نخستين مناظره ميان دو نامزد اصلیِ رياست جمهوریِ آمريکا
۱۳۸۳ مهر ۹, پنجشنبه
امشب نخستين مناظره ميان دو نامزدِ اصلیِ رياست جمهوری آمريکا جلوی چشم ميليونها بينندهء تلويزيون برگزار می شود؛ مناظره ای که از هم اکنون عده ای از مفسران معتقدند شانس رياست جمهوری جان کری بدان وابسته است. اگر او اين مبارزه را ببازد، ديگر جلو افتادن از رقيب اش کار آسانی نخواهد بود. قواعد اين مناظره تفاوت هايی با مناظره های پيشين دارد. دو کانديد نمی توانند مستقيم يکديگر را به پرسش بگيرند و مستقيم به يکديگر پاسخ بدهند. آنها فقط به سوآلات مصاحبه گران پاسخ می دهند. طبق پافشاری تيم انتخاباتیِ جورج بوش، نامزدها نبايد روی صحنه به آزادی در اطراف يکديگر حرکت کنند. چرا؟ قدِ بلندِ ۶ فوت و چهار اينچیِ جان کری ممکن است قامت متوسط بوش را که پنج اينچ کوتاهتر است تحت الشعاع قرار دهد!
ظاهر نامزدها، شيوهء صحبت آنها و لحنی که به کار می برند همانقدر برای بينندگان اهميت دارد که پيام آنها. نامزدها برای اين مناظره روزهای مديد تمرين کرده اند؛ با مشاوران شان روی هر حرکت دست، طرز ايستادن، لبخند زدن و نگاه به دوربين مشق کرده اند. مشاورِ آقای کری به او هشدار می دهد اگر بيش از حد از پيشانی اش عرق سرازير شود رأی بخشی از زنان را از دست خواهد داد! بنابرين، رابطه با بينندگان در دو سطح اتفاق می افتد: برقراری ارتباط عاطفی مستقيم از يکسو و پيام سياسی از سوی ديگر.
برای تأثير گذاشتن، پيام بايد روشن، کوتاه و همه فهم باشد. و از همين جا مشکل سناتور کری آغاز می شود زيرا موضوع اصلی مناظرهء امشب جنگ عراق و تروريسم است و موضع جان کری درين خصوص تاکنون دوپهلو و ناروشن مانده است. از همه پرسی های اخير چنين برمی آيد که مردم آمريکا تقريبن به تساوی ميان مدافعانِ و مخالفان جنگ عراق تقسيم شده اند. جان کری زمانی می تواند رأی همهء مخالفان جنگ را به خود جلب کند که نشان دهد حمله به عراق از ابتدا اشتباه بوده، هزينه های جانی و مادیِ آن جبران ناپذير و پيامدهای آن برای آيندهء آمريکا و امنيت شهروندان اش منفی است. اما جان کری به هنگام خدمت در مجلس سنای آمريکا رأی مثبت به جنگ عراق داده بود؛ او رأی مثبت به بودجهء جنگی جورج بوش داد و آنرا تصويب کرد. چند هفته پيش در مصاحبه ای تأکيد کرد حتا با علم به اينکه سلاحهای تخريب جمعی در عراق پيدا نشده، بازهم رأی مثبت به اشغال عراق می داد. در اساس، دليل اينکه حزب دموکراتيک چند ماه پيش جان کری را در برابر نامزدهای ديگرش بالا برد اين بود که ثابت کند در مقام رييس کل قوا، کری هم از گسيلِ قوای نظامی به هنگام خطر اِبايی ندارد. اما اين روزها به نظر می رسد ورق برگشته و افکار عمومی از اوضاع عراق ناراضی است و جان کری ميان موضع پيشين و مخالفت کنونی اش در نوسان مانده.
از سوی ديگر کار جورج بوش نيز درين مناظره آسان نخواهد بود. در همه پرسی ها، اکثر مردم جورج بوش را دارای اعتماد به نفس و ارادهء راسخ می دانند. او پای حرفی که می زند می ايستد و صبر نمی کند که تروريسم اول به خاک کشورش وارد شود تا سپس با آن مبارزه کند. اما به گفتهء مشاوران کری، اعتماد به نفس او بايد با واقع بينی توأم باشد نه با خوش بينی. ظرف هفته های اخير اوضاع عراق بد و بدتر شده و رسانه ها مردم را بی خبر نگذاشته اند. اگر بوش مدام بر طبل خوش بينی اش بکوبد و چنين به نظر رسد که او می خواهد مشکلات واقعی را از چشم مردم بپوشاند، او هم اعتماد مردم را سلب خواهد کرد. حال او چگونه می خواهد به آمريکاييان بقبولاند که اوضاع عراق رو به بهبود گذاشته در حالی که تلفات آمريکا از هزار گذشته، گروگانگيری ها و گردن زدن ها و انفجارهای انتحاری، ناامنی و کمبود خدمات بيشتر شده و مقاومت مسلحانه در برابر قوای اشغالی با شدت بيشتری ادامه دارد؟
عبدى كلانترى، نيويورك