سياست ضد اسرائيلى احمدى نژاد، ايران را به كجا مى برد؟

گويى عقل از سر محمود احمدى نژاد، رئيس جمهور ايران، به هنگام سخنرانى در كنفرانس ضد اسرائيلى ”جهان بدون صهيونيسم” پريده بود، وقتى او در اين كنفرانس كه در تهران برگزار شد، اعلام كرد، دولت اسرائيل بايد از نقشه ى جهانى محو گردد. او همچنين گفت كه شخص خميني، يعنى رهبر انقلاب، اين خواست را داشته و او نيز به عنوان رياست جمهورى موافق اين نظر است، موافق جهاني‌ست بدون اسرائيل و ايالات متحده ى آمريكا. واكنش آمريكا و اسرائيل به اين سخنان سريع و شديد بود. سياست‌مداران اين كشورها تاكيد كردند كه ايران بار ديگر چهره واقعى خود را به نمايش گذارده و ديگر زمان آن فرا رسيده است كه جلوى اين خطر در منطقه گرفته شود. واكنش كشورهاى اروپايى نيز به همين گونه و در همين راستا بود. بعضى از مسئولان اين كشورها سخنان احمدى نژاد را غير قابل قبول خواندند و بعضى ديگر اين سخنان را نگران كننده، زشت و تنفرانگيز دانستند.

اما اين سوال مطرح است كه آيا بايد از اين سخنان و اظهار نظرهاى رئيس جمهور ايران تعجب كرد؟ در واقع نه. اين سياستى ست غالب كه از ابتداى تاسيس جمهورى اسلامى ايران، آغاز شده و همچنان ادامه دارد. اين سياستى ست كه شخص خمينى تعيين كرده و ديگران نيز ادامه دهنده اين راهند، اگرچه مدت ها بود كه با لحنى اين چنين خشن و از دهان يكى از سردمداران ايران شنيده نشده بود. بله، در دوران رياست جمهورى محمد خاتمى نيز، خرازي، وزير خارجه وقت، چندين بار اعلام كرد كه به نظر او اسرائيل كشورى غيرقانونى ست و نبايد آن را به رسميت شناخت.

حال احمدى نژاد قدمى از موضع خرازى فراتر رفته و در رابطه با اسرائيل به دوران ابتداى انقلاب نزديك شده است. سخنان محمود احمدى نژاد، رئيس جمهور ايران، مشخص مى سازد كه ذات مذهبيون متعصب چنين است. آنها سخنى بر زبان مى رانند و در همان راستا عمل مى كنند، بدون اين كه از عاقبت سخنان و اعمال خود خبر داشته باشند. آنها خود را بر حق مى دانند، وقتى در نمايشگاه كتاب فرانكفورت، كه چند روز پيش پايان يافت، در غرفه ايران بروشورهاى ضد اسرائيلى پخش كردند.

اما يك نكته را بايد خاطر نشان كرد كه محمود احمدى نژاد، بدترين وقت را براى اظهارات ضد اسرائيلى خود برگزيده است. ايران در شرايطى ست كه در عرصه ى جهانى از طرف آمريكا و كشورهاى اروپايى به خاطر طرح هاى اتمى اش به شدت زير فشار است. در چنين شرايطى كشورهاى مخالف ايران به حق اين نظر را مطرح مى سازند كه ايران خواستار نابودى كشور ديگرى ست و چگونه مى توان به آن اعتماد كرد كه از نيروى اتمى خود عليه ديگران استفاده نكند؟ آنها اين نكته را مطرح مى سازند كه به همين جهت بايد به سردمداران ايران نه تنها اعتماد نكرد، بلكه آنها را زير نظر داشت و مراقبشان بود.

با ابراز چنين عقايدى از طرف محمود احمدى نژاد، رئيس جمهور ايران، كه نتيجه اش فقط خودآزارى ست و معمولا از ديوانه اى مى توان انتظار داشت كه به طبيب اعصاب و روان احتياج دارد، ايران چگونه مى تواند به كمك هاى كشورهاى ديگر جهان اميدوار باشد؟