طالبان و ترور روحانيون ميانه رو
۱۳۸۴ تیر ۲۸, سه‌شنبه
شمار كشتگان روحانيونى كه در ميان مردم به ميانه رو مشهورند، تا كنون به ۵ نفر رسيده است. اين پنج تن از اعضاى شوراى علما بودند، شورايى كه ديدگاهى نزديك به اسلامى دارد كه رهبرى كنونى افغانستان موافق آن است. كشتن اين افراد اما طالبان را در ميان اقشار مذهبى افغانستان و نمايندگان آنها منزوى مى كند.
مفتى لطيف اله حكيمى، كه او را سخنگوى طالبان مى دانند، يك بار ديگربه روحانيون افغانستان هشدار داد و گفت، مبارزان طالبان هر روحانى اى را كه در هنگام وعظ موافقت خود را با انتخابات، دولت كنونى و يا نيروهاى ائتلاف بيان كند، به قتل مى رسانند. رهبرى طالبان با اين كار سعى در آن دارد تا روحانيون كشور را كه ديدگاهى نزديك به دولت كنونى افغانستان دارند، مرعوب سازد و امكان برگزارى انتخابات مجلس نمايندگان اين كشور را نيز كه قرار است در هجدهم ماه سپتامبر سال جارى برگزار شود، ناممكن كند.
اين دومين اقدام سراسرى طالبان در كشور است. اولين اقدام به هنگام برگزارى انتخابات رياست جمهورى در كشور در اكتبر سال گذشته ميلادى بود كه با شكست مواجه گشت. به نظر مى رسد كه اقدامات اخير طالبان و سوءقصد به جان روحانيون ميانه روى اين كشور، براى طالبان نتيجه اى معكوس به بار آورده است و سبب گشته تا اين رهبران مذهبى ميانه رو به هم نزديك تر شوند، فاصله ميان نيروهاى افراط گراى طالبان و مسلمانان ميانه رو بيشتر و بيشتر گردد و هواداران طالبان هر چه بيشتر در ميان توده ى مردم منزوى گردند.
نولاوى مطيع اله، امام جمعه ى مسجد بزرگ چمان، واقع در مرز پاكستان با افغانستان ، بر اين نظر است كه ترورهاى طالبان، جنايت است و افرادى كه به سوءقصد به جان رهبران مسلمان دست مى زنند بايد محاكمه شوند و به سزاى اعمال خود برسند. او مى گويد:
”اين ترورها نه فقط در خود افغانستان مذموم است، بلكه در سراسر جهان تاثيرى بسيار منفى مى گذارند. اين چه شرايطى ست كه برقرار شده. در كشور به رهبران مذهبى هم حمله مى شود و جان آنها در امان نيست.”
و آيت اله آصف محسني، با نظرى كارشناسانه از ديدگاه اسلام به اين ترورها مى نگرد و مى گويد: ”اگر كسى شخصى را كه دستش به خون ديگرى آغشته نيست به قتل برساند، مثل اين است كه همه ى مردم روى زمين را كشته است.”
طالبان آخرين دست و پاى مذبوحانه ى خود را مى زنند. تنها منطقه اى كه براى شان باقى مانده، جنوب و شرق افغانستان است كه به طور عمده پشتو نشين اند. مردم روستاهاى اين مناطق معمولا نظرى را اعلام مى كنند كه روحانى روستا ابراز داشته، اما ديگر چندى ست كه روحانيون اين مناطق نظرى مخالف آنها يافته اند و نها يافته اند.
در چنين شرايطى طالبان خوب مى داند كه اين روحانيون ميانه رو دشمن شماره يك آنها به حساب مى آيند، زيرا با از دست دادن مناطق شرقى و جنوبى كشور ديگر پشتيبانى براى شان باقى نمى ماند و آنها تبديل به گروهى راهزن مى گردند، كه ديدگاه شان نه با اسلام همخوانى دارد، نه با عدالت و برابرى.