شوراى امنيت ِ سازمان ملل متحد پس از پايان مهلت به ايران

�ند. اولريش پيك مفسر صداى آلمان در اين مورد مى‌‌نويسد:

اگر گزارش آژانس بين‌المللى انرژى اتمى، در رئوس اصلى آن خوانده شود، مشخص خواهد شد كه در اين گزارش مطالب جديدی، خارج از آنچه در گذشته نيز در مورد ايران گفته مى‌شد، وجود ندارد. جمهورى اسلامى ايران به قطعنامه‌ى ۱۷۳۷ شوراى امنيت ِ سازمان ملل متحد در مورد برنامه‌هاى اتمي‌اش توجهى نكرده است. اين كشور ۳۲۸ سانتريفيوژ گازى در نطنز به راه انداخته و قرار است توسط آنها غنى سازى اورانيوم انجام شود و همچنين اين كشور در نظر دارد تا شمار سانتريفيوژها را تا ماه مه سال جارى به سه هزار عدد برساند و علاوه بر همه‌ى اين‌ها، ايران راكتور آب سنگين خود در اراك را، دست كم از نظر كمى توسعه داده است.

اما تنها اين اقدامات نگران كننده نيستند. موضوع نگران كننده اين است كه آژانس بين المللى انرژى اتمى، اعلام كرده است كه دقيقا نمى‌داند آيا تحقيقات ديگرى در ايران در زمينه طرح‌هاى اتمى وجود دارند يا نه و اين سازمان نمی‌تواند به دقت بگويد كه آيا طرح‌هاى اتمى ايران واقعا آن گونه كه سران جمهورى اسلامى ايران مى‌گويند براى مقاصد صلح آميز است يا براى تهيه بمب اتمی. گفتنى ست كه ايران بعضى از تاسيسات اتمى خود را در ابتدا به كارشناسان آژانس نشان نمى‌داد و در بسيارى موارد اجازه ورود به كشور را نيز به بسيارى از بازرسان آژانس نداد. اين اقدامات نشان از آن دارند كه احتمالا تحقيقات اتمى ايران فقط براى مصارف صلح آميز نيستند.

ديگر زمان آن رسيده كه ايران بفهمد بايد در عرصه‌ى جهانى همراه با بقيه فعاليت كند و نه اين كه در مقابل بقيه بايستد. اما اين نكته را هم نبايد از نظر دور داشت كه برقرارى تحريم‌هاى بيشتر عليه ايران دو خطر به همراه دارد: اول اين كه اين احتمال وجود دارد كه كشورهاى عضو شوراى امنيت به خاطر منافع شان با ايران، با اين قطعنامه موافقت نكنند و دوم اين كه ايران در جهان به عنوان قربانى غرب قلمداد شود و تبليغات رهبران اين كشور بتواند در سطح جهان موافقانى هم بيابد.

در چنين شرايطى به نظر مى‌رسد كه گفتگو با ايران و ادامه‌ى مذاكرات بهترين راه حل باشد. البته مذاكراتى بدون شرط. اين روش سبب مى‌شود تا به تدريج ايران دست از غنى‌سازى بردارد. در اين شرايط نه ايرانيان و نه غرب وجهه ى خود را از دست نخواهند داد. اين روش بسيار بهتر از شرايط سخت‌ترى ست كه مى‌تواند بوجود آيد، شرايطى چون خارج شدن ايران از ”ان پى تی” و يا حمله‌ى نظامى به ايران. اين در حالى ست كه حمله به ايران فقط در اين كشور باقى نمى ماند و مى‌تواند ابعاد وسيعى بيابد.