قطعنامه شوراى حقوق بشر در باره نقض حقوق بشر توسط اسراييل
۱۳۸۵ تیر ۱۶, جمعه
�سطينی‌ها را نيز به خاطر نقض حقوق بشر محكوم مى‌كرد.
تاسيس شوراى حقوق بشر سازمان ملل متحد اميدهاى بزرگى را برانگيخته بود، اما گويا اين اميدها چندان بجا نبودند، چون نخستين قطعنامه‌اى كه كشورهاى عضو اين شورا صادر كردند، در چارچوب همان سنت كميسيون حقوق بشر سابق مى‌گنجد: اين سنت كه قطعنامه‌ها بر پايه انگيزه‌هاى سياسى نوشته شوند و نه بر پايه دلايل مضمونى.
بار ديگر مناسبت صدور قطعنامه كشمكش‌هاى خاورميانه بود و بويژه بالا گرفتن بحران در نوار غزه. شوراى حقوق بشر به درخواست كشورهاى اسلامى‌اى كه عضو اين نهاد هستند، از اسراييل خواست كه به عمليات نظامى خود پايان دهد. سپس تصميم گرفت كه هياتی را به منطقه فلسطينى نشين بفرستد تا موارد نقض حقوق بشر به دست اسراييلى‌ها را بررسى كند.
به يقين مى‌توان گفت كه انتقاد به اسراييل بجاست، زيرا اسراييل با عمليات خود حقوق ملل را زير پا گذاشته و با اين كار حقوق بشر را پايمال كرده است: براى نمونه اسراييل، با ويران كردن كارخانه توليد برق و نيز پلهاى مهم، همه فلسطينی‌ها را مجازات كرده است. حمله هوايى يا زمينى نيروهاى اسراييلى به محله‌هاى غيرنظامى‌نشين هم از اين مقوله است: مردم خشونت مى‌بينند و صدمه مى‌خورند و اين نقض آشكار حقوق بشر است.
اما تنها اين موضوع نيست كه موجب بالا گرفتن بحرانى شده است كه هم اكنون شاهد آن هستيم: و در اين باره شوراى حقوق بشر خطايى قابل تامل مرتكب شده است: اين شورا يك كلمه در باره ربودن سرباز اسراييلى نگفته و در مورد حمله‌هاى موشكى فلسطينی‌ها به مناطق اسراييلى نيز سكوت كرده است. و بايست توجه كرد كه اين پيشامدها پيش از آنكه دولت اهود اولمرت تانكهاى خود را راهى نوار غزه كند، رخ داده است. و هر دوى اين اعمال با گذشتن از مرزهايى صورت گرفته‌اند كه تنها بخاطر اين در سطح بين‌المللى برسميت شناخته نشده‌‌اند كه هنوز حكومت فلسطين موجوديت نيافته است.
شايد بتوان در اين باره بحث كرد كه آيا چنين اعمالى را مى‌توان نقض حقوق بشر دانست يا نه، يا اينكه اينها را بايد اعمالى خصمانه خواند كه در چارچوب حقوق جنگ و حقوق بين‌الملل بررسى مى‌شوند. در اين مورد ديگر وظيفه شوراى حقوق بشر نيست كه به اين مسأله رسيدگى كند. و البته در اين صورت اين شورا از رفتار اسراييل هم ديگر نمى‌تواند انتقاد كند.
روشنتر بگوييم: هر دو طرف در اينجا قواعد بنيادين و كنوانسيون‌ها را نقض مى‌كنند و اگر نهادى چون شوراى حقوق بشر سازمان ملل متحد درست مى‌داند كه در اين ميان نظرى بدهد، بايست به خطاهاى هر دو طرف بپردازد. اما تا موقعى كه اين شورا متشكل از كشورهايى است كه خود ناقض حقوق بشرند، انتظار ديگرى نمى‌توان داشت، جز اينكه نخستين گامهاى خود را كج بردارد.