"سالم‌خوری" آلمانی‌ها، راهگشای کالاهای وارداتی
۱۳۹۰ بهمن ۲۷, پنجشنبه
کالای "طبیعی" در فرهنگ تولیدات کشاورزی آلمان، به معنی محصولی است که به شیوه‌ی "متعارف" بارآمده باشد؛ یعنی بدون کود شیمیایی و بدون اضافه‌کردن مواد خاصی برای بهتر کردن رنگ و طعم و بو و اندازه‌ی این تولیدات. در سال گذشته آلمانی‌ها، بیش از ۵/۶ میلیارد یورو برای مصرف این‌گونه محصولات، هزینه کرده‌اند.
گرایش روزافزون استفاده از کالاهای طبیعی در آلمان در حال حاضر چنان ابعادی به خود گرفته که تولید داخلی، پاسخ‌گوی تقاضای مردم نیست. به عنوان مثال، تنها در سال گذشته، میزان واردات گوجه‌فرنگی طبیعی به آلمان، بیش از ۱۸ هزار تن بوده است.
کمبود فلفل دلمه‌ای
آلمان کمبود موادغذایی سالم خود را از کشورهای همسایه‌اش تأمین می‌کند. به‌ویژه کشورهای اروپای شرقی در سال‌های گذشته، به مزارع تولید نیازهای مواد غذایی طبیعی آلمانی‌ها تبدیل شده‌اند.
البته دهقانان آلمانی نیز این بازار پر سود را تنها به همکاران اروپای شرقی خود وانگذاشته‌اند و برای برآوردن نیازهای مردم خود، شیوه‌های "متعارف" را کنار گذاشته و به تولید و کشت طبیعی روی آورده‌اند. اینان حدود ۷۲ درصد از تقاضای خریداران سیب‌زمینی سالم در آلمان را تأمین می‌کنند. با این همه، حدود ۵۰ درصد مصرف هویج آلمانی‌ها از کشورهای دیگر وارد میشود. این رقم در مورد فلفل دلمه‌ای و گوجه‌فرنگی، حتی به حدود ۸۰ درصد هم می‌رسد. شیر طبیعی و گوشت خوک نیز از جمله‌ی کالاهای وارداتی آلمان از کشورهای اروپایی است؛ اولی از اتریش و دانمارک تأمین میشود و دومی، علاوه بر دانمارک، از هلند و ایتالیا.
آب و هوای نامساعد
تولید برخی از این کالاها، ولی در آب و هوای اروپا یا بعضاً ناممکن یا به سختی صورت می‌گیرد. از این‌رو نیاز مصرف‌کنندگان آلمانی این مواد، با واردات این محصولات از کشورهای قاره‌های دیگر تأمین میشود؛ مثل واردات برنج، قهوه و موز از پاکستان، اکوادور و برزیل. این محصولات در تمام مراحل تولید، برداشت، بسته‌بندی، حمل و نقل و سرانجام در دسترس مشتری قرار گرفتن، از سوی مأموران "اتحادیه‌ی صنعت تولید طبیعی مواد غذایی" آلمان کنترل می‌شوند تا طبیعی بودن آنها تضمین شود. معیارهای این "سنجش و ارزیابی" از سوی "کمیسیون مواد غذایی" کشورهای اروپایی تعیین شده و تولیدکنندگان موظف به رعایت آنها هستند.
موازین تولید طبیعی
تولیدکنندگان خارج از حوزه‌ی کشورهای اروپایی، ولی برای رعایت این موازین با مشکلات بسیاری روبرو هستند. به نظر مارکوس آرینتس، مدیر "اتحادیه‌ی بین‌المللی جنبش تولید مواد غذایی طبیعی"، دلیل این امر را باید در عدم تدوین و وجود موازین مشخص بین‌المللی در این بخش جستجو کرد. در واقع، روند کشت و تولید کشورهای غیراروپایی صادرکننده‌ی مواد غذایی به آلمان، بر مبنای معیارهای تولیدی آن کشور صورت می‌گیرد. برخی از این کشورها مانند هند، آرژانتین و کاستاریکا با "کمیسیون مواد غذایی" اروپا بر سر این موازین به توافق رسیده‌اند و موافقت‌نامه‌ای هم در این زمینه به امضاء رسانده‌اند. این تولیدکنندگان، در نتیجه مجازند از "مُهر کنترل اروپایی" که تضمین‌کننده‌ی کیفیت طبیعی کالاست، استفاده کنند.
ولی کشوری مانند چین که در صدد یافتن بازار فروش کالاهای خود در آلمان است، از این قاعده مستثناست. از این رو تولیدکنندگان "متعارف" مواد غذایی چینی، هر یک به تنهایی با شرکت‌های آلمانی وارد معامله می‌شوند. این امر رعایت موازین تولید از سوی طرف چینی و نیز کنترل این کالاها را برای آلمانی‌ها دشوار می‌سازد. از آن گذشته، به‌گفته‌ی واسطه‌های چینی، اغلب مُهر کنترل اروپایی در "بازار سیاه" این کشور خرید و فروش میشود.
رسوایی اروپایی و صداقت هندی
بزرگترین رسوایی در زمینه‌ی قاچاق مهر کنترل و تولید غیرسنتی مواد غذایی در سال‌های گذشته، ولی در اروپا رخ داده است: گروهی از تولیدکنندگان ایتالیایی، سال‌های متمادی ُُتن‌ها ماده‌ی غذایی را به ارزش حدود ۲۲۰ میلیون یورو با مُهر تقلبی کنترل اروپایی به بازارهای کشورهای این قاره، از جمله آلمان سرازیر کرده‌اند، بدون آن که کسی به شیوه‌های معاملات قاچاق آنها پی‌برده باشد.
واردکنندگان تولیدات هندی به آلمان، که بیش از هر چیز انواع و اقسام چای طبیعی به این کشور می‌فروشند، بر عکس، از جمله بازرگانان قابل اعتمادند. در نتیجه مقامات هندی درصدند، دامنه‌ی صدور کالاهای خود به آلمان را گسترش دهند و علاوه بر چای، پارچه و محصولات نساجی، به‌ویژه کتان و ادویه‌جات هم به این کشور وارد کنند.
FF/FW