كنوانسيون جهانى منع شكنجه هفده ساله شد

ارند. در اين ميان از دست سازمان هاى جهانى مدافع حقوق بشر چه برمى آيد و سازمان هاى جهانى تا چه حد مى توانند بر اين مسئله دردناك زمانه پيروز شوند و به شكنجه انسان ها خاتمه دهند؟

بيلان كار هفده ساله كنوانسيون جهانى منع شكنجه بسيار تاسف بار است. هنوز در ۱۳۰ كشور جهان شكنجه رواج دارد و به نظر نمى رسد كه اين روند به اين زودى ها به پايان رسد. سازمان هاى مدافع حقوق بشر در جهان، مثا سازمان گزارشگران بدون مرز، كشورهايى مثل سوريه، سودان، برمه و حتى تركيه را، هنوز از مهمترين كشورهايى مى دانند كه در آنها شكنجه اِعمال مى شود.

غربى ها مى گويند، اينها كشورهايى هستند كه به چنين اعمال خشونت آميزى عادت كرده اند، اما افشاى رويدادهاى اخير در زندان ابو غريب بغداد نشان داد كه شكنجه گران در ميان كشورهاى غربى نيز بسيارند. اين افشاگرى ها نشان دادند كه فقط مامور معذور بى مقام نيست كه شكنجه مى كند، بلكه فرماندهان عالى رتبه ارتش هم به اين كار دست مى زنند. اين افشاگرى ها نشان دادند كه در بالاترين مقام هاى سياسى نيز مى توانند افرادى باشند كه موافق شكنجه اند. هنوز جزئيات تحقيقات در مورد شكنجه در عراق فاش نشده اند و احتمالا هيچ گاه نيز فاش نخواهند شد. بايد گفت كه هنوز با وقايعى كه در زندان هاى گوانتانامو و ديگر زندان هاى مخوف سراسر جهان روى مى دهند، برخوردى جدى نشده است و هيچ تحقيقى در اين موارد انجام نگشته. در چنين شرايطى چگونه مى توان به پايان شكنجه در جهان، آن گونه كه كنوانسيون جهانى منع شكنجه به آن مى پردازد، اميدوار بود.

گويا سياستمداران در غرب چندان نگران اين شرايط نيستند. آنها به جاى انتقادهاى جدى به مسئولانى كه فرمان شكنجه داده اند، مى كوشند تا با يارى و هميارى آنها، دمكراسي، آزادى و حقوق بشر را در مناطق مختلف جهان نهادينه سازند. اما بايد دقت شود تا ايده دمكراتيك حقوق بشر، از طرف كسانى كه خود را ملزم به رعايت آن نمى دانند، تبليغ نشود، زيرا نتايجى معكوس به بار خواهد آورد.

افزون بر اين بايد يادآور شد كه با حربه دشمنى مذاهب نمى توان دمكراسى و آزادى براى جامعه اى به ارمغان آورد. اين مسيحيت و اسلام نيستند كه به دشمنى با هم برخاسته اند، بلكه فساد و ضعف هاى بشرى ست كه به برخوردهايى از اين دست مى انجامد.