محروميتها و فرصتها
۱۳۸۳ آذر ۱۲, پنجشنبه
در كنفرانسى كه اخيرا در برلين برگزار گرديده، به اين مسئله پرداخته شده كه چگونه ميتوان به جوانان مناطق فقيرنشين كه بيشترشان را مهاجرين تشكيل ميدهند كمك كرد. در اين كنفرانس به مسائلى مانند شركت دادن اين جوانان در فعاليتهاى اجتماعى، ايجاد رقابت سالم براى بالا بردن توانايى هاى آنان، و هم چنين خود پديده مهاجرت و تبادل فرهنگها پرداخته شد.
خانم مارى لوئيز بك نماينده حزب سبزها در اين باره ميگويد:
”در بسيارى كشورها و همينطور هم در اينجا مهاجر بودن بشكل خودبخود با تعلق داشتن به يك قشر پايين جامعه گره خورده. و به اين ترتيب دو مشكل باهم تركيب ميشوند. يكى رانده شدن به حاشيه جامعه به عنوان خارجى بودن و ديگرى نداشتن شانس كافى براى دسترسى به امكانات آموزشى، كه اين خود به منزوى تر شدن اين جوانان ميانجامد”.
به همين دليل هم اين مهم است كه مددكاران اجتماعى و كسانى كه درزمينه كار با جوانان فعال هستند درتمام سطوح براى رفع مشكلات تلاش كنند. از ارتباط با ادارات گرفته تا داشتن رابطه زنده با اهالى محل و انجمن ها وگروههاى كوچك و بزرگ دست اندكار در مسائل جوانان و نوجوانان.
خانم بك معتقد است:
”شركت دادن جوانان يعنى دادن حق تصميم گيرى به آنها. طى سالهاى اخير تعداد بيشتر و بيشترى از جوانان در پروژه هاى مختلف شركت كرده اند. از دختر و پسر در فعاليتهايى مثل پروژه مبارزه با نژادپرستى، تبادل فرهنگها، كمك به محيط زيست در مناطق صنعتى ويا مثلا درست كردن فضاى يك خيابان و اين نوع فعاليتها به جوانان اين حس را ميدهد كه در روال زندگى نقش ايفا ميكنند. به همين خاطر ما فكر ميكنيم كه علاوه بر سازمانهاى جوانان كه دربسيارى كشورهاى اروپايى مانند هميشه نقش مهمى ايفا ميكنند، جوانان را از طريق كار در پروژه هاى گوناگون به سطوح سياسى وپارلمان اروپا كشيده و به عنوان افرادى كه در سهيم هستند، بكار گرفت.
مدير موسسه والتر ماى دربرلين آقاى هارتموت بروكه كه يك روانشناس اجتماعى است به بخشى از شهر آگسبورگ اشاره ميكند كه در شرايط بسيار بدى بسر ميبرند. در آنجا اهالى محل مانند ساير محلات تصميم ميگيرند كه كدام پروژه ها براى بهبود شرايط زندگيشان انجام پذيرد. و در اين محل مهمترين مسئله گذار جوانان از مدرسه به كار و شغل يابى بود.”
اين البته تنها يك نمونه از موارد بسيارى است كه در پروژه هاى محلى به مسائل جوانان پرداخته ميشود. نياز در تمامى زمينه ها وجود دارد. خانم مارى لوئيز بك معتقد است كه جامعه فعلى در ارتباط با مسائل جوانان درآستانه يك دگرگونى است. او ميگويد:
” خانه هاى جوانانى وجود دارند كه ديگر روحيه زنده اى در آنها به چشم نميخورد. ما سعى كرديم جدا از اين خانه ها و يا مراكز ورزشى موجود، يك پارك ورزش بسازيم كه جوانان تا ساعت ده شب بدون آنكه مجبور به داشتن كارت عضويت باشند از آنجا استفاده كنند. اين محل به پاتق جوانان تبديل شده و جوانان مهاجر زيادى هم به آنجا ميايند. تنها مشكل ما اين است كه بيشتر آنها پسر هستند و ما كمتر موفق به انجام پروژه هايى با كمك دختران ميشويم.”
براى از ميان برداشتن اين مشكل انجمن اين محله برلين دست به يك ابتكار جالب زده و از زنان بويژه زنان و دختران مسلمان براى شركت در يك صبحانه دعوت كرده تا آنان را با پروژه اى به نام ” پيشرفتها و شانسها” آشنا كند. خانم بك با خوشحالى از نتايج بزرگ يك ابتكار كوچك ميگويد:
”با انجام اين مراسم صبحانه ما موفق به يافتن ارتباطات زيادى با دختران شديم و آنها اين فرصت را پيدا كردند كه با ما درباره مسائلشان و مشكلات و كمبودهايشان حرف بزنند. و ما بدنبال راه حلى براى اين مشكلات رفتيم. به عنوان مثال براى آنكه براى اين دختران امكان شنا در يك استخر را بوجود آوريم، با يكى از استخرها قرار گذاشتيم كه اين استخر دوساعت اول صبح را فقط به زنان اختصاص بدهد.”
خانم بك معتقد است براى بكار گيرى توانايى ها و استعدادهاى جوانان بويژه جوانان مهاجر راه هاى بسيارى وجود دارد. اين مهم است كه كدام انسانها و با چه انگيزه هايى گردهم بيايند و براى اين مشكلات چاره اى بيانديشند.