كوتوله هاى جزيره فلورس، كشف جديد پژوهشگران ديرين شناس

�دن برخوردار بودند، براى مثال فيلها و يا موشهاى وحشى، سوار بر يك قطعه چوب.

ابزار سنگى ساده و پيش پا افتاده اى كه در مناطق ميانى اين جزيره يافت شده اند، نشان ميدهند كه، همچنين انسانهاى نخستين توانسته اند ۸۰۰ هزار سال پيش، از تنگه دريائى عبور كرده و بر جزيره فلورس، پاى گذارند. اما سال گذشته پژوهشگران، نشانه اى بسيار عجيبتر را يافتند. بقاياى موجودات انسان نمائى، كه حتى در سن بلوغ به بزرگى يك كودك بودند. Homo Floresiensis يك گونه جديد انسان نما، كه دانشمندان به محبت آنها را "هوبيت" مينامند. نامى كه به ناجيان كوچك اندام جهان، در فيلم ارباب حلقه ها داده شد.

اين موجودات يا به عبارتى Ebu Gogo ها بسيار كوچك بودند، همانند يك بچه خردسال. بدن آنها، از سر تا به پا با مو پوشيده شده بود. دستهاى دراز و يك شكم گرد همانند طبل و صورتى عارى از مو، از ديگر مشخصات آنها بودند. عبارت ابو گوگو به معناى" مادر بزرگيست، كه همه غذاها را ميخورد" زيرا، زمانيكه آنها از غارهاى خود به روستاها ميرفتند، هيچ ماده خوراكى اى از دست آنها به امان نبود. هميشه گرسنه بودند. اين موجودات قادر به تكلم بودند و دائمآ با يكديگر صحبت ميكردند.

اهالى روستاهاى اطراف غارهاى آهكى ليانگ بوآ در جزيره فلورس، داستانهاى بسيارى درباره اين موجودات تعريف ميكردند و تا كنون هيچكس اين قصه ها را جدى نميگرفت. تا اينكه، سال گذشته باستان شناسان و متخصصان علم ديرين شناسى در غارهاى ليانگ بوآ اسكلت يك زن يك مترى را از زير زمين بيرون آوردند كه، ۱۸ هزار سال پيش مرده بود.

يكى از پژوهشگران توضيح ميدهد: "آنچه ما يافتيم نمونه جديدى از گونه انسانى بود، كه در حالت بالغ خود، تنها بزرگى اى برابر يك متر دارد. كاسه جمجمه اين موجود، كوچكتر از استخوان جمجمه شامپانزه ها بوده و بنابراين حجم مغز آنها به اندازه يك پرتقال بزرگ است. هوبيتها، جثه اى به وزن ۲۵ كيلوگرم داشتند، يعنى همانند يك كودك ۳ ساله. "

آنچه كه علامتى ويژه به نظر ميرسد، پيش از همه كوچك بودن سر اين انسانهاى نخستين است، كه در بيمارى ژنتيكى نانيسم يا در اصطلاح كوتولگى به چشم نميخورد. هوبيتها برآمدگيهاى مشخص و بزرگى در بالاى ابروهاى خود داشتند و پيشانى آنها، بلافاصله بر فراز ابروها، به عقب رفته و خاتمه مييافت.

اگر در جستجوى نزديكترين بستگان هوبيتها بكوشيم، بايستى در شجره نامه انسان چندين شاخه به عقب بازگرديم.

به توصيف دانشمندان،"آناتومى اين گونه جديد، بيشترين شباهتها را با فسيلهاى تقريبآ يك ميليون و هفتصد هزار ساله Homo erectus نشان ميدهد، كه در گرجستان يافت شده اند. به نعمت ابزارهاى سنگى كشف شده در ديگر غارهاى منطقه، مشخص ميشود كه، پيشينيان هوبيتها دست كم ۸۰۰ هزار سال پيش، به جزيره فلورس رسيدند."

جمجمه هاى يافت شده، مخلوطى از نشانه هاى ديرين و علائم تكاملى عالى را، نشان ميدهند. اين تركيب، نشانه بارزيست، زمانيكه پستانداران در جزيره اى زندگى ميكنند كه در آن ميزان خوراك براى آنها كافى نيست. به اين ترتيب، رشد بيش از حد، به معناى ولخرجيست و كالرىهاى بيشترى براى رشد بدن به مصرف نميرسند. تنها چيزى كه عجيب به نظر ميرسد اين است كه، حجم مغز به نسبتى بيش از اندازه كاهش مييابد.

وقتى فكر كنيم كه آنها با مغز كوچك خود چه كارهائى را ميتوانستند انجام دهند، تعجب ميكنيم. آنها ابزار سنگى مورد نياز خود را ميساختند و بصورت جمعى زندگى ميكردند، تا به همراه هم به شكار بروند. آنها انسانهاى هوشمندى بودند كه، بصورتى موثر، از توانائى سخن گفتن با يكديگر، برخوردار بودند اما، مغز آنها تنها به بزرگى يك پرتقال بود.

نئاندرتالها در حدود ۳۰ هزار سال پيش از ميان رفتند و ما فكر ميكرديم كه از آن زمان تا كنون، برترين موجودات روى زمين بوده ايم. اينك ميدانيم كه، بستگان دور ما، پيش از ۱۳ هزار سال پيش و اگر بخواهيم داستانها را باور كنيم، زمانى بسيار پيشتر از آن، زندگى ميكرده اند. منحصر به فرد بودن ما، از بين ميرود، ما كره زمين را مدتى طولانى نيست كه در اختيار خود داريم.