مراسم گشایش بازی‌های المپیک: تصویری از چین
۱۳۸۷ مرداد ۱۹, شنبه
مراسم گشایش، فوق‌العاده و پرعظمت بود. این مراسم بزرگ‌ترین و نیز گران‌ترین مراسم گشایش در تاریخ المپیک بود. ژانگ یمو استاد طراح این مراسم، از رنگ‌ها و اشکال، فضای مستی‌آوری آفرید. و چین آن چیزی را نشان داد که هیچکس با چنین کمالی بر آن مسلط نیست: سازماندهی و هدایت انسان‌های پرشماری که پس از سال‌ها آماده‌سازی توانستند بازده حیرت‌آوری داشته باشند و هر یک به عنوان پیچی کوچک در یک ماشین غول‌آسا، این تصاویر زیبا و رنگین را بیافرینند.
چنین مراسم گشایشی، نمایش درخوری است برای کشوری که می‌خواهد موفقیت سیستم عجیب موثر خود را نمایش دهد. ترکیبی از تکنیک‌های سلطه‌ی کمونیسمی اقتدارگرا با نیروی افسارگسیخته‌ی کاپیتالیسم.
مراسم گشایش نشان می‌دهد که چین از چه توانایی‌هایی برخوردار است: سازمانی، هنری و تکنیکی. بیش از ۸۰ رییس دولت در ورزشگاه «آشیانه‌ی پرنده» پکن، احتمالا مانند میلیاردها بیننده‌ی تلویزیونی در سراسر جهان، نتوانستند مسحور این مراسم نشوند.
چین از نظر محتوایی، خود را غیرنظامی نمایش داد. در کانون این نمایش، نمادهای صلح قرار داشت. این نمادها باید می‌گفتند: ببینید ما بزرگ و قدرتمندیم، ولی هیچکس نباید از ما بترسد. شاید برای جهان بیرونی این مساله درست هم باشد، دست‌کم در میان مدت. زیرا چین به همه‌ی انرژی خود برای اقدام تعلیمی درونی نیازمند است. ولی آن کسانی باید بیم داشته باشند که از این اقدام تعلیمی سرپیچی می‌کنند. آن‌هایی که نمی‌خواهند بخشی از این ماشین باشند. دگراندیشان، ناراضیان، وکلای حقوق‌بشر، از لایه‌ی حاکم دانه‌های درشتی که مخل سیستم هستند. اینگونه افراد در ماه‌های گذشته به شدت تحت پیگرد بودند.
میزبانان، بازی‌ها را تحت این شعار قرار داده‌اند:« یک جهان، یک رویا». این شعار با شعاری از حوزه‌ی اقتصاد تمایز دارد: درباره‌ی پروژه‌ی مشترک چین با کشورهای خارجی و به خاطر تفاوت در علایق به طنز گفته می‌شد: «در یک تختخواب خوابیدن، ولی رویاهای مختلف داشتن». به خلاف رهبری چین، دست‌کم چند تن از دولتمردان میهمان و بسیاری از تماشاگران در سراسر جهان آرزو می‌کردند که چین درهای خود را بگشاید. چینی که مسئولانه وارد جامعه‌ی جهانی شود و بخش‌ناپذیری حقوق بشر را به رسمیت بشناسد.
و شاید این بازی‌ها این نیرو را داشته باشند که چنین رویایی کمی به تحقق خود نزدیک‌تر شود. هنگامی که اخگر شور و شوق بجهد و نمایشی سرد و کامل، به یک میهمانی شاد تبدیل گردد. و هنگامی که حزب کمونیست چین چنین چیزی را تاب‌آورد، بدون اینکه به واکنش‌های کنترل جنون‌آسا و کژپنداری فروغلتد.
Matthias von Hein / رادیو دویچه وله