مردم واقعا زجر ميكشند

او ميگويد، مشكل بچه هايمان بودند. بخاطر حفاظت از جان آنها مجبور شديم اينجا يك خانه بخريم. من اينجا بيكارم و از اندوخته هايمان ميخوريم و هر چند وقت يكبار براى سركشى از خانه مان به بغداد ميروم. چندى پيش ده روز در آنجا از خانه بيرون نرفتم. در هر خيابانى خطرى در كمين است و بهمين خاطر هم خيلى زود، دوباره به عمان برگشتم.

جبرى مجبور شد بيش از ۱۰۰ هزار دلار براى آزادى پسر سيزده ساله اش به آدم ربايان بپردازد و اكنون پسرش در عمان به يك مدرسه خصوصى ميرود و دختر هجده ساله اش هم دانشجوى رشته دارو سازى است.

او ميگويد، مردم واقعا زجر ميكشند. هر بار كه با اقواممان در بغداد تلفنى صحبت ميكنيم، خبر كشته شدن، انفجار و يا ربودن شدن فرزند اين يا آن آشنايانمان را به ما ميرسانند. مردم در بغداد روزانه دو ساعت برق دارند و روزى نيست كه درگيرى، تيراندازى و انفجارى رخ ندهد.

پرفسور جبرى در مورد انتخابات روز سى ام ژانويه ابراز اميدوارى ميكند و ميگويد كه ما عراقى ها همواره در كنار هم بخوبى زندگى كرده ايم و هيچ تفاوتى بين سنى و شيعه و كرد وجود نداشته است. او ميگويد، ببينيد همسر من سنى است و من شيعه هستم و به اين خاطر ما هيچ وقت مشكلى با هم نداشته ايم.

در مورد آمريكائيان او تمايل به حرف زدن ندارد. با كمى اصرار ميگويد:« در آغاز رفتار خوب بود. ما رابطه خوبى با آمريكائيان داشتيم. ما فكر ميكرديم كه آنها ما را از سلطه رژيم صدام آزاد خواهند كرد. پس از شش ماه ورق برگشت. مردم از آمريكائيان متنفرند. اگر آمريكائيان از عراق بيرون بروند، فكر ميكنم كه اوضاع كمى بهتر شود».

جبرى نسبت به بهبود اوضاع خوش بين است و ميگويد:« اوضاع تا دو سال ديگر درست ميشود. عراق داراى پتانسيل بزرگى در زير و روى زمين است. ما افراد باهوش، زياد داريم كه ميتوانند برنامه ريزى كنند. اگر آنهائى هم كه در خارج هستند به كشور برگردند، با كمك يكديگر اوضاع درست خواهد شد و آمريكا هم ديگر عراق را بمباران نخواهد كرد.