ناتو و ماموريت احتمالى آن در عراق

اين كه ناتو در عراق چه نقشى را برعهده گيرد هفته هاى آينده روشن خواهد شد. جورج بوش، رئيس جمهور آمريكا ظرف هفته هاى آينده سه بار با متحدان خود در ناتو ديدار خواهد داشت. يكبار به مناسبت شصتمين سالگرد حمله نورماندى، يكبار در چارچوب همايش سران و رهبران كشورهاى موسوم به G8 و يكبار هم در چارچوب همايش عالى ناتو در استانبول.

البته بايد يادآور شد كه ناتو هم اكنون نيز در عراق حضور دارد. ناتو در مركز استراتژيك South Central از نيروهاى لهستانى حمايت و پشتيبانى ميكند. حضور ناتو در اين منطقه توسط هر ۱۹ عضو آنزمانى ناتو در سال ۲۰۰۳ اتخاذ شده بود.

اين پرسش كه آيا ناتو اقدام به افزايش دامنه و گستره فعاليت خود در عراق بنمايد يا خير از نظرگاه لرد روبرتسون، رئيس پيشين پيمان ناتو منوط به قطعنامه سازمان ملل است. وى ميگويد:

“ما براى حضور نظامى ناتو در بوسنى، بر پايه قطعنامه سازمان ملل عمل كرديم. در كوزوو در ابتدا نه، ولى آنگاه اعزام نيروهاى ناتو براى ايجاد ثبات در اين منطقه متكى بر قطعنامه سازمان ملل بود. قطعنامه ويژه سازمان ملل در مورد افغانستان نيز بنيان ماموريت نيروهاى پاسدار صلح بين المللى در آن كشور بود. و اكنون نيز همه در اين نكته اتفاق نظر دارند كه براى واگذارى قدرت در روز ۳۰ ژوئن نياز به يك قطعنامه سازمان ملل است. ناتو بر اساس و در چارچوب تصميم سازمان ملل عمل خواهد كرد...”

در نيويورك هم اكنون با شتاب فراوان مسئولان سرگرم تهيه يك چنين قطعنامه اى هستند. اما تمايل آمريكا مبنى بر وانهادن بخشى از فشار عراق بر دوش ديگر اعضاى ناتو همچنان مطرح است. وزير دفاع سابق آمريكا ويليام كوهن در اينباره اما چنين نظرى دارد:

“مسئوليت اين كار تنها با آمريكا نيست بلكه با همه ملل آزاد است كه هم اكنون شاهد تحولات عراق هستند و ميبينند كه در صورت غرق شدن عراق در گرداب جنگ داخلى و هرج و مرج چه روى خواهد داد.”

وزير سابق دفاع آمريكا ابراز خوش بينى كرده و معتقد است كه كشورهاى فرانسه و آلمان در تصويب يك چنين قطعنامه اى كارشكنى نخواهند كرد. فرمانده سابق نيروهاى نظامى آمريكا در اروپا، ژوزف رالستون يك گام فراتر نهاده و اعلام نموده است كه هرگاه پيمان ناتو با ۲۶ عضو امروزين خود نسبت به حضور نظامى در عراق تصميم بگيرد، آنگاه كشورهايى ديگر نيز سياست و روش خود را به فراخور تغيير خواهند داد.