1. پرش به گزارش
  2. پرش به منوی اصلی
  3. پرش به دیگر صفحات دویچه وله

شكنجه به عنوان ابزار سياسى

۱۳۸۲ دی ۴, پنجشنبه

“شكنجه ديگر وجود ندارد. شكنجه همچون انكيزيسيون از ميان رفته و مجازات اعدام هم به زودى به آنها مى پيوندد.” چه خوب مى شد اگر اين آرزوى نويسنده فرانسوى ويكتور هوگو تحقق مى يافت. اما هنوز سالها طول خواهد كشيد تا اين خواست برآورده شود. در بيش از ۱۰۰ كشور جهان شكنجه به عنوان ابزار سياسى استفاده مى شود. ينس مودويگ، دبيركل شوراى بين المللى توانبخشى قربانيان شكنجه در كپنهاگ، در اين باره سخن مى گويد.

https://p.dw.com/p/A653

ينس مودويگ Jens Modvig، دبيركل شوراى بين المللى توانبخشى قربانيان شكنجه در كپنهاگ است. وى در مورد شكنجه به عنوان ابزارى سياسى چنين مى گويد:

“وقتى دولتى آگاهانه شكنجه را به كار مى بندد، از آن به عنوان ابزارى سياسى براى نگاه داشتن قدرت استفاده مى كند. در مواردى از شكنجه براى به دست آوردن اطلاعات استفاده مى شود، اما چنين رژيمهايى مى خواهند بيش از هر چيز ايجاد ترس كنند. وقتى زندگى كسى كه قربانى شكنجه است، ويران مى شود، اين به ديگرانى هم كه با قدرتمندان مخالفت مى كنند، نشان مى دهد كه چه چيز در انتظارشان است. اين تنها فعالان اپوزيسيون نيستند كه از شكنجه آسيب مى بينند، بلكه خانواده ها و فرزندانشان هم صدمه مى خورند. و بدين ترتيب ديكتاتورها مى توانند مردم را كنترل كنند.”

شوراى بين المللى توانبخشى قربانيان شكنجه مدام از سراسر جهان گزارشهايى سراسر در باره شكنجه به عنوان ابزار سياسى دولتها دريافت مى كند. اين شورا اطلاعات را جمع آورى و بررسى مى كند، چون با وجود خبرهاى تك تك به دست آوردن تصويرى كامل از شكنجه دشوار است.

ينس مودويگ در اين مورد مى گويد:

“وقتى گزارشهاى موجود در باره شكنجه را نگاه كنيم، مى بينيم كه همه اين گزارشها بر اساس موردهاى مشخص تهيه شده اند. اين يا آن فرد در اين يا آن موقع در زندان بوده و شكنجه شده است. چيزى كه كم است دانشى نظام يافته و گسترده در باره شكنجه است، كه اصولا در همه كشورهاى جهان وجود دارد. ما هنوز به چنين اطلاعاتى دست نيافته ايم. ما داريم تلاش مى كنيم شبكه اطلاعاتى اى درست كنيم تا تجربيات مراكز مختلف درمانى را جمع كنيم تا بتوانيم مدارك محكمى در باره گسترش شكنجه به دست بياوريم.”

شوراى بين المللى توانبخشى در كپنهاگ تنها با مراكز خود در جهان همكارى ندارد، همكارى آن با سازمان عفو بين الملل، صليب سرخ بين المللى و سازمانهاى غيردولتى اى نيز هست كه در كشورهاى مختلف عليه شكنجه و براى حقوق بشر مبارزه مى كنند. هدف اين شورا اين است كه شكنجه را در سراسر جهان محكوم كند و جلادان و شكنجه گران را به پاى ميز محاكمه بكشاند.

“روشن است كه عدم مجازات شكنجه گران موجب تشويق آنان براى ادامه شكنجه مى شود. وقتى شكنجه گران ترسى نداشته باشند از اينكه به خاطر اعمالشان مجازات بشوند، اين علامت اين است كه شكنجه مجاز است. براى همين مهمترين كار شوراى بين المللى توانبخشى قربانيان شكنجه فعاليت عليه بى مجازات ماندن شكنجه گران است. جلادان بايد محكوم بشوند.”

اكثريت قربانيان شكنجه در كشور خود مى مانند. از اين روى شوراى بين المللى توان بخشى براى قربانيان شكنجه در كپنهاگ مراكز درمانى اى در برخى كشورهايى كه در آنها شكنجه اعمال مى گردد، تاسيس كرده است. تجربيات پزشكان، روانشناسان و روان درمانگران كه در كپنهاگ از سال ۱۹۸۲ با قربانيان شكنجه كار مى كنند، در اين ميان مهمترين پشتوانه كارى براى مراكز درمانى جديد است. براى شوراى بين المللى به عنوان مركزى جهانى مهم اين است كه با شكنجه باصطلاح در محل وقوع آن مقابله كند.

“كشورهايى هستند كه در آنها شكنجه چنان گسترده است كه آن را حتى به عنوان شكنجه نمى بينند. در اين كشورها اين نوعى قانونى طبيعى است كه وقتى كسى دستگير مى شود، به عنوان انسانى درهم شكسته از زندان بيرون بيايد، و اين ربطى هم به اين ندارد كه قاضى متهم را محكوم كرده است يا نه، تازه اگر متهم را در دادگاه و در حضور يك قاضى محاكمه بكنند. بدين سبب براى ما مهم اين است كه تغييرى عمومى در اين كشورها به وجود بيايد، فرهنگ مردم اين كشورها دگرگون شود، فرهنگى شكل گيرد كه بر پايه حقوق بشر باشد. با وجود همه اينها به نظر ما همكارى ميان ما و برخى كشورها بسيار خوب پيش مى رود. دولتهايى وجود دارند كه نمى خواهند بيش از اين بر شكنجه پرده بكشند و فهميده اند كه اوضاع را در آينده دگرگون كنند. برخى دولتها حتى به ما رو آورده و خواسته اند كه از پروژه هايشان حمايت كنيم تا بتوانند شكنجه را از بين ببرند. طبيعتا اين به ما روحيه مى دهد. اما اين تازه اول كار است و بخش اصلى كار همچنان ناتمام است.”