فراخوان روزنامه ايتاليايى «ایل فولیو» در رابطه با مناقشه اتمى ايران

به نوشته‌ی این روزنامه تاکنون ۱۳۰ مفسر و تحلیل‌گر سیاسی که در بین آنها ۷۰ عضو پارلمان نیز وجود دارند در این فراخوان و اظهار نظر شرکت کرده و هریک دیدگاه‌های خود را بیان کرده اند.

ویتوریو امانوئل پارسی، استاد روابط بین‌الملل در دانشگاه کاتولیکی در پاسخ به فراخوان این روزنامه برای یافتن راه حل چالش با ایران، می‌گوید: «ما باید به جامعه‌ی ایران بپیوندیم و از نیروهای اصلاح‌طلب داخل کشور حمایت کنیم.»

او عدم راه یافتن ایران به شورای حقوق بشر سازمان ملل را نشانه‌ای کوچک اما مثبت خواند و بیان داشت: «فشارهای ثابت نتایجی را به همراه دارند.» این استاد دانشگاه در پاسخ به روزنامه‌ی «ایل فولیو» تحریم ایران را غیرممکن دانسته و می‌گوید: «نباید شوخی کنیم. نیاز ما به نفت وحشتناک است.»

امانوئل پارسی معتقد است باید توسط ابزار دیپلماتیک با ایرانیان گفتگو کرد و کوشش نمود تا این ارتباط به خصوص از طریق دانشگاه‌ها و جریان تبادل اطلاعات حفظ شود. او می‌گوید: «جامعه‌ی ایران مانند جامعه شوروی سابق نیست. مردم ایران این امکان را دارند که بدانند آنچه که غرب در حقیقت می‌خواهد، ثبات است.»

سرجو رومانو، دیپلمات ایتالیایی و سرمقاله‌نویس روزنامه‌ی «کوریر دلا سرا» که موافق گفتگو و مذاکره‌ی مستقیم با ایران است در پاسخ به روزنامه‌ی «ایل فولیو» می‌گوید: «گرچه نامه‌ی احمدی‌نژاد به بوش پر از چیزهای بی‌فایده بود اما به هرحال نشانه‌ای از گشایش است.»

او همچنین معتقد است پیش از اعمال هرگونه تحریم باید به ارزیابی احساسات مردم ایران پرداخت. او هشدار می‌دهد که ایرانیان هنوز خاطره‌ی کودتای آمریکایی- انگلیسی را در ایران فراموش نکرده‌اند. این دیپلمات برجسته ضمن اشاره به تحولات سیاسی در ایتالیا و روابط نزدیک دولت سیلویو برلوسکونی نخست وزیر سابق با ایالات متحده، معتقد است باید منتظر اقدامات رومانو پرودی، نخست وزیر جدید، باقی ماند.

رومانو مجددا تاکید می‌کند که این مشکل تنها توسط تهران و واشنگتن حل می‌شود. او می‌گوید: «اروپا باید به آمریکایی‌ها بفهماند که آنان باید به دولت احمدی نژاد تضمین‌های لازم را بدهند.»

از شخصيت‌هاى ديگرى که به فراخوان روزنامه‌ی «ایل فولیو» پاسخ داده، استفانو سیلوستری، مدیر موسسه‌ی امور بین‌الملل است.

او می‌گوید: «می‌توان با علایم کوچکی آغاز کرد و به تهران نشان داد که رییس جمهورش انسان قدرشناسی نیست. این کار را مثلا می‌توان با جام جهانی فوتبال شروع کرد. سپس اگر علائم امیدوار کننده‌ای از طرف ایران دریافت نشد، باید تحریم‌های کوچکی در نظر گرفته شود که البته اثرات جانبی روی مردم نداشته باشد. برای مثال تحریم تکنولوژی همانند مورد لیبی. پس از آن جامعه‌ی ایران می‌تواند بفهمد که گرایش و تمایل غرب گستاخانه نیست.» او در پایان می‌افزاید که غرب به دنبال به وجود آوردن سیستمی مبتنی بر ثبات و احترام متقابل است.

مريم افشنگ، گزارشگر صداى آلمان در رم