محاكمه صدام حسين و گمانهايى درباره آينده عراق

روزنامه ى مستقل فرانسوى زبان Le Monde چاپ پاريس، در يكى از تفسيرهاى شماره امروز خود به مسئله مجازات ديكتاتور پيشين عراق مى پردازد و از جمله مى نويسد: “چگونه بايد يك مجرم را محاكمه كرد كه جرم او دست كم به همان اندازه ى «سلوبودان ميلوشه ويچ» رييس جمهور سابق صربستان و اسبق يوگوسلاوى ست؟ «عبدالعزيز الحكيم» رييس شوراى موقت حكومتى عراق در سخنان خود ترجيج مى دهد كه: صدام حسين بايد در عراق، در برابر يك دادگاه عراقى محاكمه شود. اما نظام قضايى عراق هيچ سنت جدى يى ندارند. آيا ويژگى و ميزان جنايت در اين مورد، فراخواندن يك دادگاه ويژه ى سازمان ملل را در بغداد با حضور قاضى هاى عراقى و بين المللى، بيشتر در دستور كار قرار نمى دهد؟ حتا اگر آمريكايى ها دادگاه بين المللى را به رسميت نشناسند، مى توانند با راه حلى اينچنينى واقعه اى را در تاريخ ثبت كنند”.

روزنامه ليبرال اتريشى Der Standard چاپ وين نيز در شماره امروز خود به مسئله شكل محاكمه ى ديكتاتور پيشين عراق و محل آن مى پردازد و از جمله مى نويسد: “دانلد رامسفلد وزير دفاع جمهوريخواه ايالات متحده مى خواهد به صدام حسين حق برخوردارى از يك اسير جنگى را بدهد و او را در عراق به محاكمه بكشاند. عراقى ها در آنجا مى توانند سركوبگر خود كه مزاحمى براى بوش پدر و پسر نيز بوده را محاكمه كنند. اين عمل براى پنتاگون روشى بزرگوارانه را به نمايش مى گذارد. پنتاگون روشى مانند پونتيوس پيلاتوس را به كار مى گيرد كه جايى برى هيچ نوع ايرادگيرى باقى نگذارد.

«جو ليبرمن» نامزد رياست جمهورى از حزب دمكرات نسبت به اين ماجرا بى پرده موضع مى گيرد و معتقد است كه صدام بايد در برابر يك دادگاه نظامى آمريكايى قرار گيرد و بى درنگ به مرگ محكوم شود. صدام حسين مى توانسته در برابر دادگاه بين المللى جزا نيز قرار گيرد، كه از سال ۲۰۰۲ ى ميلادى ، مانند محكمه ى يوگوسلاوى در لاهه قرار دارد. اين مناسب ترين راه حل وى بود، اما به اين شكل شكست مى خورد كه ايالات متحده اين دادگاه جزايى را به رسميت نمى شناسد”.

روزنامه ى آلمانى Neue Osnabrücker Zeitung نيز در تفسير امروز خود، خوش بينى پايان يافتن مشكلات امنيتى در عراق را با دستگيرى صدام حسين رد كرده و از جمله مى نويسد: “صدام حسين دستگير شده است، اما با وجود اين خشونت تروريستى پايان نمى پذيرد. اين مسئله ممكن است عده اى را رنجيده خاطر كند، اما در واقع محلى براى تعجب وجود ندارد. در واقعيت امر سلسله جنبان مقاومت در عراق كه به دست واحدهاى نظامى آمريكا نيفتاده است، بلكه يك فرارى منزوى دستگير شده كه ديگر يك ديكتاتور تشنه ى قدرت را به ذهن متبادر نمى كند كه منتقدان واقعى يا احتمالى خود را بيرحمانه مورد پيگرد قرار مى داد.

با اين دستگيرى نيروهاى ائتلافى به يك پيروزى روانى دست يافتند، نه اينكه در مبارزه با تروريسم به پيشرفتى نايل آيند. بسيارى از تروريستها اصلا ربطى به رژيم صدام حسين نداشته اند. آنها فقط عراق پس از جنگ را گستره اى مناسب براى مبارزه با ايالات متحده آمريكا و تمام جلوه هاى آن مى بينند. خالى كردن زمين زير پاى اين تروريستها احتياج به چيزى بيشتر از دستگيرى چند نفر دارد.

از آمريكا خواسته مى شود كه آمادگى خود را براى محاكمه ى صدام به دست عراقى ها نشان دهد. سپردن نه فقط وظايف امنيت كشور، بلكه همچنين خواست اعلام شده ى سپردن سريع قدرت سياسى به عراقى ها نيز ارتباطى تنگاتنگ با مسئله ى پيشگفته دارد. آمريكايى ها بايد پيش از هر چيز به كانونهاى بحرانى بپردازند كه ريشه ى همه ى معضلات منطقه خاورميانه در آنجا قرار دارد، يعنى مسئله فلسطين. اگر جايى وجود داشته باشد كه اساس صلح و دمكراسى منطقه به آن بستگى دارد، آن جا فلسطين است. براى تدابير و تلاشهاى جديد، لحظه ى مناسب ترى از پايان ديكتاتور وجود ندارد. اين بخت بزرگ را نبايد از دست داد”.