شصت سال از آزاد سازى اردوگاه مرگ آشويتس گذشت

شصت سال پيش در روز بيست و هفتم ژانويه، اردوگاه مرگ آشويتس با حمله ارتش سرخ آزاد شد. اين اردوگاه در سال ۱۹۴۰ توسط ارتش اشغالگر آلمان بعنوان اردوگاه كاراجبارى در جنوب لهستان ساخته شد. افرادى كه به اين اردوگاه فرستاده ميشدند، موهايشان تراشيده و شماره اى را روى دستشان خالكوبى ميكردند. پس از فرمان هيتلر مبنى بر حل نهائى مسئله يهود در آن كوره هاى گاز و آدم سوزى ساخته شد كه تا زمان آزادسازى آن، تقريبا يك ميليون پانصد هزار انسان در آن بكام مرگ فرستاده شدند.

شمار كسانى كه زنده از اين اردوگاه خارج شده اند بسيار اندك است و بسيار نادر كسانى هم هنوز در قيد حياتند و ميتوانند پس از شصت سال از خاطرات خود بگويند. يرژى آفاناسيف، چهارده ساله بود كه به اردوگاه مرگ آشويتس فرستاده شد. او ميگويد: آشويتس چه بود، آشويتس جهنم بود، جهنم! كارخانه مرگ بود. سپس به فكر فرو ميرود و ادامه ميدهد: اگر به اتاق گاز نميفرستادنت، از بيگارى ميمردى، اگر از بيگارى نميمردى، از گرسنگى ميمردى و اگر از اين هم نمى مردى، مريضى جانت را ميگرفت.

پاول اشپيگل رئيس شوراى يهوديان آلمان در مصاحبه اى در باره سالگرد آزادسازى آشويتس گفت، براى آشويتس تنها عزادارى كافى نيست، اين اردوگاه سمبل قتل ميليونها انسان توسط رژيم نازيسم هيتلرى است و به همين خاطر هم آشويتس سمبل اعلام خطر و انجام وظيفه دمكراتهاى آلمان براى مبارزه عليه آن است.

رئيس شوراى يهوديان آلمان در ادامه گفت كسى كه امروز در شرايط سخت اقتصادى كليد حل مشكلات را در نزد دست راستى هاى افراطى جستجو مىنمايد، بايد بداند كه هر حمله اى به خارجيان و هر يهوديستيزى و هر حمله به ساير اقليت ها، يك حمله مستقيم به دمكراسى و به طريق اولى حمله به تك، تك شهروندان است. اما متاسفانه هنوز خيلى ها اين موضوع را درك نكرده اند و آن را مشكل اقليت ها ميدانند.

وى در پايان گفت كه بازماندگان فاجعه آشويتس، قسم ياد كردند كه ديگر هيچگاه اجازه ندهند، چنين فاجعه اى در تاريخ بشر تكرار گردد. روح و مضمون اين قسم در جان قانون اساسى آلمان ريشه دارد و بايد به درون جامعه و سياست و بخصوص در مدارس، دانشگاهها، احزاب ، كليساها و سنديكاها هم رخنه نمايد.