1. پرش به گزارش
  2. پرش به منوی اصلی
  3. پرش به دیگر صفحات دویچه وله

شرايط پناهندگان در كشور آلمان

۱۳۸۲ آذر ۲۵, سه‌شنبه

شرايط پناهندگان در آلمان فدرال، مسئله اى ست كه هر چند يكبار در اين كشور سر و صداى زيادى در رسانه هاى گروهى به پا مى كند.

https://p.dw.com/p/A59h
يك خانواده پناهجو در هامبورگ
يك خانواده پناهجو در هامبورگعکس: AP

در سال ۱۹۵۳ ميلادى اداره تشخيص پناهندگان خارجى در آلمان تاسيس شد. در آن زمان شمار پناهندگان به آلمان، سالانه فقط ۱۵۰۰ نفر بود. تاسيس اين اداره دولتي، واكنش دولت آلمان بود به موج بى شمار مهاجرت پناهندگان، در دوران جنگ جهانى دوم و بعد از آن. تصميم بر اين بود كه ديگر نبايد پناهندگان را به حال خود گذارد. اين اداره به كمك پناهندگان شتافت و بسيارى از آنها از اين طريق توانستند مفرى براى خود بيابند. اما كار اين اداره از زمان تاسيس تا بحال با تغييرات بسيارى همراه بوده است.

در دهه هفتاد ميلادى موج پناهندگان ترك به آلمان، كه به خاطر كودتاى نظامى در كشورشان بود، اداره تشخيص پناهندگان را با مشكل بزرگى روبرو ساخت. اين اداره كه تا آن زمان فقط ۱۳۰ كارمند داشت، مجبور شد تا شمار آنها را تا ۳۵۰ نفر افزايش دهد.

ولفگانگ دُرفنِر، معاون سخنگوى اين اداره در امور مطبوعاتي، بر اين نظر است كه اين تعداد در مقابل موج عظيم پناهندگان در سال ۱۹۸۹ميلادى بسيار ناچيز بوده است. او مى گويد:
“موج واقعا عظيم پناهندگان به آلمان، با فروپاشى اتحاد شوروى همراه بود. اواسط سال ۱۹۸۹ توده هاى وسيع مردم از كشورهاى روماني، بلغارستان و كشورهاى ديگر اروپاى شرقى به آلمان سرازير شدند. شمار اين پناهندگان تا ۴۴۰ هزار نفر رسيد.”

اداره تشخيص پناهندگان براى سر و سامان دادن شرايط آنها، با مشكلات فراوانى روبرو شد و دولت آلمان و همه احزاب بزرگ اين كشور بر اين نظر شدند كه آلمان امكان پذيرش اين همه پناهنده را ندارد و بايد كارى عاجل در مقابله با موج ورود پناهندگان به كشور كرد. به همين جهت در سال ۱۹۹۳ دولت آلمان قوانين پناهندگى را در كشور مشكل تر كرد و شرط كشور ثالث را برقرار ساخت. ولفگانگ دُرفنِر در توضيح ماده قانونى در اين مورد مى گويد:
“همه كشورهاى همسايه آلمان از سيستم سياسى دمكراتيك برخوردارند و خود، پناهنده مى پذيرند. بنابراين اگر كسى مثلا از جمهورى چك به آلمان بيايد و تقاضاى پناهندگى كند، به او مى گوئيم: تو بايد در همان كشور چك تقاضاى پناهندگى مى دادى و تقاضايت در آلمان مورد قبول نيست.”

از ديگر مواد قانونى كه پذيرش پناهنده را در آلمان مشكل تر از سابق مى ساخت، شرط كشورهاى امن بود. در اين مورد آلمان كشورهاى جهان را به امن و ناامن طبقه بندى كرد. بر اين مبنا كسى كه از كشورى امن به آلمان بيايد و تقاضاى پناهندگى كند، با تقاضايش مخالفت خواهد شد و از او خواهند خواست تا خاك كشور را ترك كند. در فهرست كشورهاى امن از جمله، لهستان، سوئد، و مثلا غنا ذكر شده اند.

در اين ميان تصميم بر قبولى و يا ردى يك متقاضى پناهندگى با متخصصانى ست كه در امور كشورهاى مختلف جهان تخصص دارند. يكى از اين متخصصان در جلسه اى با متقاضى پناهندگى به گفتگو مى نشينند و دليل او را از ترك خاك كشورش و تقاضاى پناهندگى در آلمان مى پرسد و تصميم به قبولى و يا ردى تقاضاى آن پناهنده با اوست.

در سال گذشته اين اداره با ۷،۱ درصد تقاضاهاى پناهندگان موافقت كرده است. به گونه اي ديگر، اين اداره با تقاضاى بيش از ۹۸ درصد متقاضيان مخالفت كرده و آنها مجبور شده اند خاك آلمان را ترك كنند.

اين سخت گيرى هاى قانونى در دهه نود ميلادى موجب آن شد كه ميزان متقاضيان پناهندگى به آلمان به شدت تقليل يابد. مسئولان شمار تقاضاهاى پناهندگى در سال جارى ميلادى را حدود ۵۰ هزار مورد حدس مى زنند.

گفتنى ست كه در حال حاضر ۲۳۰۰ كارمند اين اداره مسئول رسيدگى به امور متقاضيان پناهندگى و سر و سامان دادن وضعيت آنها هستند.