قاره در مصاف با جزیره

طی دو شب گذشته دور برگشت رقابتهای مرحله یک چهارم نهائی جام چمپین لیگ برگزار شد. تیم انگلیسی منچستر یونایتد در حالی که با نتیجه ۲ بر یک در دیدار رفت بازی را به آ اس رم واگذار کرده بود، در دیدار برگشت با نتیجه ۷ بر یک رم را ویران کرد. چلسی دیگر تیم بریتانیائی نیز در حالی که در دیدار رفت به تساوی یک بر یک دست یافته بود با نتیجه ۲ بر یک از سد تیم اسپانیائی والنسیا گذشت و به مرحله نیمه نهائی راه یافت. در دو دیدار باقیمانده، بایرن مونیخ در حالی که با تساوی ۲ بر ۲ در مقابل آ ث میلان از وضعیت مناسب تری برخوردار بود، در دیدار برگشت با گلهای «کلارنس زه دورف» و «فلیپو اینزاکی» با نتیجه ۲ بر صفر مغلوب شد. در آخرین دیدار از این مرحله نیز اف ث لیورپول در حالی که پیروزی ۳ بر صفر را در توشه خود داشت، با نتیجه یک بر صفر در مقابل تیم هلندی آیندهوون به پیروزی دست یافت.

نتیجه دیدارهای مرحله یک چهارم نهائی را می‌توان در یک جمله خلاصه کرد. یک تیم از قاره به مصاف سه تیم از جزیره می‌رود. با عبور آث میلان از سد بایرن مونیخ، این تیم اکنون تنها تیم قاره اروپا است که در مرحله نیمه نهائی در کنار سه تیم منچستر یونایتد، چلسی و لیورپول از جزیره انگلیس قرار میگیرد. اکنون این سئوال پیش می‌آید که آیا ما با پدیده نوینی در فوتبال با نام انگلیس روبرو هستیم. جواب این سئوال به وضوح منفی است. با نگاهی به وضعیت تیم ملی انگلستان در گروه نچندان قوی پنجم در رقابتهای راه یابی به جام ملتهای اروپا می‌بینیم که ملی پوشان این کشور با کسب یازده امتیاز از شش دیدار پس از تیم اسرائیل در رتبه سوم جای دارند. اگر هم این تیم به جام قهرمانی اروپا راه یابد، آیا می دانید چه زمانی برای آخرین بار، ملی پوشان انگلیس به عنوان قهرمانی اروپا و یا جهان دست یافتند. اما مهمتر اینکه این تیم در آینده نیز صاحب عنوانی نخواهد شد. دلیل آن نیز کاملا واضح است. ۶۵ درصد بازیکنان سه تیم منچستر یونایتد، لیورپول و چلسی را لژیونرهای خارجی تشکیل میدهند و استعدادهای انگلیسی به ندرت جائی در این تیم ها می یابند.

حال نگاهی بیاندازیم به وضعیت فوتبال در باشگاههای انگلیس. روزنامه اسپانیائی «ال موندو» در شماره امروز خود مینویسد که «هیچ کس نمی تواند با این فوتبال به رقابت بپردازد». اتفاقا این خود اسپانیائی ها بودند که در دهه نود و قبل از آنها هم ایتالیائی ها و بعضا باشگاههای پرتغال نیز با خرج سرمایه های گزاف ستارگان فوتبال را از سراسر جهان در تیم های خود جمع کردند. تیم کهکشانی رئال مادرید هنوز از عواقب این سیاست در رنج است.

حال در ادامه سیاست تاچریسم و جهانی سازی اقتصادی که پایش به فوتبال نیز باز شده، قرعه بنام انگلیس افتاده است. «رومان آبرامویچ» پانصد میلیون یورو در چلسی سرمایه گذاری کرده است و سرمایه گذاران آمریکائی چون «مالکوم گلیزر»، «جرج ژیلت» و «توم هیکس» نیز زیر بغل تیم های منچستر یونایتد و لیورپول را گرفته اند. اما شاید تنها نکته مثبت در فوتبال باشگاههای انگلیس این باشد که مربیان خارجی چون «خوزه مورینهو» سر مربی پرتغالی چلسی، «رافائل بنیتز» سر مربی اسپانیائی لیورپول و بالاخره «آرسن ونگر» سرمربی فرانسوی آرسنال در جزیره انقلاب و فوتبال ترکیبی و سرعتی را جایگزین سیستم «Kick and Rush» و یا «بنداز و برو» کردند.

یکی از تفاوتهای اصلی سیاست تیم های انگلیسی با سیاست اسپانیائی ها و ایتالیائی ها در این است که آنها در کنار ستارگان، استعدادها را نیز میخرند. در حالی که رئال مادرید ستارگانی چون بک هام، زیدان و یا رونالدو را بخدمت داشت، تیم آرسنال، «سس فاب رگاس» پانزده ساله را از بارسلونا خریداری و چلسی نیز برای «جان اوبی میکل» هجده ساله از نیجریه، ۲۴ میلیون یورو پرداخت میکند. رنالدو ستاره پرتغالی «منیو» نیز در حالی که بیست سال بیشتر نداشت به این تیم پیوست.

جزیره ای که زمانی مادر فوتبال بود بدون جریان داشتن پول و ستارگان از سراسر جهان مادربزرگی بیش نخواهد بود.

محمود صالحی (رادیو دویچه وله)