ممنوع‌الورود شدن چند دانشجو به دانشگاه اميركبير / گفتگو با على عزيزى
۱۳۸۵ آذر ۷, سه‌شنبه
در ارتباط با همين موضوع و نيز اعمال فشارهاى گوناگون بر دانشجويان طى ماه‌هاى اخير، امروز در محل دفتر سازمان دانش‌آموختگان ايران «ادوار تحكيم وحدت» مصاحبه‌اى مطبوعاتى برگزار شد كه در آن ۳ دانشجوى ممنوع الورود به دانشگاه صنعتى اميركبير، على عزيزى، عباس حكيم‌زاده و مجيد توكلى نسبت به حكم صادره از سوى مديريت دانشگاه اعتراض كردند.
على عزيزى نايب رييس انجمن اسلامى دانشجويان دانشگاه اميركبير، در رابطه با حركت اعتراضى دانشجويان اين دانشگاه و نيز كنفرانس مطبوعاتى امروز، به پرسش‌هاى ما پاسخ داده است.
مصاحبه‌گر: بهنام باوندپور
آقای عزیزی، ممکن است بفرمایید تجمع دانشجویان دانشگاه امیرکبیر در روزهای شنبه و یکشنبه گذشته که در اعتراض به ممنوع‌الورود شدن شما و دوتن دیگر از دانشجویان شکل گرفت، چه نتیجه‌ای داشت؟
على عزيزى: تجمعی که دانشجویان شکل دادند، یک هدف داشتند و قصدشان این بود که به مدیریت دانشگاه بفهمانند که اراده‌ی دانشجویان وقتی در کار باشد و دانشجویان درخواستی داشته باشند و عمل نشود، خودشان در صحنه می‌ایستند و به خواست‌شان جامه عمل می‌پوشانند. این یک پیامی بود برای مدیریت دانشگاه در روزهای شنبه و یکشنبه که مدیریت دانشگاه احساس نکند آنچه پشت میزش تصمیم می‌گیرد می‌تواند اجرا بکند.
آقای عزیزی، علت اصلی ممنوع‌الورود شدن شما و آقایان حکیم‌زاده و توکلی به دانشگاه چه مواردی عنوان شده؟
على عزيزى: بعضی از نکات هست که ما بارها به آن اعتراض کردیم و آنها را حقوق بدیهی و اولیه خودمان می‌دانیم. از جمله این نکات این است، انجمن اسلامی دانشجویان که غیرقانونی خوانده شد و ساختمان آن توسط مدیریت دانشگاه تخریب شد، این کار یک کار غیرقانونی بود که ما به آن اعتراض کردیم. یعنی با توجه به همین ظرفیت‌های قانون اساسی موجود و همین آیین‌نامه‌ها و دستورالعمل‌ها مدیریت دانشگاه حق نداشت بخاطر ایراد در یک انتخابات بیاید آن تشکل دانشجویی را غیرقانونی اعلام بکند و ساختمان آن را تخریب بکند. ما به اینها اعتراض کردیم و پای خواسته‌های خود و دانشجویان ایستادیم، با فعالیت‌هایی که می‌کردیم، با فعالیت‌های روشنگرانه‌ای که می‌کردیم، با نشریات دانشجویی که منتشر می‌کردیم. همه‌ی اینها دست به دست هم داد تا اینکه دانشگاه سرانجام از آنجا که دید پروژه‌ی محدود کردن فضای دانشگاه را نمی‌تواند اجرا بکند، پس آسانترین راهی که دید اینکه ما را به دانشگاه ممنوع‌الورود بکند، شاید در ملک شخصی‌اش بتواند احساس آرامش بکند.
آیا قانونا می‌شود از ورود دانشجویی، فرضا مثل شما كه یک ترم از تحصیل از محروم شده، به دانشگاه جلوگیری کرد؟
على عزيزى: واقعیت‌اش این است که هیچ دستورالعملی و هیچ آیین‌نامه‌ای وجود ندارد که براساس آن رییس دانشگاه ورود دانشجویان را به دانشگاه ممنوع بکند، چون دانشگاه تنها محل سرکلاس رفتن نیست، دانشگاه محلی‌ست که پروژه‌های تحقیقاتی و عملی در آن انجام می‌شود و اینها مشمول زمان نمی‌توانند بشوند و به دستور رییس دانشگاه نمی‌توان اینها را متوقف کرد. من خودم الان درگیر یک پروژه‌ی تحقیقاتی هستم که این پروژه به دلیل ممانعت از ورود من به دانشگاه و در پی‌اش عدم توان من برای پیگیری آن متاسفانه انجام آن متوقف شده. مدیریت دانشگاه فقط و فقط بخاطر فعالیت‌هایی که ما می‌کنیم، اینکه خواسته‌های دانشجویان را پیگیری می کنیم و به مدیریت دانشگاه انتقاد می کنیم، تصمیم می‌گیرد ورود ما را به دانشگاه ممنوع بکند.
آقای عزیزی، امروز در مصاحبه مطبوعاتی شما و همفکرانتان در دفتر «ادوار تحكيم وحدت» مطرح شده که کمیته انضباطی در تماس با خانواده‌ی دانشجویان و اعمال فشار روانی بر آنها، دانشجویان را تهدید به اخراج می‌کند. ممکن است نمونه‌هایی را بربشمرید که کمیته انضباطی چگونه این کار را انجام می‌دهد؟
على عزيزى: کمیته انضباطی می‌آید سوءاستفاده می‌کند از بی‌اطلاعی خانواده‌ها نسبت به آیین‌نامه‌ها و قوانین موجود، و با کاربرد الفاظ دوگانه و مبهم در آنها ایجاد ترس می‌کند. بعنوان مثال، به آنها می‌گوید دانشجوی شما یا پسر شما در دانشگاه فعالیت می‌کند و یا در دانشگاه حضور دارد، مخل نظم شده، اخلالگر شده و به دنبال ایجاد یک شورش است. یا اینکه به آنها می‌گوید، آنها از دانشگاه اخراج شده‌اند و این «آنها از دانشگاه اخراج شده‌اند» را استناد می‌کند به اینکه من گفتم یک ترم از دانشگاه محروم بشوند. یعنی عملا بجای اینکه بگوید وضعیت تحصیلی‌شان معلق شده، می‌گوید آنها اخراج شده‌اند و یا اینکه می‌گوید، این کارها را بخواهند ادامه بدهند، قطعا دانشگاه آنها را اخراج می‌کند. حکم پیش از عمل برای آنها صادر می‌کند و به آنها می‌گوید تصمیم با دانشگاه‌ست و آنچه دانشگاه بگوید همان است. و اکثر خانواده‌ها بخاطر اینکه اطلاع ندارند از این مسایل، خب، این بار روانی شدیدی برای آنها می‌شود.
در کنفرانس مطبوعاتی امروز، همچنین مطرح شده که حضور و انتصاب دکتر رهایی به مقام ریاست دانشگاه، آغاز فصل جدیدی از برخورد به فعالان دانشجویی بوده. ممکن است بفرمایید چه مسایلی شما را به این نتیجه رسانده؟
على عزيزى: جناب دکتر رهایی از وقتی شدند رییس دانشگاه، اصلا رویه و نوع نگاه آنها به دانشگاه و فعالیت‌های دانشجویی تغییر کرده. ولی این فقط مشمول فعالیت‌های سیاسی نشده، فعالیت‌های دانشجویی وقتی مورد تهدید و محدودیت قرار گرفت، اینها بچه‌ها را به این نتایج رساند که این فصل نوینی در فعالیت‌های دانشجویی‌ست. چون علاوه بر فعالیت‌های سیاسی که در پیکان برخورد شدید مدیریت دانشگاه قرار گرفته، فعالیت‌های صنفی که هیچ رنگ و بوی سیاسی ندارد و صرفا در محدوده‌ی صنف دانشجو مطرح می‌شود یا فعالیت‌های فرهنگی و هنری که اینها اصلا هیچ پیکان مخالفت یا اعتراضی به دانشگاه ندارد و یکسری فعالیت‌های نرم که در چارچوبهای فعالیت‌های فرهنگی و هنری می‌گنجد، متاسفانه مدیریت دانشگاه اینها را هم برنمی‌تابد، و از طرف دیگر دیده می‌شود که برخی نهادها که همیشه عامل تهدید فضای دانشگاه بوده‌اند، بودجه‌هایشان چندین برابر می‌شود و همه‌گونه امکانات در اختیارشان قرار می‌گیرد، برای اینکه در دانشگاه فعالیت کنند.