زنان در پشت درهاى بسته استاديوم‌هاى ورزشى / گفتگويى با فرناز سيفى
۱۳۸۵ اردیبهشت ۱۸, دوشنبه
دویچه‌وله: خانم سیفی، نظر رییس جمهور ایران، آقای احمدی‌نژاد، مبنی بر اختصاص بخشی از مرغوب‌ترین جایگاه تماشاگران در استادیوم ورزشی برای زنان مورد انتقاد شديد تعدادى از نمایندگان مجلس و علمای مذهبی قرار گرفت و مسئله تجديد نظر در آن نيز مطرح شد. نظر شما در این مورد چيست؟
فرناز سیفی: ببینید، من فکر می‌کنم ما برای دستیابی به هرکدام از خواسته‌هایمان، مهمترین نکته‌ای که باید همیشه مدنظر داشته باشیم، بسترسازی مناسب اجتماعی‌ست و تا زمانیکه این بسترسازی مناسب اجتماعی از طرف فعالین هر جنبشی صورت نگیرد، ما شاهد یک چنین برخوردها و مخالفت‌هایی خواهیم بود. من نامه‌ای را که آقای احمدی‌نژاد به ریاست سازمان تربیت بدنی فرستادند و در آن اعلام کردند که حضور زنها از این پس در استادیوم ورزشی آزاد خواهد بود، دستاورد جنبش زنان نمی‌دانم و فکر می‌کنم این یکی دیگر از قوانین حکومتی‌ست که از بالا ابلاغ می‌شود، بدون اینکه تبدیل شده باشد به یک خواسته‌ی عمومی در اجتماع و بدون اینکه فشارهای لازم از سوی فعالین وارد شده باشد.
دویچه‌وله: این خواسته‌ی عمومی، همانطور که گفتید، در هرصورت از سوی علاقمندان به دیدار مسابقات ورزشی، لااقل از سوی بخشی از زنان جوان وجود داشته است.
فرناز سیفی: بله! اما البته بهتر است ما با خودمان روراست باشیم، چون این روراستی به خود ما خیلی کمک می‌کند. من خودم همین یکماه پیش به استادیوم آزادی رفتم و با برخورد خشونت‌آمیزی هم مواجه شدم و موفق هم نشدم وارد استادیوم بشوم. زنانی که آنجا بودند بزحمت به پنجاه نفر می‌رسیدند. ببینید، من فکر می‌کنم ما هیچکدام از آن فشارهای لازمه‌ای را که باید اعمال کنیم، نکرده‌ایم. یعنی تنها کاری که در این حوزه کردیم، دوبار رفتن به استادیوم بود که یکبار با موفقيت همراه بود و یکبار دیگر نه. حتا، یک کمپین قوی هم برای این موضوع راه نیفتاد و حتا نامه‌ی سرگشاده‌ای هم به نهادهای مسئول فرستاده نشد. بخاطر همین، من شخصا این را یکی از دستاوردهای جنبش زنان نمی‌دانم. من این را یکی از قوانینی می‌دانم که از بالا به ما دیکته شده است، بدون آنکه از خواسته‌های عمومی باشد و جنبه سیاسی آن را هم بسیار پررنگ می‌بینم.
دویچه‌وله: به نظر شما، چرا این تصمیم در شرایط فعلی مطرح شده است؟
فرناز سیفی: این نکته‌ی مهمی‌ست که من فکر می‌کنم باید به آن خیلی توجه کرد. من الان دوباره شاهد هستیم که از یکهفته یا ۱۰ روز پیش باز قصد مبارزه با بدحجابی مطرح شده است. الان چندین سال است که با آغاز فصل گرما ما شاهد چنین بحث‌هایی هستیم، اما امسال می‌بینیم که خیلی منسجم‌تر و با برنامه‌ریزی بیشتر و در سطح وسیع‌تر این موضوع مطرح شده و در واقع مبارزه با آنچه از نظر دولت بدحجابی یا بی‌حجابی هست، اما بشدت بیشتری شروع شده است. این در شرایطی‌ست که کشور ما کاملا زیر نظر ذره‌بین‌های بین‌المللی قرار گرفته و از نظر اوضاع بین‌المللی بخاطر برنامه هسته‌ای‌مان هم کاملا زیرنظر هستیم و سرتیتر اخبار هم هستیم. پس در یک چنین شرایطی کاملا مشخص است. یکجوری مثل اينكه دستی دراز می‌شود و یک شیرینی خامه‌ای را به تو پیشکش می‌کند، اما از آنطرف آرام آرام حوزه‌ها، مجراها و روزنه‌های دیگری تنگ‌تر می‌شود.
دویچه‌وله: خانم سیفی، به نظر شما چشم انداز کشاکشی که در اين مورد درگرفته، يعنى از یکطرف علمای دینی كه فتوا داده و آن را رد کرده‌اند، و از طرف ديگر در هر صورت پیشنهادى كه مطرح شده، به نظر شما این موضوع چه چشم اندازی دارد؟
فرناز سیفی: من فکر می‌کنم که حتا اگر آقای احمدی‌نژاد این برنامه‌ای را که به ریاست سازمان تربیت بدنی داده‌اند پس نگیرند، یعنی حرفشان را پس نگیرند، حداقل در شکل و محتوایش تفاوت بسیاری را شاهد خواهیم بود. همینطور که در چند روز گذشته هم دیدیم که به محض اعلام عمومی این خبر صحبت‌هایی شنیدیم مبنی بر اینکه فرم باید تغییر پیدا بکند و شنیدیم که دخترهای مجرد را راه نمی‌دهند و فقط دختران را با خانواده‌ها راه می‌دهند و این بحث هست که حضور خانواده‌ها در استادیوم آزاد شده است و نه حضور دختران جوان. به همین دلیل من فکر می‌کنم شکل این حداقل تغییر بسیاری می‌کند و با بایدها و نبایدهای بسیاری مواجه خواهد شد.
دویچه‌وله: آیا شما فکر می‌کنید که مسئله‌ی ورزش بانوان و در اختيار قرار دادن امكانات بيشتر براى آنان از اولويت بيشترى نسبت به تنها حضور در ورزشگاه ها برخوردار نيست؟
فرناز سیفی: ببینید، این بحثی‌ست که سالها مطرح بوده و یک حقیقت است که تحرک بدنی زنان در ایران، مطابق با استانداردهای بین‌المللی، خیلی پایین است. زنان زیادی هستند که کم ورزش می‌کنند و همینطور رشته‌های ورزشی خیلی کمی هست که زنان ما می‌توانند با این محدودیت‌های حجاب در آنها شرکت کنند و بنابراین در عرصه‌های بین‌المللی خیلی کم مقام می‌آورند و خیلی مسایل دیگر. من ورزش زنان را مسلما یکی از مسایل عمده می‌دانم و فکر می‌کنم برنامه‌ریزی در این حوزه نه تنها یکی از وظایف دولت است، بلکه یکی از وظایف جنبش زنان هم هست و این واقعا یکی از مسایلی‌ست که فعالین جنبش زنان با آن مواجه هستند. و بحث حضور زنان در استادیوم، بهرحال این یک حق بدیهی‌ست که از زنها سلب شده و من فکر می‌کنم، بله درست است! این موضوع هم در این شرایط مثل مسایل دیگر یکی از خواسته‌های جنبش زنان هست که باید برایش وقت گذاشت و پیگیری‌اش کرد.
دویچه‌وله: خانم سیفی با سپاس از اینکه وقت در اختیار ما قرار دادید.
(اين گفتگو پيش از اعلام نظر رسمى دولت در خصوص تجديد نظر در حضور بانوان در ورزشگاه‌ها انجام گرفته است.)