سفیر سابق اسراییل در آلمان: حمله به ایران در همراهی با آمریکا
۱۳۸۷ مرداد ۱۴, دوشنبه
آوی پریمور سفیر سابق اسراییل در آلمان خواستار آن است که جامعه‌ی جهانی تحریم‌های تصویب‌شده علیه ایران را به اجرا در آورد. پریمور می‌گوید، در این رابطه حتا نبایستی از گزینه‌ی نظامی هراسی به دل راه داد. مصاحبه‌ای با او
آیا برنامه هسته‌ای ایران، آنگونه که اهود باراک وزیر دفاع اسراییل در دیدار با دبیرکل سازمان ملل متحد گفت، اعلان جنگ علیه تمامی جهان است؟
آوی پریمور: برنامه هسته‌ای ایران یک تهدید است؛ تهدید بدین معنا که ایران در واقع هدفی کاملا روشن دارد؛ یک هدف سنتی ایرانی و آن اینکه به هر شکلی شده بر همسایگان خود تسلط یابد. مسئله در اینجا بر سر اسراییل نیست. اسراییل برای ایران یک مسئله‌ی غریزی دینی است. اسراییل هم ابزاری است برای پیشبرد تبلیغ در جهان اسلام. اما علایق و منافع حکومتی ایران همسایگان بلاواسطه‌ای مثل عراق، عربستان سعودی و کشورهای حوزه‌ی خلیج فارس هستند. چنانچه ایران بتواند از برکت سلاح‌های اتمی، به هر شکلی، بر این کشورها تسلط یابد، آنگاه بر ۵۷ درصد ذخایر نفتی جهان تسلط پیدا خواهد کرد و بدین‌شکل خواهد توانست تمامی جهان را به‌گونه‌ای تهدید یا از آن باجگیری کند. خطر بزرگ همین است.
پس شما الآن نه تنها منافع اسراییل، بلکه منافع تمامی منطقه را در نظر دارید؟
آوی پریمور: منافع منطقه که در هر صورت؛ در واقع منافع جهان را در نظر دارم. منطقه نیز این را دریافته است. ببینید، وقتی عربستان سعودی و در پس آن تمامی جهان عرب به اسراییل پیشنهاد صلح می‌دهند و نه فقط اسراییل را به رسمیت می‌شناسند و با آن صلح می‌کنند، بلکه به عادی کردن روابط خود با اسراییل می‌پردازند، چیزی که برای اسراییل از اهمیت بالایی برخوردار است، اینطور نیست که جهان عرب و بخصوص عربستان سعودی ناگهان عاشق اسراییل شده‌اند، بلکه دریافته‌اند که خطر بزرگ از این‌سو نیست، بلکه در سوی ایران کمین کرده است. آنها بایستی به آرامش در حیاط خلوت خود، یعنی اسراییل و فلسطین، برسند تا بتوانند از خود در مقابل ایران دفاع کنند. آنها بخوبی می‌بینند که خطر کجاست و چه کسی در پس آن قرار دارد.
حالا ایران دارد وقت‌کشی می‌کند؟
آوی پریمور: نه، من فکر می‌کنم ایران به این مسئله بی‌اعتناست. ببینید، ایران را نمی‌توان، مانند رفتاری که با کره شمالی، لیبی و یا در زمان‌های گذشته با رودزیای یان سمیث و یا آفریقای جنوبی شد، با تحریم‌ها به زانو درآورد. تمام این کشورها فقیر بودند. اما ایران کشور ثروتمندی است؛ کشوری بسیار ثروتمند با ۷۰ میلیون جمعیت. تازه اگر با تحریم یا تهدید به مقابله با ایران بروید، رژیم ایران، که اصلا هم محبوب نیست، بهره می‌برد و محبوبیت بسیاری پیدا می‌کند، زیرا چنانچه ماجرا به دفاع از خود در مقابل خارج برگردد، مردم ایران که خیلی وطن‌پرست‌اند، پشت سر حکومت قرار می‌گیرد.
پس حالا، چنانچه تحریم‌ها موثر نباشند، اعضای دارای حق وتوی سازمان ملل متحد به‌علاوه آلمان و اتحادیه اروپا بایستی چه رفتاری بکنند؟ در حال حاضر این ضرورت لحظه است، اینطور نیست؟
آوی پریمور: تحریم‌ها را قطعا بایستی به اجرا گذاشت. زیرا در هر صورت ایران را باید زیر فشار قرار داد. این را من همانطور که گفتم نه کافی، اما در هر حال ضروری می‌دانم. ایران نیز باید بداند که چنانچه از مرز خود فراتر برود، آنگاه ابزار نظامی می‌توانند در نظر گرفته شوند. این حق را بایستی محفوظ داشت. اما در درازمدت بایستی با ایران، با ایران به‌عنوان قدرتی اتمی، کنار آمد. بدین‌شکل که ایران توسط موتلفان غرب محصور شود؛ به ایران امکانات دیگری پیشنهاد شود و هر تلاشی صورت گیرد که رژیمی دیگر در ایران بر سر کار بیاید. و همانطور که گفتم این را اکثریت مردم ایران می‌خواهند، پس بایستی این اکثریت را واقعا تشویق کرد. زیرا چنانچه ایران قدرتی اتمی شود، اما نه ایرانی که توسط جزم‌گرایان، بنیادگراها و آیت‌الله‌ها رهبری شود، آنگاه این مسئله چندان خطرناک نخواهد بود.
اسراییل چگونه می‌خواهد رفتار کند و چه گزینه‌هایی در آنجا وجود دارند؟ در اسراییل همواره سخن از این می‌رود که اسراییل راه مثلا بمباران تاسیسات اتمی ایران را برای خودش باز می‌گذارد.
آوی پریمور: بله می‌گوییم. من زیاد این را جدی نمی‌گیرم. من معتقد نیستم که اسراییل این امکانات را دارد، این ابزار را در اختیار دارد، یا اصلا می‌تواند از پس بربیاید که به تنهایی به ایران حمله کند. اگر حمله‌ای در میان باشد، چنین حمله‌ای را بایستی ایالات متحده انجام دهد و اسراییل هم می‌تواند احتمالا در چنین حمله‌ای سهمی داشته باشد. امیدوارم چنین پیش نیاید، اما این یک امکان است. حمله‌ی اسراییل به‌تنهایی اصلا مطرح نیست. ببینید، وقتی گفته می‌شود اسراییل به‌تنهایی می‌تواند تاسیسات اتمی ایران را نابود کند، آدم به آنچه در سال ۱۹۸۱ در عراق اتفاق افتاده می‌اندیشد که اسراییل تاسیسات اتمی عراق را مورد حمله قرار داد و آنها را برای همیشه نابود کرد. اما این تاسیسات همگی علنی و در یک مکان متمرکز بودند. ایران حدود ۸۰ مرکز تاسیسات اتمی مختلف دارد که در تمامی این کشور پهناور پخش شده‌اند و بخش اعظم آنها هم زیرزمینی است. من فکر نمی‌کنم ما امکان این را داشته باشیم که این همه را نابود کنیم.
مصاحبه‌گر: بیرگیت کولک‌من / رادیو دویچه وله