مراسم سالگرد آزادى بازداشتگاه آوشويتس
۱۳۸۳ بهمن ۹, جمعه
روزنامه »ويسبادنر كورير«(Wiesbadener Kurier) منتشره در شهر ويسبادن آلمان در اينباره چنين نوشته است: هيچگاه نبايد فراموش شود، بلكه بر عكس هميشه بايد در ياد و فكر انسانها باقى بماند، آنهم نه تنها ۶۰ سال پس از آزادى اسراى اردوگاه مرگ. كافى نيست كه فقط ياد گذشته و تعداد بيشمار قربانيان را زنده نگاه داريم، بلكه بايد زمان حال را هم ديد. نتيجه اى كه از يادبود آن وقايع بايد گرفته شود اينست كه آن اعمال هرگز نبايد تكرار شود. اين مسئله در زمانى كه باز هم در قاره اروپا كنيسه هاى يهوديان محتاج حفاظت پليس هستند تا چه حد آنى و مسئله روز است؟ آنهم در حاليكه نازيها در پارلمانهاى ايالتى آلمان عضويت دارند و همان شعارها را سر ميدهند كه جانيان آن زمان ميدادند.
روزنامه فرانسوى »ليبراسيون«(Libération) چاپ پاريس در همين مقوله چنين آورده است: وقتى در قرن بيستم در قلب قاره قديم اروپا كارهائى دور از قدرت تصور بشر صورت ميگيرد، كه نام آنرا »حل نهائى« يعنى نابود كردن يك قوم و ملت ميگذارند، كلماتى مانند فرهنگ، اخلاق، يادبود، عقل و انسانيت چه معنائى خواهند داشت؟ اين مفاهيم چه حفاظت و امنيتى به انسانها عرضه ميكنند وقتى كه جنايات منبعث از جنون ناسيونال سوسياليستى در ابعاد صنعتى صورت ميگيرد، و بعد جوامع ديگر خارج از آلمان هم به ان تآسى ميكنند؟ بازماندگان آن فاجعه سعى كردند آن وقايع دور از عقل بشر را بازگو كنند، ولى وقتى كه آخرين افراد اين گروه دار فانى را ترك گويند، چه كسى اين خاطرات را با تعريف و بيان زنده نگاه خواهد داشت؟