شالکه؛ همچنان در آرزوی کسب عنوان قهرمانی
۱۳۹۱ مرداد ۱۳, جمعه
نام باشگاه: شالکه ۰۴ (شهر گِلزن‌کیرشِن در ایالت نوردراین-وستفالن)
زمان تأسیس: ۴ مه ۱۹۰۴
ورزشگاه اختصاصی: فلتینز-آرنا (Veltins-Arena) / ظرفیت: ۶۱ هزار و ۶۷۳ نفر
رئیس باشگاه: پتر پترز (مالی و اجرایی)، هورست هلت (مسابقات و بازاریابی)
رنگ باشگاه: آبی - سفید
مربی کنونی: هوب استیونس
مهم‌ترین حامی مالی: شرکت گازپروم روسیه
هیچ تیم دیگری در بوندس‌لیگا به اندازه‌ی شالکه ۰۴ در آرزوی تصاحب مقام قهرمانی لیگ نیست. ۵۴ سال پیش (۱۹۵۸) هفتمین و آخرین قهرمانی این تیم در سطح ملی جشن گرفته شد. برنی کلوت، ویلی کوسلووسکی و گونتر زیبرت که در آن زمان پیروزی ۳ بر صفر شالکه در برابر هامبورگ را در شهر هانوفر رقم زدند، هرگز از خاطر هواداران پاک نخواهند شد.
شالکه پس از آن چند بار تا آستانه‌ی قهرمانی پیش آمد، اما موفق به کسب آن نشد. بازیکنان این تیم تنها در دوازده سال گذشته ۴ بار نایب‌قهرمان آلمان شده‌اند.
تلخ‌ترین مقام دوم را شالکه در سال ۲۰۰۱ به دست آورد: بازیکنان این تیم در آخرین بازی فصل در بوندس‌لیگا ۴ دقیقه احساس قهرمانی کردند، زمانی که ۵ بر ۳ تیم "اونترهاخینگ" (اکنون در دسته‌ی سوم) را شکست داده بودند و با امتیاز برابر با بایرن مونیخ (۶۲) و به دلیل تفاضل گل بهتر، پیشتاز جدول بودند. بایرن اما که در زمان‌های قانونی یک بر صفر از هامبورگ عقب بود، با ضربه‌ی آزاد پاتریک اَندرسون، مدافع سوئدی خود، در وقت‌های اضافی بازی را به تساوی کشید و با ۶۳ امتیاز قهرمان بوندس‌لیگا شد.
تأثیر عاطفی این شکست بر هواداران شالکه آن‌قدر زیاد بود که این تیم از آن پس "قهرمان قلب‌ها" نامیده شد.
مشکلات مالی باشگاه را به خلق بازیکن وا می‌دارند
آخرین موفقیت شالکه به فصل ۲۰۱۱ - ۲۰۱۰ بازمی‌گردد؛ هنگامی که این تیم قهرمان جام حذفی شد. فلیکس ماگات، سرمربی کهنه‌کار آلمانی، پس از آن‌که ولفسبورگ را در سال ۲۰۰۹ به قهرمانی آلمان رساند، به شالکه آمد. او در تیم جدید هم نشان داد که مربی‌ای شگفت‌آفرین است. استعدادهای جوان و گمنامی هم‌چون کریستوف موریتس، لوکاس اشمیتس و ژوئل ماتیپ (کامرونی-آلمانی)، در زمان مربی‌گری ماگات در بوندس‌لیگا مطرح شدند. ماتیپ ۱۸ ساله حتی به همراه تیم ملی کامرون، در جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی حاضر شد.
به کارگیری جوانان تا حدودی هم ریشه در مشکلات مالی باشگاه شالکه دارد. ظاهرا پس از سال‌ها مدیریت نامطلوب، این باشگاه از نظر مالی در وضعیت مناسبی نیست. در سال ۲۰۰۹ حتی خبرهایی در مورد امکان ورشکستگی شالکه منتشر شدند. ماگات هرگز سعی نکرد وضعیت موجود را مثبت ارزیابی کند، در عین حال همواره با خوش‌بینی سخن می‌گفت.
در چنین شرایطی جای تعجب نبود که بسیاری از برگ‌های برنده‌ی فلیکس ماگات در فصل ۲۰۱۱ - ۲۰۱۰ تیم را ترک کردند: کوین کورانی به مسکو رفت، مارسلو بوردون به قطر، جرارد آساموآ به سن‌پاولی پیوست و کاپیتان هایکو وسترمان به هامبورگ. وسترمان تا سال ۲۰۱۵ و با شماره‌ی ۴ در هامبورگ بازی خواهد کرد. شالکه برای فروش او بیش از ۷ میلیون یورو دریافت کرد.
فلیکس ماگات گفته بود که اگر وضع مالی باشگاه خوب بود، فروش بازیکنان به هیچ عنوان مطرح نمی‌شد.
طوفان بر روی نیمکت سرمربی
مشهور است که ماگات علاقه‌ی زیادی به خرید بازیکن دارد؛ موضوعی که می‌تواند برای باشگاه‌های فوتبال از نظر مالی ضعیف مشکل‌ساز باشد. او پس از حضور در شالکه هم دست از خرید برنداشت. این تیم با وجود خرید‌های ماگات و علیرغم قهرمانی در جام حذفی و نایب‌قهرمانی بوندس‌لیگا (فصل ۲۰۱۰ - ۲۰۰۹) به همراه این سرمربی، یک باره سیر نزولی در پیش گرفت.
دست‌اندرکاران شالکه پس از آن‌که از هر گونه بهبود در وضعیت تیم با هدایت ماگات ناامید شدند، این سرمربی را در بیست‌وششمین هفته از فصل ۲۰۱۱ - ۲۰۱۰ از سمت خود برکنار کردند و یک هفته بعد رالف رانگنیک را جای او نشاندند. رانگنیک مدتی پیش از آن به دلیل اختلاف نظر با دست‌اندرکاران هوفن‌هایم بر سر فروش بازیکن، به دوران موفق سرمربی‌گری خود در این باشگاه پایان داده بود.
رانگنیک تا حدودی به وضعیت شالکه سر و سامان داد اما پس از تنها ۶ ماه مجبور شد به دلیل بیماری از کار کناره‌گیری کند. این بار قرعه به نام هوب استیونس، سرمربی هلندی افتاد. استیونس با بوندس‌لیگا ناآشنا نیست. او فعالیت در لیگ آلمان را در سال ۱۹۹۶ در همین باشگاه شالکه آغاز کرد.
گره‌ای که در سال ۲۰۱۱ به کار شالکه افتاده بود، به دست هوب استیونس باز شد و این تیم در دسته‌ی برتر باقی ماند. شالکه در فصل ۲۰۱۲ - ۲۰۱۱ نیز به کابوس رقیبان خود تبدیل شد، در نهایت فصل را در جایگاه سوم جدول به پایان برد و راهی لیگ قهرمانان باشگاه‌های اروپا شد.
فلیکس ماگات هم پس از شالکه راهی ولفسبورگ شد تا بار دیگر باشگاه قدیمی و البته ناخوش‌احوال خود را به دست گیرد. حضور او در میان "گرگ"های بوندس‌لیگا هم موفق‌آمیز بود. ماگات موفق شد در پایان فصل ولفسبورگ را از سقوط به دسته‌ی پایین‌تر نجات دهد.
شالکه و بزرگان بوندس‌لیگا
رائول اسپانیایی در سال ۲۰۱۰ رئال مادرید را پس از ۱۶ سال ترک کرد و در سن ۳۳ سالگی با قراردادی ۲ ساله به شالکه پیوست. رائول در فصل نخست حضور در شالکه موفق‌تر بود. وی رفته رفته در سایه‌ی گلزنی‌های کلاس-یان هونتلار، مهاجم هلندی شالکه، رنگ باخت. رائول با وجود این در ۶۶ باری که با پیراهن شالکه به میدان رفت، ۲۸ گل برای این تیم به ثمر رساند.
رائول گونزالس بلانکو سرانجام در سال ۲۰۱۲ از شالکه و لیگ آلمان خداحافظی کرد و به تیم السد قطر پیوست.
یک سال پیش از رائول هم مانوئل نویر، دروازه‌بان شماره یک تیم ملی آلمان و از ستون‌های اصلی شالکه، این تیم را به مقصد بایرن مونیخ ترک کرده بود. او از ابتدای زندگی فوتبالی‌اش به عضویت باشگاه شالکه درآمده بود و هنگامی که در ۲۵ سالگی از تیم جدا می‌شد، ۲۰ سال سابقه‌ی عضویت در شالکه را در کارنامه داشت.
حضور در میان پنج تیم برتر بوندس‌لیگا انتظار بی‌جایی از تیم شالکه نیست. حضور در مرحله یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان باشگاه‌های اروپا هم که در سال ۲۰۰۸ اتفاق افتاد، می‌تواند معیار سنجش توانایی‌های این تیم در عرصه‌ی بین‌المللی باشد.
تیم شالکه ۰۴ که در سال ۱۹۰۴ از سوی گروهی از جوانان علاقه‌مند به فوتبال پایه‌گذاری شد، تا کنون بزرگ‌ترین موفقیت تاریخ خود در رقابت‌های بین‌المللی را در سال ۱۹۹۷ جشن گرفته است: این تیم در فینال جام یوفا، اینترمیلان را در ضربات پنالتی شکست داد. از میان بازیکنانی که آن زمان "مبارزان اروپا" خوانده می‌شدند، می‌توان به مارتین ماکسْ، یوری مولدر، اینگو آندربوگه، مارک ویلموتس و اولاف تون اشاره کرد.
از این بازیکنان با همان احترامی یاد می‌شود که از ستارگان سال‌های دورتر شالکه؛ ستارگانی هم‌چون ارنست کوتسورا، فریتس شپان، استَن لیبودا، رولف روسمان و کلاوس فیشر.
شالکه که در قرن کنونی سه بار جام حذفی آلمان را به خانه برده (۲۰۰۱، ۲۰۰۲ و ۲۰۱۱)، در حال حاضر بیش از هر تیم دیگری تشنه‌ی عنوان قهرمانی بوندس‌لیگاست.