زنان و كودكان قربانيان هميشگى ايدز

كيم جيم مدير بخش ايدز سازمان بهداشت جهانى در ژنو با اسف ميگويد:

”در پس اين آمار، يك بيماري همه گير با عواقبى فاجعه بار نهفته كه ما هنوز با وجود همه تلاش هايمان موفق به مهارش نشده ايم. در كشور بوتسوانا ظرف ۱۴ سال گذشته، متوسط عمر ۲۵ سال كاهش يافته. به اين معنا كه سال ۹۰ ميلادى طول عمر متوسط در آنجا ۶۵ سال بود و امروز ۴۰ سال است. هيچ پديده ديگرى جز ايدز نميتوانست اين چنين تغييراتى در ساختارهاى جمعيتى بدهد.”

بوتسوانا تنها يك نمونه در جنوب آفريقاست كه پهنه ايست سخت آلوده به ايدز. تنها ۲۵ ميليون نفر از ۴۰ ميليون مبتلاى ايدز در اين منطقه زندگـى ميكنند. طبق برآورد سازمان يونيدز ( نهاد مبارزه با ايدز سازمان ملل) تنها امسال در جنوب آفريقا دو ميليون و سيصد هزار نفر در اثر ايدز حان سپرده اند. پيامدهاى اقتصادى و اجتماعى اين بيمارى عظيم است و سازمان بهداشت جهانى حتى بيم آن دارد كه بر اثر اين تلفات، كل اقتصاد ملى آفريقا از هم بپاشد.

نگرانى سازمان يونيدز شامل آسيا و اروپاى ميانه نيز هست. در سرزمين هايى چون چين، ويتنام، روسيه و اوكراين آمارهاى ايدز پيوسته رو به افزايش اند. در شرق آسيا تعداد مبتلايان از سال ۲۰۰۲ تا كنون دو برابر شده است.

آمار زنان مبتلا به ايدز روز به روز بالاتر ميرود. در جنوب آفريقا حدود ۵۰ درصد كسانى كه ايدز دارند، زن هستند كه ۷۶ درصدشان را هم زنان بسيار جوان تشكيل ميدهند. كارن استانكى از سازمان يونيدز ميگويد:

”شمار زنان مبتلا به ايدز به خاطر تبعيض هاى موجود مدام بيشتر ميشود. امكانات آنها درسراسر دنيا براى آموزش، براى كسب درآمد، داشتن ثروت يا انتخاب اينكه با كه بخوابند، تقريبا هيچ است. زنان معمولا فقير ترين قشر جامعه اند. نيمى از زنان دنيا با كسب روزانه تنها دو دلار زير حط فقر زندگى ميكنند. بنا براين اگر بخواهيم با ايدز مبارزه اى جانانه داشته باشيم، بايست استراتژى خود را روى موقعيت زنان متمركز كنيم.”

خانم استانكى مى افزايد كه تنها داشتن اطلاعات كافى نيست. زنان بايست امكان آموزش و شركت در بازار كار را داشته باشند و از سوى ديگر امكان يابند از خشونت مصون بمانند. بودجه اى كه هم اينك در اختيار مبارزه با ايدز است هيچگاه به اين ميزان نيوده و از سال ۲۰۰۱ تا كنون سه برابر شده و معادل ۴ ميليارد و هفتاد ميليون يوروست. اما اين پول هنگفت نيز به تنهايى دردى را دوا نميكند. چون در پاره اى كشورهاى مبتلا به ايدز ساختار هاى كارآ براى خرج كردن اين پول به دلايلى چون مسائل سياسى يا ناآگاهى ها، وجود ندارند. مشكل بزرگ ديگر نيز مانند گذشته امكان تامين داروهايى است كه پرداخت پول آنها مقدور باشد.”