سال پيش، در ژاپن حسابى براى جمع آورى كمك مالى خصوصى به زنان آسيب ديده گشوده شد. بودجه دولتى به اين امر اختصاص نيافت زيرا مورد مخالفت دولت محافظه كار ژاپن بود. قبول اين كمك مالى خصوصى از جانب برخى از زنان آسيب ديده، مورد انتقاد ديگران قرار گرفت كه در انتظار پوزش رسمى و پرداخت غرامت دولتى ژاپن بودند. به نظر من ايده كمك خصوصى در مجموع با شكست روبرو شد.“

اعمال اين جنايات در مورد زنان كره اى هنوز هم بطور رسمى مورد پوزش رسمى دولت ژاپن قرار نگرفته است.