زنان شكنجه گر

� است «شرارت مسئله بيولوژيكى جنسيت نيست بلكه مربوط به سوال درباره اعمال قدرت است.»

در روزهاى گذشته خبر بازجويى از سرباز زن امريكايى ليندى انگلند كه يكى از عوامل اصلى رسوايى شكنجه در زندان ابوغريب به شمار ميآيد، يك بار ديگر توجه جهانيان را به مسئله اعمال شكنجه هاى وحشيانه عليه اسراى عراقى توسط سربازان آمريكايى، و از جمله زنان سرباز، جلب كرد.

ليندى انگلند كه اكنون ماه ششم حاملگى را مى گذراند، گفته است كه زندانيان عراقى را به دستور فرماندگانش شكنجه كرده است. تصاويرمختلف صحنه هاى شكنجه، از جمله عكسى كه ميتوان او را با يك اسير برهنه بسته شده با قلاده سگ مشاهده كرد، در سراسر جهان انزجار همگانى را برانگيختند. در عكس ديگرى او انگشتان خود را به شكل اسلحه خيالى به طرف اندام تناسلى مردان اسير لخت عراقى كه سر آن ها با كيسه هاى سياه پوشيده شده، گرفته است. اين در حالى است كه او سيگارى را ميان لبهاى خود مى فشارد.

هزاران عكس از شكنجه زندانيان در زندان ابوغريب در بغداد تهيه شده است و هزاران بار از شكنجه هاى موجود عكسى برجاى نمانده است. در اين عكس ها كه بيشتر خاطره اسراى اردوگاه هاى زمان حكومت نازى ها د رآلمان را تداعى مى كنند، شكنجه گران زن هم ديده مى شوند كه با لبخندى نتيجه اقدام خود را نشان مى دهند. ليندى انگلند در جواب اين سوال كه چرا چنين كرده است، مى گويد: «به من گفتند اينجا بايست. در حالى كه مى خندد ادامه مى دهد،گفتند دستت را بگير بالا. حالا به دوربين نگاه كن. دوباره لبخند بزن.» از او سوال مى شود: «چه كسى به شما اين فرمان را داد؟» جواب مى دهد: «مافوق هايم.»

عكس ها تا حدى گوياى اين فضاى توصيف شده هستند. اينكه جانيان اين اعمال خود دستور گيرنده از عاملان اصلى اند. صحنه هاى طراحى شده واضحند. به نظر مى آيد كه مسئله فقط در نشان دادن اعمال خشونت و شكنجه اسراى عراقى توسط سربازان آمريكايى خلاصه نمى شود، بلكه تهيه عكسهاى مستند از اين صحنه هاست. عكس هايى كه به عنوان سندى بر پيروزى آمريكايى ها و نابودى دشمنان آن ها باشد. عكس ها نمونه هاى كامل تصاوير پورنوگرافى و نشان دادن صحنه هاى شنيع رابطه جنسى توأم با آزار ديگرى هستند. براى تهيه اين تصاوير هميشه حضور زنان نيز در عكس ها ضرورى است.

مسئله بر سر اين نيست كه زنان در همه جا فقط قربانى هستند و جانيان وشكنجه گران فقط مردان هستند. در تاريخ بارها نشان داده شده كه زن ها به عنوان شكنجه گر حتى در مواردى بسيار قصى تر و سخت تر از مردان در انجام شكنجه شركت داشته اند. نمونه آن را مى توان از هرمينه براون اشتاينر راين، زن شكنجه گر معروف آلمانى در اردوگاه هاى كار اجبارى در زمان حكومت فاشيستى هيتلر در آلمان نام برد. او در سال ۱۹۸۱ ميلادى يعنى در ۲۳ سال پيش توسط يك «شكارچى نازى ها» شناسايى و در آلمان به دوبار حبس ابد كه شديدترين مجازات در آلمان است، محكوم شد. از جمله اتهامات او شركت مستقيم در ۱۱۸۱ مورد قتل و ۷۰۵ مورد همكارى در انجام قتل اسراى اردوگاه بوده است كه تعداد زيادى كودك اسير نيز در ميان كشته شدگان وجود داشتند.

مسئله انتقاد بر سيستمى است كه از زنان نيز به عنوان ابزارى براى اعمال شكنجه و ايجاد صحنه هاى پورنوگرافى استفاده مى كند. خانم آليس شواتسر كه از فعالان معروف حقوق زنان در آلمان است در مقاله اى در اين مورد مى نويسد كه «شرارت مسئله بيولوژيكى جنسيت نيست بلكه مربوط به سوال درباره اعمال قدرت است. شرارت درجايى اتفاق مى افتد كه يكنفر قدرتمند است و ديگرى فاقد قدرت، و قدرتمند فاقد حس همدردى با ديگرى است. و اين درست مسئله ايست كه ما در جوامع پدرسالارى از هزاران سال پيش شاهدش هستيم، يعنى اعمال قدرت سنتى مردان. در اين جوامع تصاحب قدرت براى زنان يك تابو محسوب مى شود.»

نكته مورد توجه اين است كه جانيس كارپينسكى به عنوان رئيس ۸۰۰ پليس بريگاد و ۳۴۰۰ سرباز آمريكايى مستقر در خاك عراق و مسئول زندان ابوغريب، نيز يك ژنرال ارتشى زن آمريكايى است. او كه در تابستان سال گذشته از زندان گوانتانامو به عراق آمده است، مدعى شد كه از طرف جفرى ميلر ژنرال ديگر آمريكايى اين دستور را داشت :«با اين زندانيان بايد مانند سگ ها رفتار شود. آن ها هرگز نبايد اين احساس را بكنند كه انسان هستند.»

خانم آليس شواتسر دراين باره مى نويسد كه: «توضيح اينكه شكنجه مردان عرب به ويژه از طرف يك زن ارتشى موثر تر است، يك امر حاشيه ايست و مسئله اين است كه از زنان در سلسله مراتب ارتشى و همينطور در ساختن صحنه هاى پورنوگرافى و بيمارگونه جنسى با اسيران عراقى، سوء استفاده مى شود، .»

اين عكس ها به درستى نشان مى دهند كه نه فقط براى تفريح شخصى گرفته شده اند بلكه به منظور فروش در بازار جهانى فيلم ها و عكس هاى پونوگرافى تهيه شده اند. فروش ميليونى عكس هاى صحنه هاى تجاوز، شكنجه و كشتار انسان ها در بوسنى و كوزوو در اين نوع بازارها شاهد اين مدعاست. خانم شواتسر در اين مورد مى نويسد: «براى زنان ارتشى فشار براى اينكه خود را قدرتمند تر و در نقش هاى مردانه نشان دهند، زياد است. آن ها يا خود را «مردانه تر» از مردان نشان مى دهند، مانند فجايع زندان ابوغريب، و يا خود قربانى تجاوز، آزار و تحقير در سلسله مراتب ارتشى قرار مى گيرند. آمار بالاى تجاوز به زنان در ارتش آمريكا نشان دهنده اين امر است.»

او مى نو يسد كه جنگ آمريكايى ها در عراق نه يك جنگ دفاعى است و نه حمله اى كه از طرف قوانين بين المللى پذيرفته شده است. در اينجا چه انتظارى از قانونى رفتار كردن سربازان مى توان داشت. «به كسانى كه از غير زنانه شدن رفتار زنان سخن مى گويند بايد گفت كه اين زنان از برابرى واقعى و تساوى در ارتش، سال هاى نورى بدورند. زنان هنوز ضعيف تر از آنند كه بتوانند عاملان اصلى و تنها جانيان پيروز اين صحنه ها باشند.»