نتيجه نشست ناتو در استانبول

مفسر روزنامه “هانوفرشه آلگماينه تسايتونگ Hannoversche Allgemeine Zeitung” در باره اين نشست چنين قلم زده است: “هنگامى كه خوشحالى تصنعى در باره وحدتى كه در استانبول به نمايش گذاشته شده بود، تمام شد، ناتو بايد سريعا به اين پرسش پاسخ گويد كه چگونه مى خواهد ماموريت افغانستان را با موفقيت به انجام برساند. اگر قرار است كه ناتو اين ماموريت را با جديت پى نگيرد بهتر است به پايان دادن آن بيانديشد. چون پيشبرد نيمه كاره اين ماموريت نه به سود انسانها و صلح در افغانستان است و نه به سود خود ناتو. در اين لحظه به نظر مى رسد كه همه چيز نشانگر ادامه كار ناتو به گونه اى نامطمئن در هندوكش است. دليل آن هم روشن است: برخى از اعضاى قدرتمند ناتو، از جمله آلمان، از اينكه نيروهايشان در افغانستان در حال خدمت اند استفاده مى كنند تا از شركت در ماموريت ناتو در عراق سر باز زنند. متاسفانه آنها بدين ترتيب جلوى پيشرفت سياسى عراق را مى گيرند. هم هنگام آنها به اين شك دامن مى زنند كه آيا ناتو هنوز مى خواهد و در اين موقعيت هست كه به جامعه ملل براى اجراى قطعنامه هاى سازمان ملل كمك كند.”

و سرانجام در روزنامه “نوردوست تسايتونگ Nordwest-Zeitung” چاپ اولدنبورگ در اين باره مى خوانيم: “دست كم يك نفر بود كه نمى خواست ادعا كند كه نتيجه نشست كاملا خوب بوده است. نخست وزير بريتانيا تونى بلر در باره نشست عالى سران كشورهاى عضو ناتو در استانبول گفت مفهومى ندارد كه بياييم و ادعا كنيم كه اختلاف نظرهاى گذشته از ميان رفته اند. در حقيقت هم كشورهاى عضو پيمان آتلانتيك شمالى ناتو بر سر موضوعهاى بزرگ به توافقى نرسيدند. با اين همه دستاوردهايى كوچك در اين نشست سه روزه وجود داشتند. رييس جمهور فرانسه ژاك شيراك بار ديگر فرصت يافت تا خود را به عنوان سرسخت ترين رقيب بين المللى جورج بوش نشان دهد. در ديدار سران هشت كشور صنعتى جهان نيز شيراك نشان داد كه حتى در آنجايى كه صدراعظم آلمان گرهارد شرودر از خود انعطاف نشان مى داد، حاضر به كوتاه آمدن نيست. اگر اين درگيريها تا اين اندازه جو سياسى ميان اروپا و امريكا را تحت الشعاع خود قرار نمى داد، مى شد به راحتى نشست و خود را با تماشاى دشمنيهاى مردان با هم سرگرم نمود.”