1. پرش به گزارش
  2. پرش به منوی اصلی
  3. پرش به دیگر صفحات دویچه وله

شلاق بدون شيرينى و قطعنامه بدون مذاكره عملى نمی‌شود

۱۳۸۵ اردیبهشت ۲۱, پنجشنبه

از گروه سه گانه اتحاديه اروپا خواسته شده كه طرح پيشنهادى را براى ايران تهيه كنند تا اين كشور را به صرف‌نظر كردن از غنى‌سازى اورانيوم تشويق كند. به نظر می‌آيد آمريكا وزنه سنگين را بر ديپلماسى گذاشته و به متحدان اروپايى خود نزديك‌تر شده است. "دانيل ششكويتس" مفسر صداى ‌آلمان معتقد است كه اين نزديكى به دلايل تاكتيكى و هم چنين بدليل نبود آلترناتيوهاى متعدد است.

https://p.dw.com/p/A412
سياست خارجى آمريكا پنج سال پس از يازده سپتامبر و سه سال پس از جنگ عراق پراگماتيك‌تر شده است.
سياست خارجى آمريكا پنج سال پس از يازده سپتامبر و سه سال پس از جنگ عراق پراگماتيك‌تر شده است.عکس: AP

در ميان اعضاى دولت بوش هنوز هستند كسانى كه به تاكتيك در پيش گرفته شده اعتمادى ندارند. آنها معتقدند اين تاكتيك يعنى دادن پيشنهاداتى تازه به ايران براى ادامه مذاكرات تنها پوششى است كه در پس آن آمريكا خود را براى حمله نظامى محدود عليه ايران آماده می‌كند. حمله نظامى در شرايطى كه اهرم‌هاى ديپلماتيك كارساز نگردند. به نظر كسانى كه با بدبينى به سياست آمريكا می‌نگرند، تجربه عراق كافى است تا به ظرفيت آمريكا براى رسيدن به توافق شك كرد.

مفسر صداى آلمان ادامه می‌دهد:

اگرچه ايالات متحده احتمال گزينه نظامى را هرگز بطور كامل نفى نكرده، اما پاره‌اى حقايق در اين ميان ناديده گرفته می‌شوند. اول اينكه ايران، عراق نيست و ديگر اينكه محدوده عمل براى سياست خارجى آمريكا پس از جنگ عراق بشدت تنگ شده. به اين همه بايد اين پارامتر را اضافه كرد كه تكيه آمريكا به يك اجماع جهانى براى رودرويى با اوضاع پيچيده كنونى تنها شانس اين كشور براى ارائه راه حلى عملى در منطقه خاورميانه است. به همه اينها بايد فضاى داخل آمريكا را هم اضافه كنيم.

در حال حاضر افكار عمومى ‌آمريكا و نيز اكثريت كنگره آن از جرج بوش براى اقدام نظامى عليه ايران حمايت نمی‌كنند. اين در حالى است كه خطر دستيابى ايران به سلاح اتمى، از بهانه‌ى آمريكا براى حمله به عراق، يعنى احتمال وجود سلاح هاى كشتار جمعى در آن كشور، بسيار جدى تر است. تنها بر اين بستر است كه احمدى نژاد رئيس جمهور ايران به خود اجازه می‌دهد با صداى بلند به آمريكا خطاهايش را يادآور شود و به اميد اين باشد كه سخنانش در منطقه و درميان مردم كشورش او را به محبوبيت برساند.

واقعيت اين است كه آمريكا هم به حقانيت خود شك دارد و به اين دليل است كه به اين راه تن داده كه يك بار ديگر به ايران شانس مذاكره داده شود. اين سياست به دلايل پراگماتيستى در پيش گرفته شده ، زيرا آمريكا می‌داند كه ايران را تنها با دادن امتيازات كلان می‌توان به توافق كشاند.

شلاق بدون شيرينى و قطعنامه بدون مذاكره عملى نمی‌شود. آمريكا موقتا در مقابل سياست فشار اروپا و چين و روسيه خم شده زيرا قادر به درگير شدن با جامعه جهانى نيست. خطرات ناشی حمله نظامى به ايران بسيار عظيم‌اند و از خيل موتلفين اين بار خبرى نيست.

اما زمانى آمريكا با ايران به راه حلى خواهد رسيد كه راسا اقدام به مذاكره با آن كند. حال به هر شكل و روشى.

سياست خارجى آمريكا پنج سال پس از يازده سپتامبر و سه سال پس از جنگ عراق پراگماتيك‌تر شده و كمتر رنگ بوى ايدئولوژيك دارد و اين ميتواند كمكى به نفع رسيدن به راه حلى صلح آميز در بحران هاى جهانى است.

* * *

احتمال تحريم‌هاى مالى ايران

ايالات متحده آمريكا قصد دارد در صورت عدم دستيابى اعضاى شوراى امنيت به قطعنامه‌اى در قبال ايران دست به تحريم‌هاى مالى عليه ايران بزند.

شب گذشته كاندوليزا رايس وزير امور خارجه آمريكا در گفتگويى تلويزيونى با شبكه NBC گفت كه كشورش در نظر دارد با متحدين خود در خارج از شوراى امنيت اقداماتى را اتخاذ كند كه ايران را به لحاظ مالى تحت فشار قرار دهند، زيرا ايران مركز حمايت مالى از تروريسم است. اين موضعگيرى تنها يكروز پس از واكنش جرج بوش رئيس جمهور آمريكا به نامه محمود احمدى نژاد رئيس جمهور ايران اعلام ميشود كه گفته بود نامه احمدى نژاد از كنار مسايل مبرم مناقشه اتمى گذشته و به آنها نپرداخته است.

وزير خارجه آمريكا در مورد تحريم هاى مالى درقبال ايران گفت پيش از آنكه گزينه نظامى عليه ايران در دستور قرار گيرد امكانات بسيارى براى اعمال فشار برايران وجود دارد. كاندوليزا رايس در مصاحبه با گروهى از شبكه هاى تلويزيونى آمريكا نسبت به تصميمات شوراى امنيت اظهار خوشبينى كرد.

در حال حاضر كشورهاى فرانسه، بريتانيا و آلمان مشغول آماده سازى پيشنهادى هستند كه ايران را در برابر انتخاب دو راه قرار دهد. رايس در اين زمينه گفت ايران ميتواند راه انزوا از جامعه بين المللى و اقدام شوراى امنيت عليه خود را برگزيند و يا يك برنامه اتمى صلح آميز انتخاب كند كه مورد قبول جامعه جهانى باشد.