طرح گسترش شوراى امنيت سازمان ملل در دست انداز رقابتهاى بين المللى

واقعيت اين است كه چهار كشور آلمان، ژاپن، هند و برزيل تصور ميكردند كه به كرسى نشاندن طرحشان مبنى بر داشتن كرسى دائمى در اين شوار به مراتب راحت تر از اين باشد كه در عمل با آن روبرو شدند. آنها حتى هرقدم خود را به دقت تنظيم كرده بودند كه اين رويا بدون دردسر به واقعيت تبديل شودو ميخواستند ابتدا راى آن اعضايى را كه فكر ميكردند به سادگى ميشود قانعشان كرد جلب كنند، سپس با حمايت آنها وزنه خود را سنگين تر نمايند. اما اكنون چنين به نظر ميرسد كه گويا تمام اين اميدها نقش بر آب شده اند. از يك سو از تعداد كشورهايى كه انتظار ميرفت از اين طرح حمايت كنند، يعنى كشورهاى آفريقايى كم شده. اين كشورها قصد داشتند در ملاقات چهارهفته پيش خود در ليبى برسر دو كشور به توافق برسند. اما اين امكان پذير نشد و آنها به همين رضايت دادند كه حداقل يك كرسى غيردائمى بدست آورند.

از سوى ديگر مخالفين طرح آلمان، ژاپن، هند و برزيل براحتى حاضر به خالى كردن صحنه نيستند و بر طرح خود پافشارى دارند. اين مخالفين عبارتند از ايتاليا، پاكستان، و مكزيك كه در طرح شان سخنى از بدست آوردن كرسى دائمى زده نشده.

البته هركدام از كشورهاى مخالف درحقيقت به مخالفت با رقيب منطقه اى اش برخواسته يعنى پاكستان دربرابر هند، ايتاليا درمقابل آلمان و مكزيك دربرابر برزيل. اما آنها در بحث هاى خود با سياست تمام استدلال هايى ميكنند كه بر اين رقابت سرپوش بگذارد.

كشورهاى سوئد و سويس حاضرند به پذيرفته شدن اعضاى دائمى تنها در صورتى راى موافق بدهند كه اين اعضا قابل عزل شدن باشند. از طرف ديگر چين كه روى مخالفتش در وحله اول با ژاپن است استدلال ميكند كه زمان اصلاحات اين چنينى هنوز نرسيده.

و بالاخره ‌آمريكا كه تابحال از اظهارنظر صريح خوددارى كرده بود، اكنون به روشنى اعلام كرده كه مخالف اينگونه اصلاحات است.

حال اين سوال مطرح است كه كدام يك از طرفين اين مشاجرات زودتر از ميدان بدر ميرود و كدام يك از آنها يك طرح جديد از آستين بيرون مياورد. چراكه به نتيجه نرسيدن اصلاحات در مهمترين نهاد سازمان ملل براى همه بدترين حالت است.