غروب ایمی واینهاوس، ستاره‌ای بزرگ با درخششی کوتاه
۱۳۹۰ مرداد ۲, یکشنبه
ایمی واینهاوس یکی دیگر از استعدادهای کمیاب موسیقی بود که در سن ۲۷ سالگی درگذشت و به این ترتیب به نام‌های بزرگی همچون جیمی هندریکس،جنیس جاپلین، برایان جونز، جیم موریسون و کرت کوبین پیوست که همه به هنگام مرگ ۲۷ سال داشتند؛ هر چند درگذشت ایمی واینهاوس اتفاقی نبود که بتوان آن را غیر منتظره دانست.
سال‌ها بود که همه شاهد دست و پنجه نرم کردن او با مواد مخدر و اعتیاد روز افزونش به الکل بودند. واینهاوس به شدت لاغر می‌شد و بدنش ضعیف؛ اما با این که بسیاری شاهد این شکستن بودند، هیچ‌کس نتوانست او را از این وضعیت نجات دهد.
آلبوم تصویری: وداع زودهنگام با ایمی واینهاوس
ایمی واینهاوس ۲۰ ساله بود که با آلبوم "فرانک" (Frank) نوید ظهور خواننده‌ای جوان با مدل مویی منحصر به فرد و آرایش ویژه چشمانش و از همه مهمتر صدایی زیبا را به طرفداران موسیقی داد؛ خواننده‌ای که با وجود سن کمش و موفقیتی که تنها با آلبوم نخستش به دست آورده بود، می‌توانست تا سال‌های زیادی طرفدارانش را با ترانه‌هایش همراهی کند.
واینهاوس در مصاحبه‌ای در همان زمان گفته بود: «من شروع به نوشتن ترانه کردم به عنوان کاری چالش‌برانگیز برای خودم تا ببینم آیا می‌توانم این کار را بکنم یا نه. البته موسیقی دیگری هم که من دوست داشته باشم گوش بدهم، نبود. من به موسیقی جاز و همینطور کار‌های ترانه‌سراهای بزرگی مثل جیمز تیلور و کارول کینگ گوش دادم. واقعا هیچ چیز نویی که به من بخورد و آن را دوست داشته باشم پیدا نکردم. برای همین شروع کردم به نوشتن ترانه‌های خودم با استفاده از تجربه‌هایم.»
سه سال بعد، در سال ۲۰۰۶ آلبوم "بازگشت به سیاهی" (Back to black) از ایمی واینهاوس به بازار آمد و چنان غوغایی به راه انداخت که در سراسر جهان در صدر جدول ترانه‌های پر فروش قرار گرفت.
"بازگشت به سیاهی" توانست پنج جایزه معتبر گرمی را از آن واینهاوس کند و ده میلیون نسخه از آن به فروش رفت. ترانه‌ی "Rehab" از این آلبوم شهرتی چشمگیر پیدا کرد؛ ترانه‌ای که حکایت از توان‌بخشی و رهایی از الکل دارد:
«آنها سعی کردند تا من را به توان‌بخشی بفرستند، من گفتم نه، نه، نه
خواستند من را به توان بخشی بفرستند، من نخواهم رفت، نخواهم رفت، نخواهم رفت»
واینهاوس با صدای خش‌دارش جزو بزرگترین استعدادهای کشف شده در سال‌های اخیر به شمار می‌رفت تا جایی که حتی بعضی از جمله دن ووتان، روزنامه‌نگار حوزه موسیقی او را با بیتل‌ها مقایسه می‌کردند: «او یک افسانه‌ی بریتانیایی محض بود، یکی از معدود ستاره‌های بریتانیایی موسیقی پاپ از زمان بیتل‌ها به بعد که به موفقیت جهانی رسید.»
واینهاوس یک بار خود را زنی سیاه در بدنی سفید توصیف کرده بود و صدای خش‌دارش انگار که برای موسیقی سول ساخته شده باشد.
سراشیب
اما سال ۲۰۰۷ سراشیب واینهاوس آغاز شد، او با مردی ازدواج کرد که خود معتاد بود و زندگی‌اش را بیشتر پشت میله‌های زندان سپری می‌کرد. حالا دیگر تصاویر جنجالی مختلفی از ایمی واینهاوس را می‌شد بر صفحه روزنامه‌های بریتانیا دید که حاکی از سقوط هر چه بیشتر این استعداد جوان به ورطه اعتیاد و الکل بودند.
دست‌اندرکاران تولید فیلم "ذره‌ای آرامش" از مجموعه فیلم‌های جیمز باند واینهاوس را برای خواندن ترانه‌ی این فیلم در نظر گرفته بودند، اما به دلیل وضعیت نامناسب جسمی او این فرصت نصیب جک وایت و آلیشا کیز شد.
بعد از مدتها دوری از صحنه موسیقی و گذاراندن دوره‌های توان‌بخشی، واینهاوس قصد داشت که در ماه ژوئن امسال تور تازه‌ای را آغاز کند و به روی سن بازگردد، اما در همان ابتدا مجبور شد تا کنسرتش را در بلگراد متوقف کند زیرا به جای صدا این تنها زمزمه‌های واینهاوس بود که به گوش تماشاگران می‌رسید و به وضوح دیده می‌شد که او کاملا مست روی صحنه حاضر شده است. سیگار کشیدن بی‌اندازه و استعمال کراک آسیب فراوانی به حنجره‌ی او وارد کرده بود.
خانه‌ی واینهاوس در شمال لندن همیشه در محاصره عکاسانی بود که از زنی به شدت لاغر و به ظاهر بیمار عکس می‌گرفتند که در حال تلو‌تلو خوردن بود.
مرگ ایمی واینهاوس در روز ۲۳ ژوئیه باعث شد تا دست کم در نهایت به گفته‌ی کارول کینگ، خواننده‌ی آمریکایی "آرامش را به دست بیاورد، هر کجا که هست."
SN/SA