1. پرش به گزارش
  2. پرش به منوی اصلی
  3. پرش به دیگر صفحات دویچه وله

كنستانتين وكر Konstantin Wecker خواننده و نويسنده مبارز آلمانى

شيرين جزايرى۱۳۸۳ مرداد ۱۸, یکشنبه

كنستانتين وكر از چهره هاى معروف سنت ترانه و حكايت خوانى با پيانو در آلمان است. او زندگى پر فراز و نشيبى را پشت سر گذاشته و فعاليت هنرى اش همواره با نگرشى سياسى توأم بوده است. وكر از طرفداران جنبش صلح و از مبارزان پيگير جنگ و تبعيض در جهان است. او در ترانه هايش به مضمون هاى سياسى و اجتماعى مى پردازد. ترانه هاى عاشقانه او از احساسات انسانى، درد و رنج، عشق و دوستى سخن مى گويند.

https://p.dw.com/p/A6E8
عکس: AP

كنستانتين وكر Konstantin Wecker ترانه نويس و خواننده آلمانى ۵۷ سال پيش در نزديكى مونيخ به دنيا آمد. سنت ترانه خوانى را از پدر و پدر بزرگش فرا گرفته بود. در سن شش سالگى نواختن پيانو را آغاز كرد و در هشت سالگى ويلن مى نواخت. او خود مى گويد دوازده ساله بود كه احساس كرد چهارچوب تنگ خانه برايش كافى نيست و به تجربه در فضاهاى ديگر پرداخت و خود را از خانواده مستقل كرد. در كنار تحصيل در رشته فلسفه و روانشناسى در شروع سال هاى هفتاد اولين گروه موسيقى اش را پايه گذارى كرد. ترانه هايش را خود مى ساخت و در كافه هاى مختلف مى خواند. استعداد او در زمينه هاى مختلف كار هنرى قابل رويت بود.

از سال ۱۹۷۲ به تجربه كار هنرپيشگى پرداخت و در قطعات تئاترى و همينطور فيلم ايفاى نقش داشت. در همين سال ها بود كه اولين آلبوم ترانه هايش را منتشر كرد. آلبوم بعدى اش به نام «كافى واقعا كافى نيست» او را به شهرت بين المللى رساند. در سال ۱۹۷۸ در كنار كار موسيقى و ترانه خوانى، كتابش به نام «من مى خواهم مدتها زندگى كنم» را منتشر كرد كه شامل قطعات ادبى و متن هاى كوتاه بود. در اين سال او جايزه ترانه خوانى آلمان را دريافت كرد. مضمون ترانه هايش را انتقاد سياسى و اجتماعى و ديد عميق و طعنه آميز او نسبت به روابط حاكم در زندگى سرمايه دارى تشكيل مى دهند. در ترانه هاى عاشقانه اش روح حساس او را دربازگويى احساسات انسانى مى توان مشاهده كرد.

در سال ۱۹۸۰ كنستانتين وكر به توسكانا در ايتاليا رفت و بيش از ده سال در آنجا در كافه موسيقى شروع به كار كرد. در سال ۱۹۹۲ در رمانش به نام «بى كرانه» به اعتياد خودش اعتراف كرد. و در ۱۹۹۵ او به دليل مصرف مواد مخدر دستگير و به دو سال و نيم زندان و پرداخت جريمه زياد محكوم شد. او بعدها در اين باره گفت كه اين دستگيرى زندگيش را نجات داد.

كنستانتين وكر با شخصيت صادق و معترض خود در تمام سال هاى زندگيش فعاليت هنرى را با نگرشى سياسى دنبال مى كرد. در سال ۱۹۸۲ در يك سلسله كنسرت به نام «هنرمندان براى صلح» شركت نمود. شعر و ترانه حكايتى او به نام «ويلى» به يادبود دوستش كه در درگيرى با نئو فاشيست هاى آلمانى كشته شد، سروده شده است. در سال ۱۹۹۵ ابتكار و پشتكار او براى حمايت از اقليت ها به در يافت جايزه توخولسكى منجر شد.
در سال ۲۰۰۳ او با «جمعيت فرهنگى صلح» به نشانه اعتراض به احتمال شروع جنگ عليه عراق در آن زمان و هم چنين تبادل فرهنگى با اين كشور منزوى شده، راهى بغداد شد. تور هنرى او در بهار امسال به نام «بازنگرى طعنه آميز» نگاهى به ۳۰ سال فعاليت هنرى اوست. ترانه اخير او به نام «سرزمين پدرى» انتقاد شديد اما هنرمندانه به جامعه آمريكاست.
كنستانتين وكر به بى پرده از اشتباهات زندگى خود گفتگو مى كند. او توانست خود را از گرداب مواد مخدر برهاند. در اين باره مى گويد: دو راه بيشتر باقى نبود، مردن ويا دست كشيدن از مواد مخدر.او درباره اين دوره از زندگيش مى گويد كه كار هنرى اش از چهل تا پنجاه سالگى به خواب رفته بود.
آخرين كارهنرى او تئاتر موزيكال درباره نقاش معروف اتريشى هوندرتواسر است كه هم اكنون با استقبال بسيار زياد علاقمندان در آلمان به روى صحنه است.