زندان و شکنجه در آمريکا

ايالات متحدهء آمريکا بيش از هر کشور ديگری در دنيا زندانی دارد. تعداد اين زندانيان هم اکنون به دو ميليون نفر رسيده است. ايالت کاليفرنيا به تنهايی آنقدر زندانی دارد که اگر تعداد زندانيان انگلستان، فرانسه، آلمان و کانادا را باهم جمع ببنديم هنوز تعدادشان به اندازهء زندانيان کاليفرنيا نمی رسد! در ايالت های جنوبی آمريکا وضع زندانها قابل مقايسه با زندانهای دهشت بار کشورهای جهان سومی است: سلول هايی که بيش از گنجايش خود زندانی دارند و زندانيانی که بر زمين های کثيف در ميان موشها و سوسکها شب را به صبح می رسانند.

طیِ سالهای اخير، سازمان ملل متحد همراه با سازمانان ديده بانیِ حقوق بشر و سازمان عفو بين الملل در گزارش های خود از وجود شکنجه در زندانهای آمريکا انتقاد کرده اند. شکنجه هايی نظير حبس انفرادیِ بيست و سه ساعت در شبانه روز در سلول های سيمانی بسته برای سالهاي متوالی يا مجبور کردن زندانيان به بستن کمبربند الکتريکی electric-shock stun belt که از فاصلهء دور بتوان هرلحظه آنها را باشوک الکتريکی پنجاه هزار ولتی ساکت کرد. در سال ۲۰۰۰ سازمان ملل در گزارشی با لحن تند آمريکا را به خاطر پايان ندادن به شکنجه و تحقير زندانيان مورد انتقاد قرار داد. اين گزارش که توسط يک هيأت متخصص ِ ده نفره تهيه شده، تمام مواردی را که واشنگتن از قرارداد منع شکنجه تخطی کرده، قراردادی که خود در سال ۱۹۹۴پای آنرا امضا کرده است، گوشزد می کند. کميته ای مخصوص به نام «کميتهء ضد شکنجهء سازمان ملل» UN Committee Against Torture که وظيفه دارد موارد نقض «پيمان سازمان ملل عليه شکنجه» UN Conventiojn Against Torture را بررسی کند، درخواست کرده است که شوک الکتريکی، بستن زندانيان به صندلی های مخصوص، و نگهداری جوانان کم سن و سال در جوار مجرمان پرسابقه در زندانهای آمريکا متوقف شود. اين کميته همچنين وضع زندانيان زن را با عنوان «تحقيرکننده و شرم آفرين» مورد انتقاد قرار می دهد و مواردی از تجاوز جنسی توسط زندانبانان را ذکر می کند.

تخمين زده می شود هرساله تعداد مردانی که در زندانهای آمريکا به آنها تجاوز می شود دو برابر تعداد زنانِ قربانی تجاوز است. سازمان ديده بانی حقوق بشر در گزارش ماه آوريل سال ۲۰۰۱ خود به نقل از تحقيقی که توسط مجلهء زندانها صورت گرفته و از هفت زندان در چهار ايالت آمريکا آمار گرفته است، می نويسد که ۲۱درصد مردان زندانی دست کم يک بار در دورهء زندان شان مورد حمله جنسی يا تجاوز قرار گرفته اند. در تحقيقی به سال ۱۹۹۶ از زندانهای ايالت نبراسکا، رقمی مشابه، يعنی ۲۲ درصد از مردان زندانی گزارش دادند که يا به زور يا از ترس ضرب وشتم به تجاوز تن در داده اند. اگر اين آمار نماينده وضع سراسری زندانهای آمريکا باشد، سالانه بين صد تا صدو پنجاه هزار زندانی مرد مورد تجاوز قرار می گيرند.

در ايالت کاليفرنيا، که يکی از ايالت های ليبرال به شمار می رود، دو زندان بدنام و معروف وجود دارد که خطرناک ترين مجرمان را به آنجا می فرستند و شديد ترين مجازاتها را نيز برآنها روا می دارند. يکی از اين زندانها «زندان خليج پليکان» نام دارد Plican Bay prison که در آن هراز چندگاه زندانيان را برهنه در هوای بارانی و سرد برای روزها بيرون از سلول نگه می دارند و در يک مورد نيزيک زندانی را به ميان آب جوش انداختند. زندان ديگر، «زندان کُرکُران» نام دارد Corcoran که برای زندانيان مسابقه های گلادياتوری ترتيب می دهند و آنها را به جان هم می اندازند تا برای تفريح زندانبانان يکديگر را لت و پار کنند. زندانی های تازه وارد را در اختيار زندانی های قوی تر می گذارند که برای سرگرمیِ زندانبانان به آنها تجاور کنند. در اثر شکايت های مدام طی سالها، سرانجام يک قاضی فدرال رأی به اصلاح زندان کرکران داد اما هنوز نشانی از اين اصلاحات ديده نمی شود.

جامعهء آمريکا از بسياری جهت ها جامعه ای است خشن، و هرجا خشونت بيشتر ديده شود احساس ناامنی شهروندان نيز به همان نسبت بيشتر می شود. در نتيجه، بسياری از آمريکاييان زندان را نه مرکزی برای تأديب و اصلاح زندانی بلکه جايی برای تنبيه و شديدترين مجازات ها در نظر می گيرند. از همين رو حساسيت آنها نسبت به نقض حقوق زندانيان به عنوان انسان چندان بارز نيست. درست به همين دليل نه شهروندان و نه نمايندگان آنها تا کنون برای اصلاح شرايط زندانها اقدامی جدی صورت داده اند.

عبدی کلانتری - نيويورک