مبارزه با توليد مواد مخدر در افغانستان

هنوز كشت خشخاش در افغانستان رونق دارد و زندگى بسيارى از مردم آن كشور از اين راه يعنى توليد ترياك ميگذرد، ولى طبق تحقيقى كه از طرف سازمان ملل متحد صورت گرفته در تمام ولايات كشور براى اولين بار پس از حذف حكومت طالبان كشت خشخاش كاهش يافته است. خانم دوريس بودن برگ رئيس دفتر مبارزه با مواد مخدر سازمان مل متحد در افغانستان هنوز در اينمورد ترديد دارد و ميگويد: » گام اول برداشته شده و اكنون بسيارى از كشاورزان منتظر آن هستند كه جامعه كشورهاى جهان به وعده خود عمل كند و ازاين كشور با دادن كمكهاى عمرانى حمايت نمايد، مخصوصآ در زمينه عمران كشاورزى.«
در حال حاضر سپاه ويژه وزارت كشور افغانستان دست اندر كار نابود كردن مزارع خشخاش در سراسر كشور با حمايت مالى و آموزشى سازمان ملل متحد و آمريكا و انگلستان و ساير كشورهائى است كه به افغانستان كمك مالى ميدهند.

ولى موفقيت اين اقدامات در سال آينده معلوم خواهد شد كه ذخيره ترياك و نيز پس انداز كشتكاران تمام شود. آقاى حبيب الله قادرى وزير مبارزه با مواد مخدر افغانستان ميگويد:
»براى اينكه كاهش توليد ترياك ادامه يابد بايد به كشتكاران كمك كنيم و به آنها گياهان ديگرى عرضه كنيم كه به جاى خشخاش كشت كنند و بايد به آنها وام بدهيم و براى محصولات جديدشان بازار پيدا كنيم. كار زيادى در پيش است، وگر نه كاهش توليد ترياك ادامه نخواهد يافت و سال بعد دوباره زياد خواهد شد.«
براى اجراى برنامه هاى پيش بينى شده براى كشتكاران افغانى طبق محاسبه آقاى قادرى مبلغ ۲۵۰ تا ۳۰۰ ميليون دلار لازم است. وى از جامعه بين المللى درخواست ميكند كه اين مبلغ را به صندوقى جداگانه براى اين منظور بپردازند، زيرا با كسب موفقيت دركار مبارزه با كشت خشخاش خيلى ها كه منبع درآمدشان تا كنون توليد ترياك بوده، ضرر ميكنند. خانم بودن برگ توصيه ميكند كه در اين راه فقط نبايد ضرر سوداگران بزرگ در نظر گرفته و جبران شود و در توضيح نظر خود ميگويد:
»عده زيادى خرده كشاورز و دلال و شاغل در كار حمل و نقل ترياك هم هستند كه ممر درآمد و زندگى خود را از دست ميدهند. بديهى است كه از اين نظر كاهش كامل توليد ترياك در مدتى كم براى اقتصاد كشور اثرات عميق خواهد داشت.«
درآمد سالانه كشت خشخاش و توليد ترياك در افغانستان بالغ بر سه ميليارد دلار ميشود كه قريب به نصف درآمد ملى اين كشور است. تا كنون بيشتر كشتكاران هدف اقدامات مبارزه كنندگان بوده اند، ولى بعقيده مآمورين سازمان ملل متحد و دولت افغانستان اين وضع بايد تغيير كند. آقاى قادرى در اين رابطه ميگويد:
»فقط مبارزه با كشتكاران دردى را دوا نميكند، و ما بايد با قاچاقچيان هم مبارزه كنيم. ما بايد اقداماتى عليه همه كسانى باجرا بگذاريم كه قانون شكنى ميكنند، چه آن شخص فردى ضعيف باشد يا قدرتمند.«
ولى هنوز مآمورين امنيتى افغانستان از آمادگى كامل براى مبارزه با دست اندكاران اصلى كشت خشخاش برخوردار نيستند، زيرا بيشتر صاحبان مزارع فرماندهان نيروهاى مسلح چريك يا خانهاى محلى هستند كه هم جنگجويان مسلح تحت فرمان دارند و هم نفوذ در سطوح سياسى كشور. اينست كه اگر بيش از حد قابل تحمل تحت نظارت مبارزان با مواد مخدر قرار بگيرند كار به زدوخورد تمام عيار ميكشد كه در آخر كار اغلب فاتح خود آنها هستند، نه نيروهاى دولتى.