سهم ما

ن اقدام و آنچه در اين روز اتفاق افتاده با صداى آلمان گفتگويى داشته است.

گفتگو: مریم انصاری

دویچه وله: خانم جواهری، در پاسخ به فر اخوان چند نفر در مقابل استادیوم آزادی جمع شده بودند؟

جواهری: ۲۸ نفر بودیم.

دویچه وله: یعنی آن استقبالی که فکر می کردید از این فراخوان نشد؟

جواهری: نخیر، و یکی از علتهای آن این بود که خوب روی آن مانور ندادیم و نتوانسته بودیم خوب تبلیغ کنیم و فرصتش خیلی کم بود.

دویچه وله: ممکن است اهداف این تجمع را توضیح بدهید؟

جواهری: هدف اصلی این بوده که بالاخره حق ماست بعنوان یک شهروند ساده، یک شهروند کاملا عادی با بلیط عادی برویم تو. چون اینها می گفتند شما می توانید بصورت ويژه بروید تو، اما ما نمی خواستیم بصورت ويژه برویم تو. همانطوری که آقایان اینهمه سال می روند. من خودم به فوتبال آنچنان علاقه ای ندارم، ولی برایم خیلی مهم است که تحقیر نشوم و من را بعنوان یک زن پس نزنند از یک جایگاه. و فکر می کنم این جریان خیلی هم توهین آمیز بود برای خود آقایان. چون اینها در لحظات آخر به ما می گفتند ما باید شما را حمایت کنیم. چون اگر بروید تو با شماها برخوردهای زشت می کنند. انگار که پسرهای ایرانی یک مشت آدمهای وحشی اند و تربیت نشده که چهارتا زن ببینند برخورد بدی بكنند.

دویچه وله: خانم الهه کولایی هم به این جمع آمدند ؟

جواهری: ما اصلا ایشان را ندیدیم. جزو افراد ويژه وارد شدند، نه با متحصنین.

دویچه وله: در مجموع چند زن موفق شدند داخل استادیوم بروند؟

جواهری: ۲۶ نفر توانستیم وارد بشویم. ولی وقتی وارد شدیم، دیدیم حدود ۳۰ نفر آنجا نشسته اند. منتها همه افراد خاص بودند. يا هنرپیشه بودند یا خبرنگاردر هرحال براحتی توانسته بودند وارد بشوند. البته به ما می گفتند اصلا استادیوم جا ندارد و بخاطر همین ما را نمی بردند توی استادیوم، ولی ما دیدیم که ۲۰هزارتا جای خالی وجود دارد.

دویچه وله: یعنی از ۸۰ هزار نفر حداکثر ۱۰۰تا زن هم توی استادیوم نبودند؟

جواهری: نه، نبودند.

دویچه وله: برخوردهایی که به هنگام ورود به استاديوم با شما شد، چگونه بود؟

جواهری: ابتدا ما شروع کردیم به شعاردادن و سرود خواندن و تقریبا آنها هیچ واکنشی نشان نمی دادند. انگار نه انگار که ما وجود داریم. بعد شروع کردیم به اینکه جلو برویم و با آنها حرف بزنیم که ما می خواهیم برویم تو. آنجا کمی برخوردها شروع شد و گفتند که نه، اصلا نمی توانید بروید تو و ما مسئولش نیستیم. با هرکسی صحبت می کردیم می گفت ما مسئولش نیستیم و به ما ربط ندارد، و درها را داشتند می بستند که ما جلوی در نشستیم و جلوی راه را بستیم. بعد آمدند و کمی صحبت کردند و چند برخورد شد و آمدند شعار را از دست بچه ها گرفتند که البته شعارها را به زور پس گرفتیم. بعد وقتی تیم ملی آمد بچه ها حمله کردند جلوی اتوبوس تیم ملی ایستادند که آنجا برخورد اینهاکمی خشن شد. یعنی حمله کردند و زدند و در را آمدند ببندند که یکی از بچه ها افتاد و پایش شکست. بعد از آن دیگر سروصدای ما خیلی و اعتراض مان بیشتر شد، شعارهای مان تندتر شد که اینها گفتند نه، اصلا ما شماها را می فرستیم تو. مدام می گفتند می فرستیم شماها را تو و دانه دانه این درها را که روی ما باز می کردند نیم ساعتی نگه مان می داشتند. ما مدام ما اعتراض می کردیم و با آنها چانه می زدیم و اینطوری در واقع رفتیم تو.

دویچه وله: شعارهایتان چه بودند؟

جواهری: ”سهم من، سهم زن، نیمی از آزادی” / ”آزادی، برابری، عدالت جنسیتی”/ ”من زنم، شهروند این دیارم، اما حقی ندارم”. بعد ۲تا سرود کاملا زنانه بود که فکر می کنم فرقش با تجمع های دیگر این بود. چون همیشه ای ایران را می خواندند، ولی این دفعه ما یک سرود کاملا زنانه خواندیم.

دویچه وله: واکنش آقایانی که توی استادیوم نشسته بودند نسبت به حضور شما چه بود؟

جواهری: با تعجب نگاهمان می کردند. البته تا آخرش خیلی متوجه نشدند. چون زمانی که ما وارد شدیم و بازی را بردند، یعنی تیم ایران آخرش اعلام شد که برده، ما شروع کردیم به شعار دادن که آزادی ما آمدیم و با VIPهم نیامدیم. چون یک عده ای با ‌VIP آمده بودند. اینها فقط تعجب کرده بودند. نمی دانستند اصلا جریان چی هست. تا اینکه ما روی پلاکاردهای بزرگی نوشتیم که ما تحصن کردیم و آمدیم تو. برایشان جالب بود. خوششان آمد. در هرصورت برخوردشان خوب بود.

دویچه وله: برخورد بچه های تیم ملی با ایستادن شما جلوی اتوبوس شان چطور بود ؟

جواهری: اصلا متوجه نشدند، فکر کردند ما ایستاده ایم آنجا، چون پشت شیشه بودند. اما هیچ واکنشی نشان ندادند و فکر کردند ما داریم تشویق شان می کنیم. چون مدام بای بای می کردند و دست تکان می دادند.

دویچه وله: در حالیکه اینطوری که شما می گویید چنین نبود.

جواهری: نه اصلا چنین نبود. ما از مردها بهيچ وجه حرکت زشتی بهیچوجه ندیدیم.

دویچه وله: آيا پیامی برای شنوندگان ما دارید؟

جواهری: تنها پیامی که دارم این است که این جریان ادامه پیدا کند. برای هر موضوعی. حالا الان ورزشگاه هست و دفعه ی بعد اگر واقعا فراخوانی داده بشود ۳۰۰ نفر اگر بیایند خیلی تاثیرش بیشتر است تا ۲۶ نفر.