سازمان ملل متحد و لزوم توجه بيشتر به نمايندگان ”جامعه مدنى“
۱۳۸۴ اردیبهشت ۸, پنجشنبه
انتظار مى‌رود كه در نشست سران كشورهاى عضو سازمان ملل متحد در اواسط ماه سپتامبر، شاهد شركت بيشتر اين گروه‌ها باشيم. اين اميد وجود دارد كه اين بار نمايندگان سازمانهاى غيردولتى از جمله گروه‌هاى زنان، فعالان حقوق بشر يا اتحاديه‌هاى كوچك كشاورزان از سراسر جهان نيز در اين نشست حضور يابند. قرار است در همايش ماه سپتامبر از اهداف هزاره‌ى جديد سخن به ميان آيد. هدفهايى چون كاهش ميزان فقر در سراسر جهان تا سال ۲۰۱۵ ميلادى تا حد ۵۰ درصد، مطمئنا از محورهاى اين همايش خواهند بود.
با وجود اين نمايندگان جامعه مدنى بيم آن دارند كه اين نشست تنها مختص به نمايندگان دولت و سازمانهاى دولتى شود. زيرا تا كنون نمايندگان سازمانهاى غير دولتى در چنين نشست‌هايى شركت نداشته‌اند. ”برنارد والتر“ نماينده پروتستان‌ها در امور توسعه در اين باره مى‌گويد:”حضور سازمانهاى غير دولتى در تصميم‌گيرى‌ها بسيار كمرنگ و ناكافى است. تنها فرقى كه اين نشست با نشست‌هاى پيشين دارد امكان حضور سه نماينده از سازمانهاى ياد شده است. اما تنها زمانى نوبت آنها ميشود كه ۱۹۱ نماينده‌ى ديگر كه از نخست‌وزيران و رييسان جمهور كشورهاى مختلف‌اند سخنان خود را به پايان رسيده باشند. يعنى آنان درست در پايان نشست و در زمانيكه توجه حاضران بسيار اندك است مى‌توانند سخن بگويند“.
اين كه بسيارى از چيزها در سازمان ملل متحد بايد تغيير يابند، ديگر روشن است. درست به همين دليل در ماه ژوئن سال ۲۰۰۳ ميلادى به خواست ”كوفى‌عنان“، دبير كل سازمان ملل متحد، بحث‌هاى كلى پيرامون طرح اصلاحات اين سازمان درگرفت و ”كميسيون كاردوزو“ كه نامش برگرفته از نام رييس جمهور سابق برزيل بود تشكيل شد. كاردوزو بود كه به شدت از گشايش درهاى اين سازمان به روى جامعه مدنى حمايت مى‌كرد. يكى از اعضاى گروه كاردوزو خانم پروفسور Manila Racelisاز دانشگاه مانيل است. او مى‌گويد:”براى آنكه بتوانيم توجه سازمان ملل را از مسائل درونى به بيرون معطوف كرده و فرهنگ درونى آن را تغيير دهيم بايد تغييرات بنيادينى بوجود آوريم. بايد دشوارى‌هاى سازمانهاى غيردولتى براى ورود به سازمان ملل از ميان برداشته شود و براى سازمان‌هايى كه در كشورهاى در حال توسعه در امور بنيادين مشغول به فعاليت‌اند، امكان بيشترى براى ورود به جامعه مدنى و تصميم‌گيرى‌هاى دولتى فراهم آيد “. وى در ادامه دو مانع اصلى پذيرش اين امر را از سوى دولت‌ها چنين برمى‌شمرد:”يكى اين است كه دولتمردان تحمل شنيدن عقايد مخالف را نداشته و فكر مى‌كنند، تنها آنان‌اند كه بايد تصميم بگيرند، ديگر آنكه دولتمردان از آن بيمناكند كه برخى از اين گروه‌هاى غيردولتى با خود ترور و خشونت را به همراه آورند. با اين همه بايد گفت كه اين مسئله قابل كنترل است و نبايد اجازه داد تا لزوم شركت صلح‌آميز و پرانرژى گروه‌هاى غيردولتى كمرنگ شود“.